ΠΟΛΙΤΙΚΗ / ΕΠΙΚΑΙΡΟΤΗΤΑ / ΟΙΚΟΝΟΜΙΑ / ΥΓΕΙΑ / ΕΠΙΣΤΗΜΗ

835154_orig

Φορολογία και λαϊκές εξεγέρσεις

σε Ελλάδα/Ιστορικά/Κοινωνία

Υπάρχουν πολλοί λόγοι που μπορούν να οδηγήσουν ένα λαό, ή κάποιο μέρος του σε εξέγερση, όπως πολύ αναλυτικά τους κατέγραψε ο Αριστοτέλης στα Πολιτικά!

ΑΠΟ ΤΟΝ ΠΕΤΡΟ ΔΟΥΚΑ, ΠΡΩΗΝ ΒΟΥΛΕΥΤΗ ΚΑΙ ΥΦΥΠΟΥΡΓΟ ΟΙΚΟΝΟΜΙΑΣ ΚΑΙ ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΩΝ

Από τις εφημερίδες: «Με το καλημέρα του νέου έτους έρχονται αυξήσεις σε καύσιμα, τσιγάρα, επιβολή νέων φόρων στη σταθερή τηλεφωνία, τον καφέ και τα ηλεκτρονικά τσιγάρα, αλλά και κατάργηση του ειδικού καθεστώτος ΦΠΑ σε όλα τα νησιά του Αιγαίου. Τα φορο-μέτρα που θα έρθουν θα φτάσουν σε ύψος τα 2,5 δισ. ευρώ….. Από την 1η Ιανουαρίου 2017ο ΕΦΚ στη βενζίνη θα αυξηθεί κατά 3 λεπτά το λίτρο, από τα 0,67 στα 0,7 ευρώ το λίτρο, ενώ στο πετρέλαιο κίνησης θα αυξηθεί κατά 8 λεπτά το λίτρο, από τα 0,33 στα 0,41 ευρώ το λίτρο. Ο ΕΦΚ στο υγραέριο κίνησης θα αυξηθεί κατά 10 λεπτά το λίτρο, από τα 0,33 στα 0,43 ευρώ το λίτρο….».
Το παρακάτω κείμενο είναι σημείωση για τις λαϊκές εξεγέρσεις από το 500-1700 μ.Χ., στο επερχόμενο βιβλίο μου «Μαρξισμός και η Ανάπτυξη Κομμουνιστικών Ιδεών στην Αρχαία Ελλάδα»!
Μια εθνική ταπείνωση, ο εθνικισμός και ο πόθος για ανεξαρτησία και ελευθερία, η αλαζονική και προσβλητική συμπεριφορά των αρχών και των αρχόντων, ο θρησκευτικός φανατισμός, κάποια νέα ιδεοληψία κ.α., χωρίς να υποτιμάμε και το ρόλο του έρωτα! (βλ. παραπομπή 1. στο τέλος του κειμένου.)
Βέβαια, αυτά ήταν οι σπίθες που άναψαν τις φωτιές. Ήταν οι καταλύτες. Αλλά η οικονομική απόγνωση είναι το κύριο αίτιο που παρακινεί τους ανθρώπους να βρούνε τις αφορμές για ξεσηκωμό!
Η λαϊκή δυσφορία από την οικονομική καταπίεση και την αλαζονική συμπεριφορά των αρχών είναι αυτή που έδινε και δίνει νόημα, μέγεθος και ουσία στη κάθε εξέγερση.
Είναι ανατριχιαστικές οι λεπτομέρειες με τις οποίες ο Θουκυδίδης περιγράφει τις αντιπαραθέσεις ολιγαρχικών και δημοκρατικών (πλουσίων και φτωχών), μέσα σε κάθε πόλη! Πολύ πιο άγριες από τους πολέμους μεταξύ πόλεων!
H οικονομική δυσπραγία σε συνδυασμό με δυσβάσταχτους φόρους και μια αίσθηση αδικίας, ανισότητας στα βάρη, ανικανότητας και εμπαιγμού, οδηγεί «τους πολλούς» σε αγανάκτηση και εξέγερση («Its the economy, stupid», όπως διετείνετο το επιτελείο του υποψήφιου -τότε- για την Προεδρία των ΗΠΑ Bill Clinton σε σχέση με την κατάσταση της οικονομίας υπό τον τότε Πρόεδρο George H. W. Bush. Δηλαδή η κατάσταση της οικονομίας προσφέρεται για πολιτική εκμετάλλευση, λαϊκισμό, και για καταλύτης πολιτικών εξελίξεων).
Για να θυμηθούμε λίγο και την ένδοξη Βυζαντινή Ιστορία μας (γιά την οποία φαίνεται πως όλο και λιγότεροι ενδιαφέρονται), κατέγραψα τις κύριες λαϊκές εξεγέρσεις της περιόδου εκείνης και μέχρι το 1700 μ.Χ.
Είναι αξιοπρόσεκτο, ότι, με εξαίρεση την Επανάσταση της Θεσσαλονίκης του 1343 μ.Χ., οι εξεγέρσεις αυτές, δεν είχαν ως κίνητρο την μεταβολή επιβολή κάποιου νέου σοσιαλιστικού-τύπου καθεστώτος, αλλά ήταν αντίδραση στην αυθαιρεσία και τους βαρύτατους φόρους!

1. Η Στάση του Νίκα (Ιανουάριος 532 μ.Χ.), όπου με αφορμή την καταδίκη κάποιων φιλάθλων αρματοδρομιών, οι φίλαθλοι (κάτι αντίστοιχο με τους φιλάθλους της «Θύρας 7» του Ολυμπιακού, της «Θύρας 13» του Παναθηναϊκού, κ.α.), οι περισσότεροι από τους οποίους ανήκαν στις μεγάλες επαγγελματικές συντεχνίες (=κλειστές επαγγελματικές ενώσεις), αλλά και μέγα πλήθος «του δήμου» της Κωνσταντινούπολης ξεσηκώθηκαν, λεηλάτησαν τη πόλη και απαίτησαν την καθαίρεση του Ιωάννη Καππαδόκη, του ανώτατου αξιωματούχου, υπεύθυνου γιά την επιβολή δυσβάσταχτης φορολογίας. Και ενώ ο Αυτοκράτωρ Ιουστινιανός ήταν άπειρος και φαίνεται να τα είχε χαμένα, η σύζυγός του, η δυναμική, αποφασιστική και αδίστακτη Θεοδώρα, οργάνωσε την αντεπίθεση με τους στρατηγούς Βελισάριο και Μούνδο, και εγκλώβισαν 30 χιλιάδες «στασιαστές» στον Ιππόδρομο και τους κατέσφαξαν.
– Τον Νοέμβριο του 561 πάλι «γέγονε δημοτική ταραχή καί έπήλθον οί Πράσινοι τοίς Βενέτοις,… Πολλοί απέθανον, πολλοί δέ καί έπληγώθησαν», οι δε Πράσινοι «εισήρχοντο είς τάς γειτονίας και ήρπαζον τας υποστάσεις» (τις περιουσίες των Βένετων).
– Τον Μάρτιο του 562 εξεγέρθηκαν και τάγματα της σωματοφυλακής του αυτοκράτωρα διότι τους έκοψαν κάποια επιδόματα («διά τινάς συνηθείας άς ελάμβανον• καί απέκοψαν αυτάς») [βλ. Θεοφάνους, Χρονογραφία, Έτος 6054].
2. Tο 602 μ.Χ. η Αυτοκρατορία αντιμετώπιζε μεγάλα οικονομικά προβλήματα εξαιτίας των μακροχρόνιων πολέμων με τους Πέρσες, τους Άβαρους και τους Σλάβους.
Ο Αυτοκράτωρας Μαυρίκιος (Flavius Mauricius Tiberius Augustus, 582- Νοέμβριος 602) όχι μόνο μείωσε τους μισθούς των στρατιωτών, αλλά και αρνήθηκε να εξαγοράσει με λύτρα 12.000 βυζαντινούς στρατιώτες που αιχμαλωτίστηκαν από τους Αβάρους, οι οποίοι και τους θανάτωσαν («ό δέ βάρβαρος έφασκε “εγώ δέ τούς αιχμαλώτους αποδίδωμι αυτώ κατά ψυχήν νόμισμα έν”,… ό δέ Μαυρίκιος ούκ ηνέσχετο δούναι ουδέ τεσσάρων κερατίων…• Και θυμωθείς ο Χαγάνος πάντας τους αιχμαλώτους απέκτεινε») [Θεοφάνους, Χρονογραφία Έτος 6092 = 599/600 μ.Χ]!
Σαν να μην έφθανε αυτό, απ´ τη φιλοχρηματία του και τη τσιγγουνιά του, το 602 διέταξε τα στρατεύματά του να περάσουν τον Δούναβη και να λεηλατήσουν κατά τη διάρκεια του Χειμώνα τις βόρειες περιοχές, «όπως μή δημοσίας σιτήσεις αναγκασθή τοίς Ρωμαίοις παρέχεσθαι» [Θεοφάνους, Χρονογραφία Έτος 6094 = 601/602 μ.Χ]. Δηλ. απ´ τη τσιγκουνιά του ζήτησε να βολευτούν οι συνοριοφύλακες από το πλιάτσικο ώστε να μην χρειαστεί να καταβάλλει αυτός τα σχετικά έξοδα επιμελητείας των στρατευμάτων! («άκρόπολις τών κακών η φιλαργυρία καθέστηκεν»). [Θεοφύλακτ. Σιμοκάττη, Ιστορία 173r]
Τα στρατεύματα ξεσηκώθηκαν («λαίλαψ μεγίστη θυμού τοίς στρατοπέδοις ενέσκηψεν») [173r] και βάδισαν κατά της Βασιλεύουσας, υπό τον Εκατόνταρχο Φωκά ο οποίος συνέλαβε και θανάτωσε τον Μαυρίκιο και το γιό του Θεοδόσιο.
3. Η επανάσταση του στρατιωτικού (=συνταγματάρχη) Θωμά του Σλαύου (821-823 μ.Χ.). Ο Θωμάς ήταν παλληκαράς («ανδρειόφρων»), «τοις πάσι φιλοστοργούμενος,… αστείον και ευπροσήγορον και των βελτίστων ούκ ελαττούμενος» (δηλ. ήταν αγαπητός, εύθυμος, ευπροσήγορος, και δεν υστερούσε σε τίποτα σε σύγκριση με τον Λέοντα Έ τον Αρμένιο) [Ιωσήφ Γενέσιου, Περί Βασιλειών, Β 2], ξεσήκωσε στο όνομα της εικονολατρείας και της φορολογικής αδικίας τους πολυπληθείς Σλαύους που είχαν εγκατασταθεί στην Μικρά Ασία (αλλά και Έλληνες, Γεωργιανούς και Πέρσες, και πολλούς στρατιωτικούς από τα Θέματα της Μικρασίας), συνέλαβε τους επίσημους ιδιώτες φοροεισπράχτορες (κάτι σαν τους ιδιώτες τελώνες του Ισραήλ) και κατέσχε τις φορολογικές εισπράξεις («κατασχών τούς των δημοσίων φόρων πάντας απαιτητάς εγγράφως τας νενομισμένας απεκληρούτο εισπράξεις»)[Β 2].
Επικρατούσε μιά κατάσταση εξέγερσης … «τα ποτάμια σχημάτιζαν καταρράκτες, όχι από νερό, αλλά από αίμα». («ποταμού καταρράκται φερόμενοι, ούχ ύδασιν, άλλ’ αίμασι») [Κεδρηνός, 251]. Μιά κατάσταση, επιθέσεων από «τους δούλους κατά των αφεντάδων». Ο Θωμάς με την βοήθεια Αράβων που επιβουλεύοντο τα βυζαντινά εδάφη, πολιόρκησε την Κωνσταντινούπολη, αλλά ηττήθηκε σε ναυμαχία από τον στόλο του Αυτοκράτορα Μιχαήλ Β´ του Τραυλού και από Βουλγαρικά στρατεύματα που τους επιτέθηκαν από το βορρά. Βρήκε και αυτός τραγικό τέλος. Ακρωτηριάστηκε στα χέρια και στα πόδια και ανασκολοπίστηκε. (την επόμενη εβδομάδα το Β’ Μέρος)

(Απόσπασμα από προδημοσίευση του νέου βιβλίου του Πέτρου Δούκα «Μαρξισμός και η Ανάπτυξη Κομμουνιστικών Ιδεών στην Αρχαία Ελλάδα»).

Αφήστε μια απάντηση

Your email address will not be published.

*

Πρόσφατα από Ελλάδα

Go to Top