Η μαύρη κωμωδία θα είχε γέλιο αντίστοιχο με εκείνο του ήρωα Dr. Strangelove, που είχε ενσαρκώσει ο Πήτερ Σέλερς στη ταινία «ΣΟΣ Πεντάγωνο καλεί Μόσχα», αν δεν προκαλούσαν φρίκη οι λεπτομέρειες ενός σχεδίου που βασιζόταν αποκλειστικά στη μπλόφα…
ΑΠΟ ΤΟΝ ΧΑΡΗ ΠΑΥΛΙΔΗ, ΔΗΜΟΣΙΟΓΡΑΦΟ
ΠΗΓΗ: NEWS247.GR
Από την αυταπάτη έως την εξαπάτηση η απόσταση είναι… Ένα βιβλίο δρόμος. Και μάλιστα όχι κάποιο βιβλίο, κάποιου τυχαίου, αλλά το βιβλίο στο οποίο ο Πρόεδρος Ολάντ- γνωστός και ως… Ολαντρέου- εκμυστηρεύεται σκέψεις, απόψεις και συνομιλίες με ηγέτες της ζώσας ιστορίας.
Η επισήμανση είναι απαραίτητη μια και το Μαξίμου επιχειρεί να εμφανίσει την αποκάλυψη του Προέδρου Πούτιν στον Πρόεδρο Ολάντ, σαν να ήταν απόσπασμα από βιβλίο του Ζεράρ Ντε Βιλλιέ. Προφανώς ο Γάλλος Πρόεδρος θα ενέκρινε το περιεχόμενο πριν οι σελίδες πάρουν το δρόμο για το τυπογραφείο.
Γιατί δεν μπορούμε να φαντασθούμε ότι οι συγγραφείς χρησιμοποίησαν τον διάλογο που είχε με τον Ρώσο Πρόεδρο, σημειωτέον σε εισαγωγικά, χωρίς προηγουμένως να έχουν την έγκρισή του.
Συνεπώς το αντικείμενο της συζήτησης δεν ήταν ο πρίγκιπας Μάλκο Λίνκε, όπως ίσως θα επιθυμούσε ο κ. Καρανίκας, αλλά ο πρωθυπουργός Αλέξης Τσίπρας.
Όταν μάλιστα το θέμα της συζήτησής τους δεν ήταν ο… «ΠΙ- ΜΙ με τη δραχμή», αλλά το «κόμμα της δραχμής», τότε η υπόθεση αποκτά ζωηρό ενδιαφέρον λαμβανομένων υπ’ όψιν των γεγονότων που εκτυλίσσονταν τη συγκεκριμένη χρονική περίοδο. Σύμφωνα με το βιβλίο ο Φρανσουά Ολάντ άκουσε τον Βλαντιμίρ Πούτιν να του λέει:
«Οφείλω να σου δώσω μια πληροφορία. Η Ελλάδα μας ζήτησε να τυπώσουμε δραχμές στη Ρωσία, καθώς δεν έχουν πλέον νομισματοκοπείο για να το κάνουν».
Τι ήταν αυτό που ανάγκασε τον Ρώσο Πρόεδρο να «καρφώσει» τον Έλληνα πρωθυπουργό; «Πιθανώς, δεν ήθελε να κατηγορηθεί ως υποκινητής της εξόδου της Ελλάδας και επιπλέον, προκειμένου να μου δείξει, πως κατά την άποψή του, το γεγονός αυτό ήταν ένα ρίσκο που έπρεπε να αποφύγουμε με κάθε τρόπο», εκτιμά ο Γάλλος Πρόεδρος στο βιβλίο που κυκλοφορεί.
Όπως εύκολα γίνεται αντιληπτό η πρώτη κυβέρνηση της Αριστεράς, κάθε άλλο παρά αθώα είναι για όσα συνέβησαν εκείνο το θερμό Καλοκαίρι του 2015. Κι αυτό δεν είναι δύσκολο να εξαχθεί ως συμπέρασμα αφού μια σειρά κορυφαίων υπουργών και στελεχών με δηλώσεις τους σχεδόν προεξοφλούσαν τη ρήξη με την Ευρωπαϊκή Ένωση.
Η μετέπειτα απογοήτευση του κ. Βαρουφάκη και η οργή του κ. Λαφαζάνη, απλώς επιβεβαιώνουν ότι η αιφνίδια αλλαγή σχεδίου του κ. Τσίπρα δεν έθεσε σε εφαρμογή την κατάληψη του Νομισματοκοπείου.
Δεν πρέπει να διαλάθει της προσοχής ουδενός ότι πριν από όσα αποκαλύπτονται στο βιβλίο, ο σύμβουλος του κ. Βαρουφάκη, ο κ. Γκαλμπρέϊθ, στο δικό του βιβλίο δεν άφηνε καμία αμφιβολία για τα σχέδια της κυβέρνησης.
Άλλωστε τα όσα είχε πει μερικές ώρες πιο πριν ο κ. Στουρνάρας για το ρόλο του κ. Βαρουφάκη (και μη ξεχνάτε ότι η ερμηνεία ενός ρόλου απαιτεί σκηνοθετική διδασκαλία), ανοίγουν ένα θέμα που σχεδόν είχε κλείσει.
Ευλόγως, γιατί η πορεία των εξελίξεων μετά το δημοψήφισμα δημιούργησε νέα δεδομένα. Ο πρωθυπουργός του Ιανουαρίου του 2015 δεν είναι ο ίδιος με τον πρωθυπουργό του Σεπτεμβρίου του ίδιου έτους. Ως εκ τούτου γίνεται απολύτως αντιληπτό γιατί στον ΣΥΡΙΖΑ και στους ΑΝΕΛ προσπαθούν να ξεχάσουν.
Κανείς δεν θέλει να θυμάται πρόσωπα και καταστάσεις εκείνης της περιόδου. Και περισσότερο απ’ όλους ο κ. Τσίπρας που γνωρίζει ότι η αναγνώριση της ύπαρξης σχεδίου θα τον καθιστούσε πλήρως αναξιόπιστο στα μάτια της κοινής γνώμης.
Η μαύρη κωμωδία θα είχε γέλιο αντίστοιχο με εκείνο του ήρωα Dr. Strangelove, που είχε ενσαρκώσει ο Πήτερ Σέλερς στη ταινία «ΣΟΣ Πεντάγωνο καλεί Μόσχα», αν δεν προκαλούσαν φρίκη οι λεπτομέρειες ενός σχεδίου που βασιζόταν αποκλειστικά στη μπλόφα. Και ως γνωστόν όταν ο αντίπαλος απαντά στη μπλόφα με ισχυρό χαρτί, τότε στην καλύτερη περίπτωση αποχωρείς ταπί και ψύχραιμος ελπίζοντας ότι… η λύση είναι το Νομισματοκοπείο.
Παρ’ όλα αυτά η κυβέρνηση θα συνεχίσει να υποστηρίζει ότι, όλα αυτά είναι αποκυήματα φαντασίας και έχουν σκοπό να πλήξουν το ηθικό πλεονέκτημα της κυβέρνησης. Το είχε πει ο Αμερικανός συγγραφέας Mark Twain και το εφαρμόζει επιτυχώς η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ- ΑΝΕΛ. Ξέρει ότι είναι πιο εύκολο να εξαπατήσεις τους ανθρώπους παρά να τους πείσεις ότι έχουν εξαπατηθεί.
