«Η Ευρώπη αντιμέτωπη με μεταναστευτική πρόκληση», ήταν το θέμα της εκδήλωσης που διοργάνωσε το περασμένο Σάββατο το Ινστιτούτο Δημοκρατίας Κωνσταντίνος Καραμανλής σε συνεργασία με το ίδρυμα Konrad Adenauer…
ΑΠΟ ΤΟΝ ΝΙΚΟ ΑΝΑΓΝΩΣΤΑΤΟ
Η εκδήλωση πραγματοποιήθηκε στο ξενοδοχείο Hilton και περιελάμβανε σημαντικούς ομιλητές, όπως: Ο Επίτροπος Μετανάστευσης, Εσωτερικών Υποθέσεων και Ιθαγένειας της Ε.Ε., κ. Δημήτρης Αβραμόπουλος, Ο Αναπληρωτής Υπουργός Μεταναστευτικής Πολιτικής, κ. Ιωάννης Μουζάλας, ο οποίος δεν παραστάθηκε λόγω άλλων υποχρεώσεων, Ο Συντονιστής Μεταναστευτικής Πολιτικής της Νέας Δημοκρατίας, Βουλευτής κ. Βασίλης Κικίλιας, Ο Επικεφαλής του Γραφείου Ελλάδας του Διεθνούς Οργανισμού Μετανάστευσης κ. Δανιήλ Εσδράς, Ο Πρόεδρος της Ευρωπαϊκής Πρωτοβουλίας Σταθερότητας, κ. Gerald Knaus, με συντονιστή τον δημοσιογράφο κ. Παύλο Τσίμα.
Όλοι οι ομιλητές εξέφρασαν τις γνωστές απόψεις τους, με γλαφυρό και σαφή τρόπο, μόνο που, επιτρέψτε μου, δεν ειπώθηκε τίποτε που δεν το γνωρίζαμε. Ο κ. Αβραμόπουλος, μεταξύ άλλων, είπε ότι από τις αποφάσεις της Δευτέρας, εξαρτάτε το μέλλον των παιδιών μας και της Ε.Ε. Ο κ. Εσδράς επισήμανε την αξία της visa, ο δε κ. Knaus, μίλησε για Δούρειο Ίππο και έδωσε σημασία στην ακριβή μετεγκατάσταση των προσφύγων στα κράτη μέλη της Ε.Ε., χωρίς να διερωτηθεί, αν κάποιος σταλεί στο Λουξεμβούργο π.χ., που δεν το επιθυμεί, πως και ποιος θα το εμποδίσει να μεταβεί στη Γερμανία αργότερα, επισήμως με το τρένο και όχι με τα πόδια, που είναι ο επιθυμητός προορισμός όλων; Τελικά όλοι είχαν επιφυλάξεις για την αποτελεσματικότητα των μέτρων και αγωνιωδώς ο κ. Τσίμας ζητούσε λυσιτελείς εναλλακτικές προτάσεις, που δεν δόθηκαν. Επομένως με τις μέχρις ώρας σκέψεις και προτάσεις, δεν υπάρχει λυσιτελής αντιμετώπιση! Δηλαδή όλα στον αέρα και την Τουρκία να εμπαίζει τους πάντες για τους γνωστούς δικούς της λόγους. Quo vadis? Ο κ. Τσίμας αποφάσισε, να μην δοθεί ο λόγος στο κοινό, λόγω … χρόνου, παρόλη τη δική μου επιμονή, που είχα πειστική λυσιτελή πρόταση που ζητούσε ο κ. Τσίμας. Ειλικρινά όμως τη ζητούσε; Έτσι απογοήτευσε πολλούς από το κοινό. Η δική μου απορία είναι η απόφαση αυτή του κ. Τσίμα ήταν δική του πρωτοβουλία ή σε συνεννόηση με τους διοργανωτές, διότι μόνο οι διοργανωτές αποφασίζουν για τη διαδικασία. Θα ήθελα πολύ να είχαν μιαν απάντηση από το ΙΚΚ.
Θα παρουσιάσω εδώ τις απόψεις που δεν μπόρεσα να εκφράσω στην εκδήλωση, με βάση την κοινή ρήση ότι τα μεγάλα προβλήματα έχουν απλές λύσεις, όχι απαραιτήτως εύκολες, αλλά απλές, για την εφαρμογή των οποίων χρειάζεται απλά θέληση και προσπάθεια. Με τις μέχρις ώρας γνωστές σκέψεις και προτάσεις, το μέλλον των παιδιών μας θα είναι αμφίβολο, αν όχι μελανό και η τύχη της Ε.Ε. μοιραία, όπως φοβάται ο κ. Αβραμόπουλος. Κατ’ αρχήν όλοι ομιλούν για την φροντίδα των προσφύγων και ότι οι παράτυποι μετανάστες (και όχι λαθρομετανάστες), θα επαναπατριστούν. Αυτό είναι το πιο δύσκολο και ας ευχόμαστε ότι δεν θα … αποθηκευτούν όλοι εδώ. Σύμφωνα με την κοινή απόφαση των αρχηγών των κομμάτων, οι χαρακτηριζόμενοι ως λάθρα εισελθόντες, θα κρατούνται σε κλειστά κέντρα, έστω και ονομαζόμενα ως «προαναχωρητικά» για τους λεξηλάτρες. Ας μη μας διαφεύγει το γεγονός ότι όλοι οι εισερχόμενοι χωρίς άδεια, είναι όλοι παράνομοι αι κρατούνται μέχρι να διαχωριστούν οι πρόσφυγες, για τους οποίους θα αναφερθώ αμέσως πιο κάτω.
«Πρόσφυγας», αναφέρεται στη Βικιπαίδεια, ονομάζεται, σύμφωνα με τη Σύμβαση της Γενεύης για τους πρόσφυγες, κάθε άνθρωπος που βρίσκεται έξω από το κράτος του οποίου είναι πολίτης εξαιτίας δικαιολογημένου φόβου ότι εκεί θα υποστεί διωγμούς λόγω της φυλής, της θρησκείας ή της εθνικότητάς του, ή ακόμα εξαιτίας της ιδιότητας του μέλους μιας ιδιαίτερης κοινωνικής ομάδας ή των πολιτικών του απόψεων (πολιτικός πρόσφυγας), και επιπλέον τού είναι αδύνατο να εξασφαλίσει προστασία από τη χώρα του, ή, εξαιτίας του φόβου αυτού, δεν επιθυμεί να τεθεί υπό αυτή την προστασία. Μέχρι να του αναγνωρισθεί νομικά η ιδιότητα του πρόσφυγα από μία χώρα, ένας άνθρωπος μπορεί να βρίσκεται υπό το καθεστώς του «αιτούντος άσυλο». Επομένως όσο ο πρόσφυγας βρίσκεται στο στάδιο του «αιτούντος», κρατείται ως λάθρα εισελθών.
Υπάρχουν δύο κατηγορίες προσφύγων, αυτοί των οποίων ο προσφυγικός τους λόγος είναι διαρκής, π.χ. οι διωκόμενοι για τις ιδέες τους, και οι οποίοι αναπόφευκτα είναι ελεύθεροι να ενταχθούν στην τοπική κοινωνία, και η άλλη κατηγορία π.χ. που κινδυνεύουν από το φόβο του πολέμου. Αυτοί είναι προσωρινά πρόσφυγες, όσο διαρκεί ο πόλεμος και επομένως προτίθενται να επιστρέψουν στη χώρα τους ευθύς ως λήξει ο πόλεμος. Επειδή κάθε πόλεμος εκτιμάται ότι θα λήξει και ιδιαίτερα για τον πόλεμο στη Συρία, από όπου κυρίως προέρχονται οι πρόσφυγες, υπάρχουν ελπίδες να λήξει γρήγορα, δεν χρειάζεται να αφεθούν ελεύθεροι, διότι δεν είχαν σκοπό να ενταχθούν σε μια άλλη κοινωνία.
Κέντρα φιλοξενίας κλειστά και για τους πρόσφυγες λοιπόν, μόνο που σε αυτούς τους χώρους πρέπει να παρέχεται κάθε άνεση και ευκολία, να επιβιώνουν με αξιοπρέπεια, κυριολεκτικά πλήρης φιλοξενία. Αυτή η αντιμετώπιση είναι σύμφωνη με τη σύμβαση της Γενεύης, δεν δημιουργούν κανένα πρόβλημα σε κανέναν, δεν χρειάζεται καμία συνδιαλλαγή με την αναξιόπιστη Τουρκία, δεν χρειάζεται να κλείσουν σύνορα και δεν έχει κανείς λόγο να έχει αντιρρήσεις, ακόμη και οι σκληροί της Ουγγαρίας. Το μόνο θέμα είναι τα έξοδα αυτών των κέντρων φιλοξενίας, το οποίο θα καλύπτει με ιδιαίτερη ικανοποίηση, πιστεύω, η Ε.Ε. έξοδο που θα είναι μικρότερο από αυτό που προτίθενται να διαθέσουν στην Τουρκία. Οι προσποιούμενοι τον πρόσφυγα, θα αποκαλυφθούν αφού δεν αποβλέπουν να βρεθούν σε κέντρα κράτησης, έστω και πολυτελείας, και θα φύγουν, αν δεν προλάβουμε να τους κατατάξουμε στους «προαναχωρητικούς».
Η ελληνική κυβέρνηση, θα πρέπει να σταματήσει το γρηγορότερο τις συνδιαλλαγές με την Τουρκία, γνωρίζοντας τις ύπουλες σκέψεις τους και τις απαράδεκτες βλέψεις τους σε βάρος της χώρας μας. Στο μεταξύ η κυβέρνηση ας μας δείξει ότι μπορεί να λειτουργεί ως οργανωμένο κράτος και όχι να έχει αφήσει όλους αυτούς τους, έτσι κι αλλιώς, λαθρομετανάστες να περιφέρονται ασύδοτοι, με μόνο τους σκέψη να πάνε στην Ειδομένη. Αφήνουμε έτσι τους φιλάνθρωπους και ανθρωπιστικές οργανώσεις να φροντίζουν κατά το δυνατό του εξαθλιωμένους αυτούς ανθρώπους και το πλέον ευτράπελο, η κυβέρνηση να τους επαινεί, αγνοώντας ότι έτσι επιβεβαιώνουν τη δική τους ανεπάρκεια και ανικανότητα.
Ο κ. Αβραμόπουλος, στον οποίο κοινοποιείται το παρόν, ας μελετήσει την δυνατότητα εφαρμογής των πιο πάνω σκέψεων, που θα επιλύσει το αδιέξοδο αυτό σχεδόν αυτομάτως και ως δια μαγείας.