Ο ΜΟΝΟΣ ΔΡΟΜΟΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ, ΑΝ ΘΕΛΕΙ ΝΑ ΚΑΝΕΙ ΚΑΤΙ ΓΙΑ ΤΟΝ ΤΟΠΟ, ΕΙΝΑΙ ΝΑ ΕΠΙΚΕΝΤΡΩΘΕΙ ΣΤΟ ΣΥΜΜΑΖΕΜΑ ΤΩΝ ΔΑΠΑΝΩΝ ΚΑΙ ΣΤΗΝ ΑΝΑΚΑΜΨΗ ΤΗΣ ΟΙΚΟΝΟΜΙΑΣ, ΧΩΡΙΣ ΝΑ ΒΑΥΚΑΛΙΖΕΤΑΙ ΜΕ ΚΑΤΙ ΠΟΥ ΑΠΟΚΛΕΙΕΤΑΙ ΝΑ ΣΥΜΒΕΙ ΚΑΘ’ ΟΛΗ ΤΗ ΔΙΑΡΚΕΙΑ ΤΗΣ ΘΗΤΕΙΑΣ ΤΗΣ
Αν τα τελευταία 6,5 χρόνια της «μνημονιακής» περιπέτειας το πολιτικό σκηνικό και ο δημόσιος διάλογος ήταν στραμμένα στα πραγματικά διαρθρωτικά προβλήματα της χώρας, η Ελλάδα θα είχε προ πολλού αφήσει πίσω της την κρίση, όπως ακριβώς τα κατάφεραν η Ισπανία, η Πορτογαλία, η Ιρλανδία και η Κύπρος. Ωστόσο, σε κάθε περίοδο, μία νέα «συλλογική αυταπάτη» έκανε την εμφάνισή της, «έπαιζε» επί μακρόν ως πρώτο -και μοναδικό, πολλές φορές- θέμα της επικαιρότητας και επισκίαζε τα πραγματικά προβλήματα που κρατούν την Ελλάδα καθηλωμένη. Κάπως έτσι, τα προβλήματα αυτά δεν αντιμετωπίζονταν ποτέ, η χώρα φλέρταρε -και συνεχίζει να φλερτάρει- με την κατηγορία του «αποτυχημένου κράτους» και η «μνημονιακή» περιπέτεια συνεχίζεται. Το ίδιο συμβαίνει και τώρα, καθώς πριν καν λύσουμε τα οικονομικά μας προβλήματα και καταφέρουμε να ξεκολλήσουμε από τον βάλτο της ύφεσης, βρήκαμε άλλη μία συλλογική αυταπάτη: το «όνειρο» της… διευθέτησης του ελληνικού χρέους. Με έμφαση στον ορισμό «αυταπάτη». Διότι, σε απλά ελληνικά, το ελληνικό χρέος δε θα αντιμετωπιστεί με μόνιμο και βιώσιμο τρόπο, όσο ο ΣΥΡΙΖΑ βρίσκεται στην κυβέρνηση και πρωθυπουργός της χώρας παραμένει ο Αλέξης Τσίπρας.
Μπορεί η διαπίστωση να φαίνεται υπερβολική ωστόσο είναι πέρα για πέρα αληθινή. Και όσο το ελληνικό πολιτικό σύστημα, αλλά και τα κυρίαρχα ΜΜΕ ασχολούνται με την «συζήτηση για το χρέος» και τα θρυλούμενα σχέδια των Βρυξελλών για τα «βραχυπρόθεσμα μέτρα διαχείρισης του χρέους», σε όλες τις ευρωπαϊκές πρωτεύουσες, αλλά και στην έδρα του ΔΝΤ, στην Ουάσινγκτον, επικρατεί μία κοινή εκτίμηση: ότι όσο ο ΣΥΡΙΖΑ είναι στην εξουσία, μόνιμη και πλήρης λύση στο θέμα του ελληνικού χρέους δεν πρόκειται να δοθεί. Άλλωστε, με όποιον ξένο τεχνοκράτη κι αν μιλήσεις το τελευταίο διάστημα, χαμογελά… ειρωνικά όταν πληροφορείται ότι η κεντρική πολιτική συζήτηση στην Ελλάδα δεν είναι τα προβλήματά της, αλλά η ρύθμιση του χρέους.
Βεβαίως, θα μπορούσε κανείς να υποστηρίξει ότι η συζήτηση αυτή αναζωπυρώθηκε έπειτα από την παρέμβαση του αμερικανού προέδρου, Μπαράκ Ομπάμα, ο οποίος υπογράμμισε, κατά την πρόσφατη επίσκεψή του στην Αθήνα, την ανάγκη να ρυθμιστεί το θέμα. Όμως, είναι γνωστό ότι ο Ομπάμα προβαίνει σε τέτοιου τύπου «παραινέσεις» εδώ και δυο χρόνια, για να αντιμετωπίσει την ίδια μονότονη απάντηση των Βρυξελλών και κυρίως του Βερολίνου: «αποφάσεις για το δανειακό πρόγραμμα της Ελλάδας λαμβάνουν μόνο όσοι έχουν δανειοδοτήσει τη χώρα, όχι εξωτερικοί παράγοντες», είναι το σαφές μήνυμα που λαμβάνει ο Αμερικανός πρόεδρος, καθώς η συμμετοχή των ΗΠΑ στο μετοχικό κεφάλαιο του ΔΝΤ προφανώς και δεν φτάνει ώστε να θεωρηθεί ότι και οι ΗΠΑ συγκαταλέγεται στους… δανειστές της Ελλάδας. Κι αν αυτή είναι η απάντηση που λάμβανε εδώ και καιρό ο Μπαράκ Ομπάμα, καταλαβαίνει κανείς επιστρατεύοντας την απλή κοινή λογική ότι δεν θα αλλάξει η απάντηση τώρα, που ο Αμερικανός πρόεδρος βρίσκεται σε αποδρομή και ετοιμάζεται να… μαζέψει τα πράγματά του από τον Λευκό Οίκο.
Θέμα αξιοπιστίας
Βεβαίως, όλα τα παραπάνω δεν σημαίνουν ότι το ελληνικό χρέος δεν είναι πρόβλημα. Ή ότι δεν αποτρέπει όντως επενδυτές που θα ήθελαν να επενδύσουν στην Ελλάδα, αλλά ευλόγως φοβούνται το ενδεχόμενο μίας μελλοντικής ασύντακτης χρεοκοπίας. Ωστόσο, η Ελλάδα εδώ και χρόνια ζει με τα προβλήματά της. Και έτσι θα συνεχίσει να ζει, έως ότου αλλάξει κυβέρνηση και αποκτήσει ένα κυβερνητικό σχήμα ικανό, μεταρρυθμιστικό και, κυρίως με «καθαρές» προθέσεις και προτεραιότητες.
Στην παρούσα φάση, όσο κι αν ο πρωθυπουργός λαμβάνει επαίνους και… εφαρμόζει σχεδόν κατά γράμμα τις αξιώσεις και τις απαιτήσεις των δανειστών, ουδείς εμπιστεύεται πραγματικά τον Αλέξη Τσίπρα και την κυβέρνησή του. Απλώς, όλοι οι δανειστές, είδαν το πολιτικό σύστημα της Ελλάδας να γκρεμίζεται, κατάφεραν να οδηγήσουν, με τους χειρισμούς του καλοκαιριού του 2015, τον Αλέξη Τσίπρα στον σκληρό δρόμο του ρεαλισμού και τώρα γνωρίζουν ότι ο νυν πρωθυπουργός, ως αρχηγός ενός αριστερού κόμματος, είναι ο μόνος που μπορεί να τηρήσει τις δεσμεύσεις της χώρας χωρίς να «ανοίξει μύτη». Με άλλα λόγια, οι δανειστές περιβάλλουν τον πρωθυπουργό με εμπιστοσύνη μόνο για την υλοποίηση του Μνημονίου, αλλά όχι για την έξοδο της Ελλάδας από την κρίση.
Αν και το καλοκαίρι του 2015 φαίνεται πλέον να βρίσκεται… έναν αιώνα πίσω, ουδείς στην Ευρώπη έχει ξεχάσει τί ακριβώς έγινε τότε. Ούτε το πώς μία αλλοπρόσαλλη κυβέρνηση εκπροσωπείτο από τον Γιάννη Βαρουφάκη και κατάφερε μέσα σε ένα 8μηνο να διαλύσει τα πάντα και να θέσει σε αμφισβήτηση την ενότητα της Ευρωζώνης. Όντως, έκτοτε τα χάσματα γεφυρώθηκαν, η κοινή γλώσσα επικοινωνίας και επαφής αποκαταστάθηκε και οι σχέσεις της Αθήνας με τους δανειστές και εταίρους της είναι λειτουργικές. Όμως, αυτό δεν σημαίνει ότι οι δανειστές εμπιστεύονται τον Αλέξη Τσίπρα. Κι αν αυτό ισχύει μία φορά για τους Ευρωπαίους, τότε ισχύει δέκα για το ΔΝΤ, που έχει δει να «χάνει» μία δόση κατά το καλοκαίρι του 2015, όταν η τότε κυβέρνηση αποφάσισε να… πουλήσει τσαμπουκά στους δανειστές.
ΤΟ ΤΙΜΗΜΑ ΤΗΣ ΑΝΑΞΙΟΠΙΣΤΙΑΣ ΠΟΥ ΚΑΛΛΙΕΡΓΗΣΕ Ο ΣΥΡΙΖΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΠΑΡΑΣΤΑΣΗ ΒΑΡΟΥΦΑΚΗ ΕΩΣ ΤΗΝ ΠΑΣΙΦΑΝΗ ΔΙΑΡΚΗ ΔΙΑΘΕΣΗ ΝΑ ΜΗΝ ΤΗΡΗΘΟΥΝ ΟΙ ΥΠΟΓΕΓΡΑΜΜΕΝΕΣ ΣΥΜΦΩΝΙΕΣ ΕΙΝΑΙ ΟΤΙ ΜΕ ΚΑΝΕΝΑΝ ΤΡΟΠΟ ΟΙ ΔΑΝΕΙΣΤΕΣ ΔΕΝ ΘΑ ΕΠΙΤΡΕΨΟΥΝ ΣΕ ΑΥΤΗ ΤΗΝ ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ ΝΑ ΚΥΒΕΡΝΗΣΕΙ ΧΩΡΙΣ ΕΠΙΤΗΡΗΣΗ, ΑΠΟΜΕΙΩΝΟΝΤΑΣ ΤΟ ΧΡΕΟΣ
Δεν ξεχνούν
Όλα τα παραπάνω, όπως προελέχθη, δεν έχουν ξεχαστεί. Και ταυτόχρονα, οι δανειστές γνωρίζουν πολύ καλά ποιος είναι ο κ. Τσίπρας και η κυβέρνησή του. Την ώρα που ο πρωθυπουργός ασκείται στο… περπάτημα σε τεντωμένο σχοινί, είναι σαφές για τα μάτια των ξένων ότι ούτε ο ίδιος ούτε όσοι απαρτίζουν τον κυβερνητικό ΣΥΡΙΖΑ θέλουν τις μεταρρυθμίσεις. Δεν είναι τυχαίο ότι οι δανειστές καλούν διαρκώς τον ΣΥΡΙΖΑ να αναλάβει την «ιδιοκτησία του προγράμματος», για να προωθηθούν με τρόπο αποτελεσματικό όσα πρέπει να γίνουν. Όμως, η κυβέρνηση δηλώνει ότι δεν πρόκειται να αναλάβει αυτή την «ιδιοκτησία». Υπουργοί από εκείνους που… έκλαιγαν για τις ιδιωτικοποιήσεις παραμένουν στην κυβέρνηση, την ώρα που ο ΣΥΡΙΖΑ μεγεθύνει εκ νέου το «τέρας» του σπάταλου Δημοσίου, απειλώντας να τινάξει στον αέρα το πρόγραμμα δημοσιονομικής προσαρμογής.
Όλα τα παραπάνω, σε συνδυασμό με την παροιμιώδη διαχειριστική ανεπάρκεια της κυβέρνησης, στέλνουν στους πιστωτές το εξής… σήμα κινδύνου: ότι έτσι και η Ελλάδα καταφέρει επί ΣΥΡΙΖΑ να βγει στις αγορές και να ρυθμιστεί το χρέος της, τότε θα ανακτήσει την αξιοπιστία της και η παρούσα κυβέρνηση θα αρχίσει να «ξηλώνει» όλες τις δεσμεύσεις του Μνημονίου, ασκούμενη σε ένα ρεσιτάλ αντιμεταρρυθμισμού, λαϊκισμού και αριστερίστικων ιδεοληψιών. Γι’ αυτό και οι δανειστές δεν πρόκειται ποτέ να βάλουν τα χέρια τους και να βγάλουν τα μάτια τους: εμπιστεύονται όντως τον Αλέξη Τσίπρα. Αλλά τον εμπιστεύονται για… διαχειριστή του Μνημονίου, όχι ως εκείνον στον οποίο θα εμπιστευθούν την έξοδο της Ελλάδας από την κρίση.
