Πάνε κάποιοι μήνες που η Κυβερνητική Εκπρόσωπος Όλγα Γεροβασίλη σε γνωστό ξενυχτάδικο της Αθήνας, ξεφάντωσε χορεύοντας ζεϊμπέκικο, άδοντος του λαϊκού τραγουδιστή Γιώργου Μαργαρίτη. Τούτ’ αυτό και αλλαχού, όπως πληροφορούμαι…
ΑΠΟ ΤΟΝ ΑΥΓΕΡΙΝΟ ΑΝΔΡΕΟΥ, ΛΟΓΟΤΕΧΝΗ, ΠΟΙΗΤΗ, ΔΙΚΗΓΟΡΟ
Σε επίπεδο προσωπικής εκφράσεως ουδείς λόγος, ουδείς ψόγος. Έκαστος διασκεδάζει και εκφράζεται ελεύθερα, όπως του ταιριάζει. Όταν, όμως, είναι δημόσιο πρόσωπο, όταν ασκεί δημοσία εξουσία, έστω δοτή, το θέμα αλλάζει πολύ. Η συμπεριφορά του δεν μπορεί και δεν πρέπει να προσβάλλει την αισθητική των πανελλήνων, να ριπίζει τους φόβους τους, να ραπίζει την απελπισία τους και να περιφρονεί την ατυχία τους. Εξηγούμεθα πάραυτα: Το πρόβλημα δεν είναι ότι ο ζεϊμπέκικος χορός είναι μόνο αντρικός. Μολονότι στον σπουδαίο ζωγραφικό πίνακά του ο ζωγράφος Λύτρας παριστά άνδρα ζεϊμπέκη φυσικά και όχι ορχουμένη γυναίκα, η νόσφισή τους από γυναίκες καμιά φορά μπορεί να γίνει επιτυχώς. Πρόβλημα είναι ότι ο χορός ανήκει στον καταπιεσμένο, αδικημένο και βασανισμένο άνθρωπο, αυτόν δηλαδή που η Όλγα Γεροβασίλη και οι φίλοι της τής κυβερνώσας την Χώρα παρέας, έθεσαν με τρόπο σκληρό και ανάλγητο στο περιθώριο. Αυτή εξουσιάζει δαψιλώς, δεν εξουσιάζεται. Χαρίζει πόνο στον συνάνθρωπό της με τις άδικες αποφάσεις της, δεν πονάει η ίδια. Είναι αλήθεια ότι ο ζεϊμπέκικος δεν είναι χορός των πολλών, αλλά του ενός. Ο χορευτής συνήθως αυτοσχεδιάζει στις κινήσεις του και δεν μιμείται, χορεύει ρυθμικά αλλά άναρχα, εκφράζοντας τα συναισθήματά του και εξωτερικεύοντας τους πόνους και τους καημούς του, φανερούς και κρυφούς. Τις κινήσεις της οπλοτεχνικής υποκαθιστούν τώρα των χεριών οι κινήσεις. Ορχείται ο χορευτής, βρίσκει την αυτολησμονιά και ανταμώνει την αυτολύτρωση, ισορροπεί την ύπαρξή του, μαζεύει τα πιεσμένα αισθήματά του και τα εκτοξεύει, προσωρινά έστω, στο σύμπαν, ξαλαφρώνει, διώχνει το βάρος, εκστασιάζεται, εξαϋλώνεται και η ψυχή του φτερουγίζει προς το απέραντο άπειρο, τείνει στο Θείο. Περιστρέφεται γύρω από τον εαυτό του, γιατί θέλει ο κόσμος να γυρίζει γύρω απ` αυτόν, η στιγμή είναι μόνο δική του, όλοι και όλα υπακούνε σ` αυτόν: Η μουσική, η παρέα, ο χώρος, η φύση. Το τάνυμα της ψυχής μεγαλώνει. Δεν έχει βήματα ο χορός αυτός ομοιάζει με ιερατικό χορό, είναι ένας μοναχικός χορός. Μπορεί να θεωρηθεί η έκφραση της ήττας. Είναι η φυσική εξέλιξη του ιερού χορού των αρχαίων Ελλήνων. Ο σωστός χορευτής χορεύει μόνο ένα τραγούδι και μάλιστα σε προχωρημένη ώρα του γλεντιού. Δεν μονοπωλεί την πίστα, αλλά δεν δέχεται και την παρέμβαση ή συμμετοχή τρίτων στο χορό. Ο χορευτής του ζεϊμπέκικου βρίσκει για λίγο το απάνεμο της ψυχής του λιμάνι και στην άκρα του τον ακατάλυτο βράχο, πάνω στον οποίο συντρίβονται όλα τα δεινά: Η φτώχεια, η μιζέρια, τα βάσανα, ο κοινωνικός απομονωτισμός, οι ξέρες της ζωής, ο φόβος του σήμερα και ο τρόμος του αύριο και του τέλους. Ο χορευτής, λοιπόν, «ιερούργησε», προέβαλε τον εαυτό του σε μια μετουσίωση ανάμεσα στο χρόνο και το χώρο και ύστερα ήσυχα και ταπεινά αποσύρεται στην καρέκλα του, έχοντας νικήσει ( προσωρινά ) την κατάθλιψη και ό,τι άλλο αρνητικό της ζωής. Ποιο απ’ όλα τα παραπάνω βλέπει κανείς στον ζεϊμπέκικο χορό της Όλγας; Απολύτως κανένα!
Και ακραία λατρευτική άσκηση εξουσίας υπάρχει, και οι διορισμένοι του κόμματος χτυπούν ρυθμικά παλαμάκια στους στροβιλισμούς της και η περιφρόνηση στους απλούς ανθρώπους μεσουρανεί και λεφτά για τους λίγους υπάρχουν… Μάς δείχνουν οι πράξεις και παραλείψεις της Όλγας Γεροβασίλη το μεδούλι της σύγχρονης βαρβαρότητας. Είναι αυτοί που υπέγραψαν τα σύγχρονα μνημόνια καθυποτάξεως των Ελλήνων. Αυτοί που επινόησαν τον «κόφτη» που σε λίγους μήνες θα θερίζει σαν το γιαταγάνι του Χάρου τις ανθρώπινες ζωές πάνω στη γη μας. Εγκαταστάθηκαν κιόλας εδώ οι άνθρωποι του βορρά, με τα ακατάληπτα ονόματα, το βλοσυρό ύφος και τα αγέλαστα πρόσωπα, και εργάζονται ακατάπαυστα για την πλήρη καθυπόταξη της πατρίδας. Οι διεθνείς πάτρωνες των λαών, οι αδίστακτοι τοκογλύφοι, οι έμποροι του παγκόσμιου τρόμου, κατήλθαν για να ολοκληρώσουν την κατάκτησή τους. Του λοιπού αυτοί θα αποφασίζουν για εμάς. Οι άνθρωποι του κακού θα το κάνουν αυτό για εκατό χρόνια, για όσο δηλαδή χρόνο εκχώρησαν σε αυτούς την πατρίδα ολόκληρη οι εξουσιαστές μας, για το καλό μας, βέβαια.
Όταν όλα τελειώσουν και κάποιοι γυρίσουν στην ασημαντότητά τους, οι χοροί αυτοί θα μείνουν μνημεία ύπατης προσβολής των Ελλήνων, αντίστοιχα εκείνων του Γιώργου Παπανδρέου στο Κουσάντασι, όπως κάποιοι το αποκαλούν (όχι Έφεσο!) της Μ. Ασίας ενώπιον του Τζεμ. Σκληρή θα ήταν η διαμαρτυρία των αληθινών Ελλήνων σε όσους έφτιαξαν υπουργικά φράκα και ακριβά συνολάκια από τα κουρέλια της φτώχειας, με έντεχνη εκμετάλλευση του πόνου και της δυστυχίας και ανέξοδη εμπορία της ελπίδας. Αυτό βέβαια, εάν καταδέχονταν να στρέψουν τα βλέμματά τους σε αυτούς, πράγμα που δεν το κάνουν. Περιμένουν απλώς τη λύτρωσή τους.