Ό,τι και να λέω πήγαμε πάλι μπροστά από τις 3 το πρωί στις 4. Και μήπως ξέρεις τι έγινε αυτή η ώρα που μ’ ένα ελαφρό πηδηματάκι την περάσαμε και φτάσαμε από τις τρεις στις τέσσερις, εξαφανίζοντας μια ολόκληρη ώρα, 60 ολόκληρα λεπτά;
ΑΠΟ ΤΟΝ ΚΩΣΤΑ ΠΑΝΑΓΙΩΤΟΠΟΥΛΟ (BAR-BAR)
Εγώ λοιπόν, επειδή σ’ εσένα τα λέω όλα κι επειδή ψάχνω στο ψαχνό, αλλά ψάχνω και στον αχνό, θέλω σήμερα να σου αποκαλύψω κάτι συγκλονιστικό. Μπορεί για όλο τον κόσμο αυτή η ώρα μεταξύ 3 και 4 το πρωί να είναι χαμένη και εξαφανισμένη, αλλά όχι για μένα. Γιατί εγώ την έζησα αυτή την ώρα, την αξιοποίησα κι έκανα πράγματα αληθινά, πραγματικά και ας φαίνονται απίστευτα και εξωπραγματικά. Λίγο πριν πάει η ώρα μπροστά πήρα το αεροπλάνο και πήγα στο Λευκό Οίκο. Γιατί εκεί με περίμεναν οι φίλοι μου, οι πραγματικοί Έλληνες, οι Ελληνοαμερικανοί οι ευγενείς ομοευγενείς, για να διαμαρτυρηθούμε στον Πρόεδρο των αναγεννημένων Πολιτειών Μπαράκ Ομπάμα, γιατί οι Αμερικανοί εξακολουθούν να είναι με τα Σκόπια τάτσι μίτσι κότσι, τα τσικό και οι κότσοι και επιμένουν να λένε «Μακεδονία» τα Σκόπια. Γιατί πραγματικά δεν μπορώ να καταλάβω πώς είναι δυνατόν ένας Πρόεδρος που μένει στο Λευκό Οίκο να μην υποστηρίζει τη Μακεδονία μας, τη στιγμή που η Θεσσαλονίκη μας έχει σχέση με το Λευκό Οίκο, αφού έχει κι αυτή Λευκό Πύργο. Πέτυχα ακόμα μέσα σε αυτή τη χαμένη ώρα, μεταξύ 3 και 4, να παρακολουθήσω μια τηλεφωνική επικοινωνία που είχε ο Μπαράκ Ομπάμα με τον Πρόεδρο των Σκοπίων πάλι για το όνομα της Μακεδονίας. Δεν μπορώ να σου αποκαλύψω τι είπανε αυτή τη χαμένη ώρα, πάντως, είχαν μια ενδιαφέρουσα συζήτηση και είπαν τα πράγματα με το όνομά τους. Για τη Μακεδονία μας όμως είπαν τι θα γίνει με το όνομά της; Και ξέρεις τι διαπίστωσα, χρυσό μου και τσίγκινό μου;
Ότι στην περίπτωση αυτή δεν είναι μόνο χαμένη μία ώρα, αλλά πάει χαμένος και ο χρόνος μας…
Αnyway, Fay Danaway…
