Η σύγχρονη καταναλωτική κοινωνία κολακεύει υπερβολικά τους υπερήλικες χαρίζοντας ψευδαισθήσεις νεότητας μέσα από τις πλαστικές και αισθητικές επεμβάσεις, τη χορήγηση ορμονών, τη διάθεση των νέων φαρμάκων τύπου Βιάγκρα για τη βελτίωση της στυτικής δυσλειτουργίας, την εμφύτευση δοντιών και τριχών κλπ.
ΑΠΟ ΤΟΝ ΘΑΝΑΣΗ ΔΡΙΤΣΑ
ΚΑΡΔΙΟΛΟΓΟ, ΑΝΑΠΛΗΡΩΤΗ ΔΙΕΥΘΥΝΤΗ, ΩΝΑΣΕΙΟΥ ΚΑΡΔΙΟΧΕΙΡΟΥΡΓΙΚΟΥ ΚΕΝΤΡΟΥ, ΣΥΝΘΕΤΗ ΚΑΙ ΣΥΓΓΡΑΦΕΑ
Όμως ακόμη η μέση διάρκεια ζωής στο δυτικό κόσμο δεν μπορεί να ξεπεράσει τα 75 περίπου χρόνια και πολύ λίγοι άνθρωποι στον πλανήτη ξεπερνούν σήμερα τα 95 χρόνια ακόμη και στις αναπτυγμένες χώρες. Oι περισσότεροι άνθρωποι πιστεύουν ότι στον δυτικό κόσμο το προσδόκιμο επιβίωσης θα παρατείνεται σταθερά και έτσι ακούμε συχνά σήμερα, ιδιαίτερα εμείς οι γιατροί, για ανθρώπους που φεύγουν πχ γύρω στα 75 τους χρόνια το περίφημο: «Πολύ νέος έφυγε γιατρέ μου!».
Αν εξετάσει κανείς επιστημονικά το ζήτημα της μακροβίωσης θα ανακαλύψει ότι η μακροζωία του ανθρώπου συνδέεται με ένα σύνολο αρνητικών παραμέτρων που πιθανά την καθιστούν μη εφικτή σε πολύ μακροπρόθεσμο επίπεδο. Αν εξετάσει κάποιος για παράδειγμα το πρόβλημα της αύξησης του πληθυσμού των ανθρώπων πάνω στον πλανήτη θα διαπιστώσει τα εξής ζητήματα. Έχουμε συνηθίσει να χωρίζουμε τον κόσμο σε δύο ζώνες, τις αναπτυγμένες και τις αναπτυσσόμενες (υποκριτικός όρος για να μην τις λέμε υπανάπτυκτες). Θα παρατηρήσουμε λοιπόν ότι το ακαθάριστο εθνικό προιόν αυξάνει ταχύτερα από τον πληθυσμό στις αναπτυγμένες ζώνες ενω το αντίστροφο συμβαίνει στις υπανάπτυκτες ζώνες του πλανήτη. Έτσι οι πλούσιες χώρες γίνονται πλουσιώτερες και οι φτωχές φτωχότερες η δε αύξηση του πληθυσμού στις φτωχές χώρες είναι ταχύτατη.
Στη Νότια Αμερική για παράδειγμα ο χρόνος διπλασιασμού του πληθυσμού είναι 25 χρόνια ενω σε πλανητική κλίμακα κυμαίνεται πάνω από 100 χρόνια, μάλιστα πριν από 300 χρόνια ο χρόνος διπλασιασμού του πληθυσμού ήταν περίπου 1500 χρόνια. Να προσθέσει μάλιστα κανείς ότι το 80% του γήινου πληθυσμού ζει σε υπανάπτυκτες περιοχές ενώ μόλις το 20% ζει σε αναπτυγμένες περιοχές. Αντίστροφα το 75% του παγκόσμιου εισοδήματος παράγεται στις αναπτυγμένες χώρες και το 25% στις υπανάπτυκτες περιοχές. Έτσι αντιλαμβάνεται κάποιος πολύ εύκολα ότι η πληθυσμική έκρηξη σε δυσαναλογία με την παραγωγή εισοδήματος θα οδηγήσει σε τρομακτική εξάντληση των φυσικών πόρων και θα δημιουργήσει ανάγκη για περισσότερα αγαθά ιδιαίτερα στις πόλεις. Αν τώρα επανέλθουμε στο ζήτημα της μακροζωίας θα αντιληφθούμε ότι πρώτον θα επιτείνει το πληθυσμικό πρόβλημα και επίσης το πρόβλημα της σίτισης των λαών της γης που είναι ήδη σήμερα υπαρκτό. Δεύτερον θα επιμηκύνει τα όρια συνταξιοδότησης και θα πολλαπλασιάσει τις ανάγκες για κοινωνικές και βιομηχανικές υποδομές. Τρίτον θα επιτείνει ακόμη περισσότερο το φαινόμενο της αστυφιλίας δημιουργώντας περαιτέρω καταστροφή του φυσικού περιβάλλοντος και μεγαλύτερη υποβάθμιση της ποιότητας ζωής. Τέταρτον το κόστος ζωής θα αυξηθεί ακόμη περισσότερο και θα μαζικοποιηθεί η φτώχεια.
Ας υποθέσουμε ότι η ανθρώπινη ζωή παρατείνεται μέχρι τα 200 χρόνια αλλά αν παίρνουμε σύνταξη στα 65-67 τότε θα δημιουργηθεί μια κοινωνία γερόντων που θα οδηγήσει στην εξάλειψη κάθε μορφής ασφαλιστικού συστήματος. Επίσης αυτή η μακρόβια κοινωνία γερόντων θα πάσχει από ανία, κατάθλιψη και τρομακτικό άγχος αφού δεν θα γνωρίζει πως να διαχειρισθεί έναν ατελεύτητο βίο 100 ετών μετά τη συνταξιοδότηση. Ένα ακόμη δισεπίλυτο πρόβλημα που συνδέεται με τη δημιουργία κοινωνίας γερόντων είναι ότι οι υπερήλικες αντιστέκονται στις καινούργιες ιδέες και οι κοινωνίες υπερηλίκων γίνονται ακραία συντηρητικές. Μάλιστα το πρόβλημα θα είναι οξύτερο σε κοινωνίες όπως η ελληνική, διότι εδώ οι γεροντότεροι δεν παραχωρούν εύκολα τα σκήπτρα στους νεώτερους και αυτό είναι δεδομένο σε οικογενειακό, κοινωνικό, επιστημονικό και πολιτικό επίπεδο. Αν λοιπόν η μακροζωία γίνει εφικτή στο μέλλον, θα συνδεθεί με μεγάλη καταστροφή του περιβάλλοντος, περαιτέρω ελάττωση των φυσικών πόρων, μαζικοποίηση της φτώχειας και επιδείνωση της κοινωνικής στήριξης, της οικονομικής ανισότητας και της ποιότητας ζωής. Μάλιστα αυτές οι αρνητικές επιπτώσεις θα πλήξουν πολύ περισσότερο τους νέους ανθρώπους. Οι εγκέφαλοι του κόσμου αντί να αναζητούν μεθόδους παράτασης της ανθρώπινης ζωής θα έπρεπε να απασχοληθούν σοβαρότερα για το πως θα σταματήσουν την τρέχουσα εκρηκτική αύξηση της φτώχειας και ανισότητας σε παγκόσμιο επίπεδο και πως θα διαφυλάξουν την υγεία του φυσικού περιβάλλοντος. Περισσότερη ζωή στα χρόνια χρειαζόμαστε μάλλον παρά περισσότερα χρόνια στη ζωή.
Ο άνθρωπος είναι άπληστος και ποτέ ευχαριστημένος με τα καλά που έχει στη ζωή του. Θυμάμαι πάντα πως ο Ευγένιος Τριβιζάς σχολιάζει την κοινωνία του ευδαιμονισμού στο παραμύθι του με τίτλο «ΣΤΗ ΧΩΡΑ ΔΙΧΩΣ ΓΑΤΕΣ». Στο παραμύθι αυτό το ποντίκι δεν είναι ευχαριστημένο που αντιμετωπίζει τον κίνδυνο να το αρπάξει κάποια γάτα στην χώρα με τις γάτες που ζούσε αρχικά. Ετσι φοβισμένο και πανικόβλητο τρέχει στον γιατρό για να του αναφέρει ότι δεν μπορεί να ζήσει άλλο με τις γάτες. Ο γιατρός του δηλώνει ότι δεν υπάρχει κάποιο φάρμακο για το ζήτημα αυτό αλλά του πρότεινει να μετακομίσει σε κάποια μακρινή χώρα όπου δεν υπάρχουν καθόλου γάτες. Με μεγάλη χαρά το ποντίκι ξεκινάει το μακρινό αυτό ταξίδι και φτάνει επιτέλους στη χώρα που δεν υπήρχαν γάτες. Εκεί με λύπη του διαπιστώνει όμως ότι υπάρχουν φάκες με τυράκι που παγιδεύουν τα ποντίκια και γεμίζουν πάλι τη ζωή του με άλλες φοβίες. Ξαναγυρίζει πάλι στο γιατρό παραπονούμενο για το πρόβλημα με τις φάκες και αυτή τη φορά ο γιατρός του προτείνει να ταξιδέψει και να εγκατασταθεί σε μια νέα χώρα όπου δεν υπήρχαν ούτε γάτες ούτε φάκες. Η χαρά του είναι μεγάλη και πραγματικά ξεκινάει και φτάνει στη χώρα χωρίς φάκες και χωρίς γάτες. Στην παραδεισένια αυτή χώρα τα δέντρα βγάζουν τυρί και άλλα προσφιλή στο ποντίκι εδέσματα, το ποντίκι δεν έχει πια φοβίες και απολαμβάνει να τρώει ασταμάτητα λιχουδιές μέχρι που παχαίνει πάρα πολύ. Έτσι δεν μπορεί να τρέξει και να παίξει εξαιτίας της παχυσαρκίας του. Νοιώθει πάλι απόλυτα δυστυχισμένο και τελικά επισκέπτεται τον γιατρό προκειμένου να του μιλήσει για το νέο του πρόβλημα. Του ζητάει τελικά να τον μεταφέρει στη χώρα με τις γάτες για να ζήσει επιτέλους φυσιολογικά μαζί με τις φοβίες του και όλα τα ρίσκα της πραγματικής ζωής που όμως την κάνουν ουσιαστικά όμορφη.
