Στις αρχές του 1936 πέθανε ο μεγάλος Ελευθέριος Βενιζέλος. Στο πατρικό του σπίτι στα Χανιά της Κρήτης μαζεύτηκε κόσμος πολύς. Μεταξύ αυτών και ο παλαιός συνεργάτης του Αλέξανδρος Παπαναστασίου, ο οποίος εμφορείτο πάντα από πιο προοδευτικές ιδέες…
ΑΠΟ ΤΟΝ ΑΥΓΕΡΙΝΟ ΑΝΔΡΕΟΥ, ΔΙΚΗΓΟΡΟ, ΛΟΓΟΤΗΕΧΝΗ, ΠΟΙΗΤΗ
Όταν του έδειξαν το μικρό, ταπεινό δωματιάκι του Βενιζέλου, στο ανώγειο, είπε την ιστορική φράση: «Μικρή φωλιά, μεγάλος αϊτός». Με αντιστροφή της φράσης αυτής, όσον αφορά την Κυβέρνηση, έχουμε: «Μεγάλη φωλιά, μικρός αϊτός» και εξηγούμεθα: Η αριστερά, την οποία διατείνονται οι Κυβερνήτες μας ότι εκπροσωπούν, είναι μία «μεγάλη φωλιά», στ’ αλήθεια. Οι ρίζες της απλώνονται τουλάχιστον 150 χρόνια πίσω, στις ιδέες του Ρόκκου Χοϊδά, του Παναγιώτη Πανά, του Σταύρου Καλλέργη, του Πλάτωνα Δρακούλη, του Γ. Σκληρού, του Μαρίνου Αντύπα, εν μέρει του Αλέξανδρου Παπαναστασίου, του Γιάννη Κορδάτου και συνεχίζονται στα χρόνια του Μεσοπολέμου με τη δράστη του Παντελή Πουλιόπουλου, του Σκλάβαινα, του Δημήτρη Γληνού και θρονιάζουνε στην κατοχή με τη δράση και την ηρωική προσφορά χιλιάδων μαχητών του ΕΑΜ-ΕΛΑΣ, με κορυφαίους τον Μανόλη Γλέζο και τον Σάντα, κι αργότερα με τον Νίκο Μπελογιάννη, τον Γρηγόρη Λαμπράκη, τον σοφό Νέστορα της πολιτικής Ηλία Ηλιού, τον Μίκη Θεοδωράκη, κι άλλους αμέτρητους. Ομοιάζει η Αριστερά με το Ουράνιο Τόξο, του οποίου η μία άκρη βυθίζεται στο ιστορικό και ένδοξο παρελθόν και η άλλη απλώνεται δυνατά στα δρώμενα των καιρών μας.
Η δημιουργία των Ελλήνων της Αριστεράς ήταν παρούσα παντού, ακόμη και στις φυλακές με τις απάνθρωπες συνθήκες. Ο Γ.Γ. του ΚΚΕ Νίκος Ζαχαριάδης έγραψε το 1937 το σημαντικό πόνημά του «Ο αληθινός Παλαμάς» έγκλειστος στις φυλακές της Κέρκυρας, χωρίς βιβλία. Ο Δημήτρης Γληνός, την άλλη χρονιά (1938) έγραψε την «Τριλογία του πολέμου», εξόριστος από τον Μεταξά στην Σαντορίνη, χωρίς βιβλιογραφία. Την Πρωτομαγιά του 1944 ο Σκλάβαινας με άλλους 199 πατριώτες έπεφτε από τα βόλια των Γερμανών στην Καισαριανή για την ελευθερία. Ο Παντελής Πουλιόπουλος, πρώην Γ.Γ. του ΚΚΕ, κάπου στη Λάρισα τον Ιούνιο 1943 εκτελείται για τις ιδέες του από τους Ιταλούς και τους πετάει κατάμουτρα: «Σκοτώνομαι και για τη δική σας ελευθερία».
Ο Νίκος Μπελογιάννης και οι σύντροφοί του εκτελούνται στις 30 Μαρτίου 1952. Πριν εκτελεστεί στη φυλακή έγραψε τη μελέτη του για την «Ελληνική Νομαρχία», Ανωνύμου του Έλληνος. Ο Γρηγόρης Λαμπράκης δολοφονείται από παρακρατικούς την Άνοιξη του 1963 στη Θεσ/κη. «Μεγάλη φωλιά», λοιπόν, η Αριστερά και με ηθική υπεροχή, που έκανε τους νικητές του εμφυλίου σπαραγμού, ηττημένους στις καρδιές του λαού. Και ήρθαν τα πράγματα έτσι και ζυγίστηκαν οι πολιτικές αναφορές και διαπλοκές έτσι, που τον Ιανουάριο 2015 η Αριστερά ήρθε στην εξουσία. Για να λέμε, όμως, όλη την αλήθεια, όχι όλη η Αριστερά (γιατί το Κομμουνιστικό Κόμμα έμεινε έξω, σταθερό στην πορεία του).
Ήρθε η Αριστερά, η οποία τα τελευταία 40 χρόνια, με τον δικό της τρόπο, ήταν ήδη στην εξουσία! Στα όργανα του Δημοσίου, στους επιστημονικούς συλλόγους, στα μορφωτικά και πολιτιστικά δρώμενα, στα Πανεπιστήμια, στις Σχολές, στα Πολυτεχνεία, στην ΕΡΤ, στην Εκπαίδευση, στα διάφορα Ινστιτούτα, στις μη Κυβερνητικές Οργανώσεις. Η Αριστερά ήταν εκεί, ήταν παντού, με άξιους αλλά και ανάξιους ανθρώπους της, με έντιμους αλλά και με οπορτουνιστές, με πτωχούς, αλλά και με συγκεκαλυμμένους πλουσίους, με ανθρώπους με ευθύβολες και καθαρές θέσεις, αλλά και άλλους δίγλωσσους, αμφίθυμους και αγχίστροφους. Ο αϊτός που πέταξε από την μεγάλη αυτή φωλιά ήταν μικρός, πολύ μικρός! Δεν είναι μόνον τα όχι έντιμα πολιτικά παιχνίδια, οι φρούδες ελπίδες, το εμπόριο των ονείρων, η ωμή αρμαθιά της ψευδολογίας και της κατασυκοφάντησης των αντιπάλων, δεν είναι μόνον «τα ψεύτικα τα λόγια τα μεγάλα», που ποτέ δεν θα τα καταδέχονταν η αληθινή Αριστερά, είναι και η επιμονή να πείσουν τον λαό ότι όσα κάνουν είναι για το καλό του και ότι είναι σύστοιχα της αριστερής ιδεολογίας. Ακόμη και ένα ηχηρό ΟΧΙ του λαού, σε λίγες ημέρες το μετέτρεψαν αδιάντροπα σε ντροπιαστικό ΝΑΙ. Ουσιαστικά πρόκειται για μία παρέα κυβερνώσα τη χώρα. Οι χθεσινοί λαϊκιστές του άδειου, του λίγου, του τίποτε, που εξαπέλυαν μύδρους κατά του Ολάντ και της Μέρκελ, έγιναν στη συνέχεια οι καλύτεροι σεβαστικοί και υπάκουοι μαθητές τους. Κλείνουν το γόνυ και την οσφύν στους πλουτοκράτες και καταδιώκουν τον πτωχό, τον ανήμπορο, τον ανάπηρο, τον άνεργο, τον μεροκαματιάρη, τον μικροσυνταξιούχο. Χαμογελούν που τους επαινούν οι πλουτοκράτες και οι εφοπλιστές και χαίρονται όταν τους παρουσιάζουν στα διάφορα fora του κόσμου οι εκπρόσωποι του διεθνούς καπιταλισμού, που έχουν βαθιές ρίζες στην Ελλάδα. Καμαρώνουν με πλατύ χαμόγελο, ενώ εκείνοι τους χρησιμοποιούν, τους έχουν καταστήσει αθύρματα στους στόχους τους. Κάποιοι από τους Υπουργούς τους δεν γίνονται αντιληπτοί, γιατί ομιλούν την ελληνική γλώσσα, σαν να είναι η τρίτη γλώσσα τους. Σοφοί, καθηγητές, πνευματικοί ταγοί και σωτήρες, ορίζονται με απλά διατάγματα και η αληθινή γνώση και προσφορά παραμερίζεται.
Οι φίλοι τους διορίζονται παντού, έστω αγράμματοι και αποψιλωμένοι, ενώ οι πραγματικοί επιστήμονες «παίρνουν των ομματιών τους» στην ξένη γη, να ζήσουν. Και ενώ ο κοινωνικός ιστός έχει αποσυντεθεί και ενώ η σήψη έγινε προχωρημένη, και ενώ «δεν πάει άλλο» και ενώ ο κόσμος στη μεγάλη του πλειοψηφία, αποκρούει την παρουσία αυτής της Κυβέρνησης, τίποτε δεν αλλάζει. Απλώς οι άνθρωποί της «δειλοί, μοιραίοι κι άβουλοι αντάμα / προσμένουν να ’ρθει κάνα θάμα», όπως έγραψε ένας αληθινός αριστερός ποιητής, ο Κώστας Βάρναλης.
Σε λίγο η κατάσταση αυτή θ’ αλλάξει. Θα αποκολληθούν οι Κυβερνώντες από τις καρέκλες της εξουσίας, στις οποίες σαν το στρείδι στο βράχο είναι κολλημένοι και θα μπουν εντός της σινδόνης της εντροπής τους. Η αλήθεια στην πατρίδα μας θα φανερωθεί. Θα βρούμε το βηματισμό μας και πάλι. Δεν είναι το πνεύμα των Ελλήνων σκόνη που φεύγει κι αγέρας που φυσά και μεγαλώνει. Και δεν βολεύεται, στα σκοτάδια δεν μένει.
Οι Έλληνες ήδη βρίσκονται στις επάλξεις του πατριωτικού χρέους και δίνουν τον αγώνα σε πολλές βίγλες, για την απονεύρωση της διαπλοκής των πλοκαμιών του ψεύδους. Οι εγωισμοί, οι φιλοπρωτίες και οι δολοπλοκίες, που συμπιέζουν τις μυλόπετρες του κακού, τσακίζουν και λιώνουν το δίκιο και το εύψυχο, σε λίγο θα είναι παρελθούσα κατάσταση. Η ίδια η Αριστερά θα λυτρωθεί από την κακοποίηση των ιδεών της. Με νέους αγώνες θα δεχθούμε την αγκαλιά της φυλής μας και θ’ αλλάξουμε τη χώρα, όπως μας λέει ο Παλαμάς στον «Δωδεκάλογο του Γύφτου». «Των αδάκρυτων, πάμε, καλή μου, / κάτου εκεί τη φυλή να γεννήσουμε / που θ’ αλλάξει την πλάση…». Η Κυβέρνηση αυτή εγεννήθη εν δόλω και θ’ αποθάνει εν δόλω.