Πριν λίγες βδομάδες μου τηλεφώνησε ένας φίλος που έχει ένα μικρό (πλέον) εργοστάσιο, να με ρωτήσει αν έχω κάποια λύση να του προτείνω για ένα πρόβλημα που αντιμετωπίζει…
ΑΠΟ ΤΟΝ ΑΓΗ ΒΕΡΟΥΤΗ, ΕΠΙΧΕΙΡΗΜΑΤΙΑ, ΜΗΧΑΝΟΛΟΓΟ, ΜΗΧΑΝΙΚΟ
Στην αρχή του χρόνου προσέλαβε ένα νεαρό για εργάτη να λειτουργεί μια μηχανή του. Ο νεαρός στην αρχή δούλευε μια χαρά, αλλά τον τελευταίο μήνα άρχισε να πιέζει τους συναδέλφους του να κάνουν λιγότερη δουλειά, και να προσπαθεί να τους στρέψει εναντίον του εργοδότη και να τους πείσει να μειώσουν την παραγωγικότητά τους. Οι άλλοι εργάτες πήγαν στον εργοδότη και παραπονέθηκαν ότι δεν τους άφηνε να δουλέψουν όπως ήξεραν τόσα χρόνια και όπως κράτησαν ανοιχτή την επιχείρηση παρά τη συρρίκνωση λόγω της κρίσης. Του ζήτησαν να τον απολύσει.
Εκείνος, παλιός επιχειρηματίας και νομοταγής μέχρι αηδίας, θέλησε να δώσει στο νεαρό μια ευκαιρία ακόμη, και του συνέστησε με ήπιο τρόπο να σταματήσει να δημιουργεί θέματα ειδάλλως να κανονίσει να βρει αλλού δουλειά μετά το τέλος του μήνα.
Την επομένη το πρωί παρέλαβε εξώδικο που έλεγε πως ο νεαρός ήταν συνδικαλιστής του ΠΑΜΕ και δεν είχε τη δυνατότητα να τον απολύσει.
Ο φίλος μου πήγε στην Επιθεώρηση Εργασίας όπου του εξήγησαν πως τον είχε παντρευτεί, ενώ ο νεαρός ενέτεινε την προσπάθειά του να εκτροχιάσει την ήδη αποδυναμωμένη από 7 χρόνια κρίσης, επιχείρηση.
Η μικρή επιχείρηση είναι όμηρος ενός εργαζόμενου που προσπαθεί να την βλάψει, χωρίς να έχει τρόπο να αμυνθεί νόμιμα, και όπως του είπαν και στην επιθεώρηση εργασίας ο νόμος είναι φτιαγμένος για να προστατεύει τους συνδικαλιστές απέναντι σε ισχυρούς εργοδότες, αλλά ισχύει και για μικρές επιχειρήσεις ανεξάρτητα αν βρίσκονται μεταξύ φθοράς και αφθαρσίας.
Του συνέστησαν να βρει τρόπο να τον «δροσίσει» για να μη του κλείσει την επιχείρηση. Αυτά εν έτει 2016.
Ένας ολόκληρος παρασιτικός οργανισμός, στημένος για να εκβιάζει επιχειρήσεις, προστατευόμενος από τους ισχύοντες νόμους.
Τις προάλλες πήρα ένα κείμενο παραπλήσιου θέματος, αναφορικά με τους επιστημονικούς συλλόγους από έναν διαδικτυακό φίλο:
«ΟΙ ΕΠΙΣΤΗΜΟΝΙΚΟΙ ΣΥΛΛΟΓΟΙ
Τα τελευταία χρόνια γίνεται πολλή συζήτηση για τη χρησιμότητα των εμποροβιομηχανικών επιμελητηρίων. Η στάση τους κατά τη διάρκεια της εξάχρονης κρίσης έχει δώσει λαβή για αρκετά σχόλια και βαθύ προβληματισμό. Σε όσους επιμένουν ακόμη να σκέπτονται. Εκτός όμως από τα εν λόγω επιμελητήρια υπάρχουν και οι επιστημονικοί σύλλογοι. Εκείνοι των ιατρών, δικηγόρων, μηχανικών, φαρμακοποιών κ.ά. Οι οποίοι συνιστούν ΝΠΔΔ και απαιτούν για τη συντήρησή τους μια ετήσια υποχρεωτική οικονομική εισφορά. Σε αρκετούς μικρούς τέτοιους συλλόγους (κάτω των 100 μελών),αυτή η ετήσια εισφορά πλησιάζει τα διακόσια(200) ευρώ. Εάν σκεφτεί κανείς ότι η νομοθεσία τους είναι απαρχαιωμένη, σαράντα ετών και πάνω για κάποιους, η χρησιμότητά τους με το σημερινό τους νομικό πλαίσιο, είναι αμφισβητήσιμη.
Εύλογα τίθεται επομένως το ερώτημα για τους λόγους της συνέχισης της λειτουργίας τους, ως έχουν σήμερα. Απλή η απάντηση. Για να συνεχιστούν οι καριέρες των οργανωμένων συνδικαλιστικών ομάδων και παρατάξεων, οι οποίες τροφοδοτούν με εκλέκτορες την συνέλευση που εκλέγει τα δευτεροβάθμια πανελλήνια όργανά τους. Επιβαρύνοντας τα μέλη τους με βαριές εισφορές, για να τους καλύπτουν ακόμη και τα οδοιπορικά για την πρωτεύουσα. Κι ας μην προσφέρουν τίποτα εκτός από κάποια επιστημονικά σεμινάρια. Τα οποία αφθονούν πλέον στην επιστημονική αγορά του κάθε κλάδου.
Όσον αφορά δε τη συμβολή τους ως σύμβουλοι της πολιτείας, σήμερα έχει να διαλέξει η επίσημη πολιτεία τους άριστους από πολλούς υπερεξειδικευμένους συμβούλους για το οποιοδήποτε επιστημονικό θέμα.
Επέστη λοιπόν το πλήρωμα του χρόνου να μεταρρυθμιστεί η δομή και η η λειτουργία τους με νέα νομοθεσία, η οποία θα εδράζεται στη λογική της ανταποδοτικότητας. Να αντισταθμίζεται το όποιο κόστος λειτουργίας, με την πραγματική αξία της παροχής.
Η εκρηκτική ανάπτυξη της πληροφορικής επιστήμης, ελαχιστοποιεί οικονομικές δαπάνες και αναγκαστικές μετακινήσεις του μακρινού παρελθόντος. Αρκεί να υπάρξει πρώτα απ΄όλα η βούληση για το νέο και η αποστροφή για το παλιό».
Γ.Ε.
Πάνω κάτω τα ίδια ισχύουν με τα επιμελητήρια, που ουσιαστικά καλούν τις εταιρίες να πληρώνουν €320 ετησίως για να μπορούν να πληρώσουν €10 ετησίως για την εγγραφή των αποτελεσμάτων τους στο ΓΕΜΗ.
Μαζί με τη ΔΕΗ οι επιχειρήσεις πρέπει να πληρώνουν και ετήσιο τέλος στην ΕΡΤ ακόμα και αν δεν διαθέτουν τηλεόραση.
Στις πληρωμές του ΙΚΑ κάθε καλοκαίρι καλούνται οι επιχειρήσεις να πληρώσουν και €20 ανά εργαζόμενο για τις κατασκηνώσεις των παιδιών των υπαλλήλων του ΙΚΑ.
Στα κινητά τηλέφωνα κάθε εταιρίας πληρώνεται ειδικός φόρος κατανάλωσης και μετά επί του φόρου χρεώνεται ΦΠΑ. Λες και ο φόρος κατανάλωσης προσθέτει αξία στη χρήση του τηλεφώνου. Εξίσου ΦΠΑ πληρώνεται και επί του τέλους ταξινόμησης των οχημάτων.
Τα παραπάνω είναι απλά παραδείγματα ενός παρασιτισμού που πνίγει την επιχειρηματικότητα στη χώρα μας, και μειώνει την ανταγωνιστικότητα σε όλες τις μετρήσεις, από την κλίμακα οικονομικής ελευθερίας του Heritage Foundation που πέσαμε στην 138η θέση στις 178 χώρες από την 131η που ήμασταν πριν ενα χρόνο, ως την κλίμακα ανταγωνιστικότητας του World Economic Forum που πήγαμε στην 86η θέση από την 81η προ ενός έτους.
Παντού πέφτουμε, και σε συνδυασμό με την υπερφορολόγηση δημιουργείται ένα εκρηκτικό μείγμα που καταστρέφει τους δημιουργούς αξίας στην οικονομία μας. Σε όλα τα μέτωπα λειτουργούμε με όρους δεκαετίας του 1950.
Οι επενδυτές φεύγουν τρέχοντας, καθώς πλέον το περιβάλλον είναι τόσο τοξικό που αδυνατούν να υποθέσουν από που θα τους έρθει η σφαλιάρα και θα χάσουν το πολύτιμο κεφάλαιό τους.
Ας το πάρουμε απόφαση. Όσο η χώρα κυβερνάται από ανίκανους και αυταπατεώνες, δεν υπάρχει περίπτωση να σταματήσει η επιταχυνόμενη πτώση.
Ανικανοκρατία λέγεται, με ισχυρή δόση παρασιτισμού.
Άντε εσύ να σώσεις τη δουλίτσα σου από τα αρπακτικά παράσιτα, όταν ολόκληρο το ελληνικό κράτος παίρνει την πλευρά τον παρασίτων.
Ρωτήστε τους εργαζόμενους της Χαλυβουργικής αν δεν πιστεύετε εμένα.
