Μόνος πάλι στο μικρό μου καμαρίνι, με ρεκλάμες και με ενθύμια φτηνά,
κάνω πρόβες, πώς γελάνε οι θεατρίνοι και πώς φαίνονται τα γέλια αληθινά…
ΑΠΟ ΤΟΝ ΚΩΣΤΑ ΠΑΝΑΓΙΩΤΟΠΟΥΛΟ
Τις μπογιές μου βάζω αργά και ακούω έξω
τα παιδιά να μου φωνάζουνε «Τοτό».
Κι όλο σκέφτομαι, Θεέ μου, πώς θα αντέξω;
Με πειράζουνε κι εγώ παραπατώ.
Γέλα παλιάτσε, σήκω και κάτσε,
κάνε και τούτο, κάνε κι αυτό.
Γέλα παλιάτσε, γέλα Τοτό.
Κόσμε, ξέρω να σε κάνω εγώ κεφάτο
κι ας μη ξέρεις πόσο εγώ κατρακυλώ
κάθε βράδυ και πιο κάτω, τόσο κάτω,
που με κάνει να γελώ.
Σίγουρα είμαι, πριν από το τέρμα μία στάση,
για να πούμε έτσι τα πράγματα απλά.
Αχ Τοτό, Τοτό, παλιάτσε, πού έχεις φτάσει.
Από πρώτο το όνομά σου στα ψιλά.
Γέλασε κόσμε… Σου γελά ο Τοτό, ο τέως
με το γέλιο του Τοτό του Τοτινού.
Πότε-πότε κι όταν είσαι τελευταίος,
νιώθεις πρώτος με το γέλιο του κοινού.
Έλα, σήκω, κάτσε,
κάνε και τούτο κάνε κι αυτό,
γέλα παλιάτσε,
κλάψε Τοτό.
BAR-BAR
