Δύο χρόνια με τους ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ στην εξουσία, τους είδαμε να κάνουν φρικαλέα πράγματα και να λένε τερατώδη ψέματα. Τόσα πολλά, που ούτε να τα καταγράψεις μπορείς, πόσο μάλλον να τα αναλύσεις…
ΑΠΟ ΤΟΝ ΦΑΝΗ ΖΟΥΡΟΠΟΥΛΟ*
Σε όσους έχουν περάσει έστω και ένα φεγγάρι από τις γραμμές της ριζοσπαστικής Αριστεράς, μέσα από αυτό τον «αχταρμά» των πράξεων και των δηλώσεων της πρώτης φοράς Αριστεράς και του ακροδεξιού μορφώματος που συνεργάζεται άψογα μέχρι στιγμής, βγαίνει αυτόματα ένα συμπέρασμα:
Ο εθνικισμός και ο κομμουνισμός ταυτίζονται απόλυτα και μπορούν άνετα να συνεργαστούν σε όλα τα επίπεδα… Μαζί παράγουν ένα νέο είδος λαϊκισμού, εκτός ορίων του ορθολογισμού, άκρως επικίνδυνο που πολλές φορές ξεπερνάει σε ένταση ακόμα και το ριζοσπαστικό Ισλάμ!
Οι μαρξιστές όλων των αποκλίσεων καλλιεργούν την ψευδαίσθηση πως κατέχουν τη γνώση των νόμων της ανθρώπινης ιστορίας. «Η ιστορία όλων των κοινωνιών είναι η ιστορία της πάλης των τάξεων» έγραψαν ο Μαρξ και ο Έγκελς στο κομμουνιστικό μανιφέστο και ξεμπέρδεψαν στα γρήγορα με εκατοντάδες χρόνια παρελθόντος της ανθρωπότητας.
Έκτοτε κάθε «επαναστάτης» πιστεύει με θρησκευτική ευλάβεια πως έχει στα χέρια του το κλειδί για να ξεκλειδώσει τα μυστήρια του ανθρώπινου πολιτισμού. Η αυταπάτη αυτή δημιουργεί στα άτομα που την διαθέτουν, τόση ισχυρή αυτοπεποίθηση, που πολλές φορές αγγίζει τα όρια της βλακείας…
Ένα άλλο στοιχείο που προσδιορίζει την ιδεολογική ταυτότητα του αριστερού, εκτός από την βεβαιότητα πως μόνο αυτός γνωρίζει την απόλυτη αλήθεια, είναι η τέχνης της συγκίνησης. Αυτή συνίσταται στην τρομερή ικανότητα που διαθέτει η ριζοσπαστική αριστερά, να προκαλεί στους οπαδούς της ισχυρά συγκινησιακά φορτία μέσω της ανάκλησης ή της επίκλησης συμβολικών, αφηρημένων ή ιστορικών καταστάσεων.
Οι ιδεολογικές καταβολές της αριστεράς, ριζοσπαστικής ή μη βρίσκονται σε προνεωτεριστικές δοξασίες του κόσμου και σε μεσσινιακές θεωρήσεις της σωτηρίας. Είτε τον ονομάσουμε Άρη, Στάλιν, Μάο, ή Φιντέλ, η αριστερή ψυχή έχει ανάγκη από φανταστικούς ήρωες και σωτήρες, γιατί έχει ανάγκη από συγκίνηση και πίστη…
Ο εθνικισμός από την άλλη, στηρίζει την ιδεολογική του ταυτότητα στους «αέναους φυσικούς νόμους της εξέλιξης», που πατάνε στις θεωρίες του Δαρβίνου βασικά, αλλά έχουν εμπλουτιστεί με ρατσιστικές θεωρίες, με παραποιημένες θεωρίες του αρχαιοελληνικού πολιτισμού, και τελευταία με τις ναζιστικές θεωρίες της «καθαρότητας», της φυλετικής υπεροχής κ.λ.π. (Ο ναζισμός είναι «συνιστώσα» του εθνικισμού, με βασική διαφοροποίηση την δράση, που ο εθνικισμός δεν έχει στις βασικές του προτεραιότητες…)
Και ο εθνικισμός είναι αστέρευτη πηγή «φανταστικών συγκινήσεων» για όποιον έλκεται από τις αξίες του, γνωρίζει όμως και αυτός την απόλυτη αλήθεια, διανθισμένη πολλές φορές από άπειρη συνομωσιολογία! Μην ξεχνάτε τη λατρεία του αρχαιοελληνικού κάλους, της γενναιότητας και του… υπεράνθρωπου.
Και οι δύο αυτοί -ισμοί, που υπηρετούν, εννοείται τον λαό, ζουν σε μια απόσταση από την πραγματικότητα κτισμένη μέσα σε ένα συγκινησιακό φανταστικό κόσμο, που τους επιτρέπει να βλέπουν τα τέρατα ως ήρωες, τους κυνικούς ως ρομαντικούς και τους ανόητους ως ευφυείς…
Κομμουνισμός και εθνικισμός, όπου επικράτησαν τον 20ο αιώνα γέμισαν με φέρετρα τον πλανήτη, «εν ονόματι του λαού» πάντα! Όταν ενωθούν (πχ. ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ) βγάζουν ένα νέο είδος λαϊκίστικου λόγου, πολλές φορές εκδικητικού, απαξιωτικού προς τους θεσμούς και την Δημοκρατία με στόχο τις λαϊκές μάζες που τις θέλουν πάντα στα όρια της φτώχειας, για να τις εξαγοράζουν, έναντι «πινακίου φακής»…
Τελευταίο και χαρακτηριστικό παράδειγμα αυτού του «νεωτεριστικού λαϊκισμού» της διπλής απόσταξης ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ, εκτός από τον …13ο μισθό (!), η απάντηση του Τσίπρα, στην ατάκα του Μητσοτάκη για τον Καρανίκα: «Αλήθεια, κ. Μητσοτάκη γιατί κάθε φορά που ανεβαίνετε στο βήμα, αναφέρεστε στον κ. Καρανίκα;
Τι έχετε μαζί του; Εμένα συνεργάτες μου είναι άνθρωποι του λαού. Μπορεί να μην έχουν βγάλει το Χάρβαρντ, δεν είναι όμως Παπασταύρου, ούτε Χριστοφοράκοι, ούτε αυτοφωράκιδες»! Κορυφαίο δείγμα νέου λαϊκίστικου λόγου: Ο εκ του λαού προερχόμενος εξ απορρήτων της κυβέρνησης, εκπροσωπώντας το αδύναμο και αγανακτισμένο τμήμα του λαού, ενάντια στις ελίτ, τους οικονομικά ισχυρούς, τους ειδήμονες, τους τεχνοκράτες. Οι θεσμοί τίθενται εκτός κάδρου, στην καρδιά του οποίου τοποθετείται ο λαός…
Πληθωρικό συναίσθημα, υπεραπλουστεύσεις, ανευθυνότητα, (για όλα φταίνε οι άλλοι) ένα απόλυτο ψέμα κατασκευασμένο με τα στοιχεία της επιθυμίας, που πάνω του ακουμπούν όλες οι κοπώσεις και οι απατηλές λύσεις…
Αυτό το μείγμα του Συριζανελικού λαϊκισμού εξαπλώνεται όλο και περισσότερο καθημερινά πάνω από μια κουρασμένη, ταλαιπωρημένη, και ευρισκόμενη στα όρια της ελληνική κοινωνία, παράγοντας, ιστορικά τουλάχιστον, σοβαρή ανωμαλία.
Σε μια κοινωνία που πίστεψε και ψήφισε ότι οι ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ θα σκίσουν τα μνημόνια, ότι θα τα καταργήσουν με ένα νόμο και ένα άρθρο, ότι το δημόσιο χρέος είναι επαχθές και επονείδιστο και θα διαγραφεί, ότι θα το πατσίσουμε με τις Γερμανικές αποζημιώσεις, ότι μας ψεκάζει η Μέρκελ για να μην αντιδρούμε στις διαταγές του Σόιμπλε, μια κοινωνία που αρνείται εδώ και επτά χρόνια να παραδεχθεί ότι η χώρα έχει χρεοκόπησε και δεν την χρεοκόπησαν «οι κακοί οι ξένοι» για «να σώσουν τις τράπεζες» και, και, και φαίνεται καθαρά ότι το μείγμα του λαϊκισμού που βγαίνει από το εθνικολαϊκιστικό… μίξερ βρίσκει εύκολα ακροατήριο.
Σε αυτή τη κοινωνία που προτού ορμήσει στις ΔΥΟ με τα εξώδικα του Σώρρα, εμπιστεύτηκε την σωτηρία της στον Τσίπρα, στον Καμμένο, στον Βαρουφάκη, στη Ζωή και στον Τέρενς, όταν δεν ψήφιζε και λίγο… Μιχαλολιάκο για να την σώσει από τους μετανάστες, ότι παραμύθι της πλασάρει ο κάθε απατεώνας βρίσκει εύκολα ακροατήριο…
Άραγε, έχουμε καταλάβει που μπλέξαμε; Νομίζω όχι …
* Ο Φάνης Ζουρόπουλος είναι εκτελεστικός Πρόεδρος της Ένωσης Ευρωπαίων Δημοσιογράφων και Τ. Πρόεδρος της Ένωσης Επαρχιακού Τύπου
