Δεν μπορώ να αρνηθώ την παρορμητική μου στάση απέναντι στο άγνωστο και την συνεχή τάση που με διακρίνει για αυτοσχεδιασμούς και περιπέτειες ιδιαίτερα σε περιόδους διακοπών…
ΑΠΟ ΤΟΝ ΘΑΝΑΣΗ ΔΡΙΤΣΑ
ΚΑΡΔΙΟΛΟΓΟ, ΑΝΑΠΛΗΡΩΤΗ ΔΙΕΥΘΥΝΤΗ, ΩΝΑΣΕΙΟΥ ΚΑΡΔΙΟΧΕΙΡΟΥΡΓΙΚΟΥ ΚΕΝΤΡΟΥ, ΣΥΝΘΕΤΗ ΚΑΙ ΣΥΓΓΡΑΦΕΑ
Τα πολλά παθήματα δεν γίνονται πάντα μαθήματα αλλά στο κάτω-κάτω της γραφής η δυνατότητα εξερεύνησης κάποιας σπάνιας ομορφιάς δεν έρχεται δα και κάθε μέρα. Θα σας διηγηθώ λοιπόν κάποια, πιστέψτε με-εντελώς αληθινή-οικογενειακή μας περιπέτεια στη μαγική Αντίπαρο.
Αν συνεχίσει κανείς την εξερεύνηση μετά το τέλος της μεγάλης παραλίας του Σορού με κατεύθυνση προς τον Αη-Γιώργη θα συναντήσει υπέροχες μικρές γαλαζοπράσινες παραλίες με άσπρη αμμουδιά. Μοιάζουν με ιδιωτικές παραλίες-πισίνες όπως αυτές που βλέπει κανείς στο σινεμά (βλ. ταινία Γαλάζια Λίμνη) και λίγα ανθρώπινα πόδια έχουν την τύχη να τις πατούν κάθε καλοκαίρι. Όμως ασφαλής πρόσβαση μπορεί να γίνει μόνο με σκάφος ή πολύ απλά περπατώντας το μονοπάτι που αρχίζει μετά το τέλος ενός χωματόδρομου δύσκολα προσβάσιμου σε κοινό αυτοκίνητο. Οι ντόπιοι με είχαν συμβουλεύσει να μη δοκιμάσω να περάσω από εκεί αν δεν διαθέτω τζίπ (4Χ4) γιατί ο κίνδυνος να σκαλώσει κανείς εκεί είναι μεγάλος.
Δεν καλοάκουσα το λόγο που η τοπική γεωφυσική δεν θα επέτρεπε σε έναν αλαζονικό βασιλέα του δρόμου όπως εγώ να μην φθάσει με το ιδιωτικό του αυτοκίνητο στον εκάστοτε προορισμό. Έτσι ξεκίνησα για την εξερεύνηση της «Γαλάζιας Λίμνης» με το Ford Station αυτοκίνητο, έβαλα μέσα τα τρία παιδιά και την σύζυγο μου χωρίς ίχνος ανησυχίας και με την βεβαιότητα ότι σε 10-15 λεπτά θα κάναμε βουτιές στον γαλάζιο παράδεισο. Διασχίσαμε εύκολα το αρχικό τμήμα ενός κλασικού επαρχιακού χωματόδρομου με θέα στα αριστερά μας το απέραντο κυκλαδίτικο γαλάζιο. Όμως πλησιάζοντας την τρίτη στη σειρά μικρή παραλία, την ομορφιά της οποίας απολαμβάναμε εκστατικοί, η πορεία μας είχε ήδη αρχίσει να δυσκολεύει. Λίγο πρίν σταματήσω οριστικά (διότι το έδαφος είχε γίνει πολύ μαλακό εξαιτίας της μεγάλης περιεκτικότητας σε άμμο και οι τροχοί άρχισαν να στριφογυρίζουν λυσσασμένα στον αέρα) αποφάσισα ως σύγχρονος Ροβινσώνας να προχωρήσω σε μια μικρή ανηφόρα προς τα αριστερά μου και πολύ κοντά στη θάλασσα. Εκεί εκτίμησα ότι το έδαφος θα ήταν σταθερότερο αλλά αυτό ήταν τελικά το μοιραίο μου λάθος. Επειδή η ανηφόρα αποδείχθηκε δύσβατη με την πρώτη εκκίνηση, έκανα μια ελαφρά άστοχη μανούβρα προς τα πίσω προκειμένου να επιχειρήσω και πάλι την άνοδο μου. Δυστυχώς εκείνη τη στιγμή κατάλαβα ότι το αυτοκίνητο μας είχε παγιδευθεί σε «κινούμενη» άμμο, το αμάξωμα ολόκληρο πήρε μια κλίση προς τα αριστερά και έμεινε πλέον οριστικά εκεί. Με μεγάλο φόβο ότι το αυτοκίνητο θα ανατραπεί αν βγαίναμε από αριστερά, λόγω της κλίσης που είχε πάρει, βγήκαμε όλοι ανήσυχοι και απογοητευμένοι από τις δεξιές πόρτες. Τι θα κάναμε τώρα παγιδευμένοι σε εκείνη την ερημιά, κυριολεκτικά στη μέση του πουθενά;
Αρχίσαμε να φωνάζουμε δυνατά προκειμένου να μας ακούσουν κάποιοι ιδιοκτήτες σκαφών που είχαν αγκυροβολήσει καμιά τριακοσαριά-μέτρα από την ακτή. Αλλά αυτό αποδείχθηκε μάταιο διότι ή δεν μας άκουγαν ή (το πιθανότεροστην εποχή μας) απλά να αδιαφόρησαν. Άλλα και τι θα μπορούσαν να κάνουν, να μας ρυμουλκήσουν; Αφού περάσαμε το πρώτο κύμα πανικού τότε η σύζυγος μου, ένα χαρισματικό άτομο σε περιπτώσεις συναγερμού, θυμήθηκε ότι ταξιδεύοντας προς Αντίπαρο είχαμε συμπτωματικά ακούσει μια πρωινή εκπομπή που ένα από τα θέματα της ήταν το «Πως να ξεκολλήσετε το αυτοκίνητο σας αν παγιδευθεί σε άμμο». Ακολουθήσαμε τις οδηγίες της εκπομπής και χτίσαμε μια βάση με πέτρες όπου και τοποθετήσαμε τον γρύλο για να σηκώσουμε το αμάξι αφού πρώτα χρησιμοποιήσαμε τα χέρια μας, συν κουβαδάκια και φτυαράκια του θαλασσινού παιδικού εξοπλισμού για να σκάψουμε την άμμο κάτω από το αυτοκίνητο. Στη συνέχεια τοποθετήσαμε κάτω από τους τροχούς ψάθες παραλίας, έτσι ώστε να δώσουμε στους τροχούς την ευκαιρία να περιστραφούν πάνω στις ψάθες και να βγει έτσι το αυτοκίνητο από την άμμο. Μετά από όλη αυτή την επίπονη οικογενειακή εργασία μπήκα προσεκτικά στο αυτοκίνητο να βάλω μπροστά τη μηχανή. Πάτησα το γκάζι στο τέρμα και (ω! του θαύματος) το αυτοκίνητο όρμησε τότε έξω από το στόμα της «κινούμενης άμμου» και ανέβηκε ανακουφιστικά στο σταθερό κομμάτι του χωματόδρομου.
Κάναμε οικογενειακά το σταυρό μας που αποφύγαμε περαιτέρω ταλαιπωρίες και αποφασίσαμε πριν το γυρισμό μας να βουτήξουμε επιτέλους στην αγκαλιά της γαλάζιας θαλασσινής πισίνας την οποία βλέπαμε πλέον σε απόσταση μόλις πέντε μέτρων. Δεν μπορώ να περιγράψω το αίσθημα του να βουτάς μέσα στο μυστικό και θεραπευτικό αυτό γαλάζιο μετά από τέτοια περιπέτεια. Η διαύγεια του νερού ήταν κάτι το μοναδικό, δεν χρειαζόσουν καν μάσκα για να παρατηρήσεις τις μικρές σουπιές που βολτάριζαν σαν γρήγορα υποβρύχια σε επαφή με την άμμο του βυθού, τους γύλους και τις πέρκες που η παρουσία τους είναι ενδεικτική της καθαρότητας του νερού. Όπως ήμασταν ιδρωμένοι από το πολύ σκάψιμο και καμένοι από τον ήλιο του Αιγαίου δεν θα μπορούσαμε να έχουμε δεχθεί μια τέτοια ευεργεσία όσο η βουτιά μας αυτή στο μικρό εκείνο θαλασσινό παράδεισο.