Εδώ και 87 ολόκληρα χρόνια, η διοργάνωση ενός φυσιολογικού τελικού Κυπέλλου αποτελεί γρίφο για δυνατούς λύτες…
ΑΠΟ ΤΟΝ ΣΠΥΡΟ ΔΑΡΣΙΝΟ
ΑΡΧΙΣΥΝΤΑΚΤΗ ΤΗΣ «ΩΡΑΣ ΤΩΝ ΣΠΟΡ»
Η διοργάνωση ενός τελικού Κυπέλλου είναι ίσως κάτι απλό για τις υπόλοιπες ευρωπαϊκές χώρες. Για την Ελλάδα όπως αποδείχτηκε, όχι και τόσο. Βέβαια το φαινόμενο δεν είναι τωρινό. Εδώ και δεκαετίες η Ελληνική Ποδοσφαιρική Ομοσπονδία αδυνατεί να φέρει εις πέρας ένα έργο το οποίο είναι στην πραγματικότητα η μοναδική της βιτρίνα.
Δεν είναι όμως η ΕΠΟ και η σύνθεσή της το μοναδικό πρόβλημα. Η έλλειψη βούλησης από την ελληνική Πολιτεία είναι ένα ακόμη ζήτημα. Είναι ο λόγος που δίνει τη δυνατότητα στις ίδιες τις ομάδες να ξεγλιστρούν από τη μέγγενη και την ανάγκη του επαγγελματισμού. Άλλωστε κατά καιρούς, η Ομοσπονδία είναι αυτή που λειτουργεί ως μαριονέτα. Ο φαύλος κύκλος δεν σταματά όσες προσπάθειες εξυγίανσης κι αν γίνουν.
Τα γεγονότα της περασμένης εβδομάδας, οι διαβουλεύσεις για την έδρα του τελικού, η χιλιομετρική απόσταση, η προκήρυξη της διοργάνωσης, ακόμα και το όνομα του διαιτητή, ήταν ζητήματα που σε οποιαδήποτε άλλη χώρα του κόσμου δεν θα απασχολούσαν. Το βάρος θα έπεφτε απλώς και μόνο στο θέμα της ασφάλειας και της σωστής οργάνωσης.
Ότι συνέβη όμως αργά το βράδυ της Πέμπτης μέχρι τα ξημερώματα της Παρασκευής ήταν τα αποκλειστικά ζητήματα που θα έπρεπε να αφορούν είτε τη διοργανώτρια αρχή, είτε την Πολιτεία, από την αρχή της περασμένης σεζόν. Χωρίς να υπάρχουν δεύτερες σκέψεις, χωρίς να λογαριάζονται παρεμβάσεις.
ΑΕΚ και ΠΑΟΚ λοιπόν έφτασαν στο παρά ένα για να μάθουν αν όντως θα διασταύρωναν τα ξίφη τους στο Πανθεσσαλικό. Ανεξάρτητα με το τι έμελλε να γίνει, το πρόβλημα φυσικά θα παραμείνει. Δεν λύνεται μόνο και μόνο επειδή αποφασίστηκε με λύσεις του ποδαριού να μπαλωθούν όλα όσα εμπόδιζαν τη νόμιμη διεξαγωγή της αναμέτρησης.
Από το 1931 όπου διεξήχθη ο πρώτος τελικός μέχρι και σήμερα, έχουν περάσει 87 ολόκληρα χρόνια. Πλέον οι τελικοί που διοργανώνονται και τελειώνουν κανονικά αποτελούν μάλλον την εξαίρεση.
Το 1949 το ματς διακόπηκε και αναβλήθηκε λόγω σκότους και διότι δεν υπήρχαν προβολείς. Το 1960 ο τελικός διεξήχθη τέσσερις μήνες μετά την πρώτη ορισμένη ημερομηνία. Το 1962 διεκόπη λόγω επεισοδίων. Το 1964, το 1966 και το 1969 είτε δεν έγινε τελικός είτε κρίθηκε στο στρίψιμο του νομίσματος. Το 1983 δεκάδες εστίες επεισοδίων στις περιοχές γύρω από το ΟΑΚΑ. Το 2001 έγινε κεκλεισμένων των θυρών, όπως άλλωστε ο περσινός. Το 2003 έγινε εν μέσω σοβαρών επεισοδίων στην Τούμπα. Το ίδιο συνέβη και το 2004, το 2005, το 2010 και το 2011.
Εν τέλει λοιπόν, σύμπτωση επαναλαμβανόμενη παύει να είναι σύμπτωση. Τα προβλήματα είναι σοβαρά και σαφέστατα κανείς δεν μπορεί να τα παραβλέψει, παρά μόνο να τα ξεχάσει προσωρινά. Για περίπου έναν χρόνο, μέχρι να ξανανοίξει η ίδια ατέρμονη κουβέντα…
