Eνα δράμα, μία σωστή τραγελαφική σαπουνόπερα παίζεται εδώ και μία τριετία σχεδόν στην πόλη των προσφύγων, με φόντο έναν σταθμό απορριμματοφόρων, ένα άλσος, ένα μετρό, ένα γήπεδο…
ΑΠΟ ΤΟΝ ΣΠΥΡΟ ΔΑΡΣΙΝΟ
ΑΡΧΙΣΥΝΤΑΚΤΗ ΤΗΣ «ΩΡΑΣ ΤΩΝ ΣΠΟΡ»
Η ξεριζωμένη, από τη Νέα Φιλαδέλφεια, ΑΕΚ υπομένει τα τερτίπια μίας πολιτικής περσόνας και υποφέρει από το πάγιο αίτημα των φίλων της. Η ΑΕΚ σπιτώθηκε στη Νέα Φιλαδέλφεια, ξεσπιτώθηκε από αυτή και η επιστροφή της είναι θέμα καρμικό, αναπόφευκτο. Τουλάχιστον σε επίπεδο επιθυμίας.
Ο δήμαρχος της Νέας Φιλαδέλφειας ανήκει σε μία κάστα ανθρώπων, νέων κυρίως ανθρώπων που βρήκαν πρόσφορο έδαφος για να εκφράσουν τα πολιτικά τους πιστεύω. Ο Άρης Βασιλόπουλος, ένας άνθρωπος για τον οποίο έχουμε αναφερθεί σε αυτόν και από Το Άρθρο, ουκ ολίγες φορές, έθεσε τρόπον τινά την έναρξη της τελευταίας πράξης του έργου της κατασκευής του γηπέδου της ΑΕΚ στη Νέα Φιλαδέλφεια…
Μετά από μία τριετία λοιπόν, καταλήγει κανείς στο συμπέρασμα ότι στην πραγματικότητα, ο μόνος που έχασε από αυτή την ιστορία είναι ο ίδιος ο λαός της Νέας Φιλαδέλφειας. Εκείνοι οι περίπου 30.000 που ψήφισαν και άλλοι τόσοι που δεν ψήφισαν ή δεν έχουν δικαίωμα ψήφου λόγω ηλικίας. Μία ολόκληρη πόλη αναλώθηκε σε μία άνευ λόγου και άνευ αξίας ένταση, για να φτάσουμε στο σήμερα.
Μετά απ’ όλα αυτά ο Δήμος δεν βρίσκεται σε καλή κατάσταση. Αντιμετωπίζει όλα όσα αντιμετωπίζουν οι φτωχοί Δήμοι στην Ελλάδα: Απλήρωτοι λογαριασμοί, προσδοκώμενα αλλά άφαντα έσοδα, ελάχιστη εξωτερική βοήθεια. Σκουπίδια, υψηλά τέλη, μικρές αδύναμες γιορτές, κανένα πεδίο συνοχής μεταξύ αυτοδιοίκησης και λαού.
«Ναι, ο σταθμός απορριμματοφόρων που ανήκει στον Δήμο, στα όρια του άλσους είναι παράνομος, αλλά δεν έχουμε λεφτά να τον μεταφέρουμε», η παραδοχή των συμβούλων του δημάρχου. Και κάπως έτσι αντιλαμβάνεται κανείς το κύκνειο άσμα των αντιδράσεων και των αιτιάσεων του Δήμου. Η επαναστατική έξαρση, η κόντρα απέναντι στο κεφάλαιο, σταματά. Ελλείψει κεφαλαίων, ο Δήμος χρησιμοποιεί το τελευταίο του χαρτί ώστε να καθυστερήσει την έναρξη των εργασιών του γηπέδου της ΑΕΚ.
Τα 52 δέντρα του άλσους πλέον δεν υπάρχουν σαν δικαιολογία. Οι φωνές της οικολογικής συνείδησης έπαψαν, από τη στιγμή που στο σπίτι του κρεμασμένου δεν μιλάει κανείς για σκοινί. Η μόλυνση χρειάζεται κι αυτή, βλέπετε, χρήματα για να καταπολεμηθεί.
Μέχρι και το μετρό επιστρατεύτηκε. Η επέκτασή του προς τον Περισσό έφτασε να γίνει προαπαιτούμενο. Όσο κι αν αυτό ακούστηκε σαν αστείο σχετικά με το μετρό της Θεσσαλονικής, κάποιοι το χρησιμοποίησαν σοβαρά ως επιχείρημα.
Η δημοτικότητα του δημάρχου έχει καταποντιστεί. Η Νέα Φιλαφέλφεια είναι μονίμως σε αναβρασμό και κανείς δεν αισθάνεται σιγουριά και ηρεμία για το τι θα ξημερώσει. Φυσικά ο χρόνος έχει χαθεί και η ελπίδα μερικών δεκάδων μικροεπιχειρηματιών που ήλπιζαν σε μία γενναία τονωτική ένεση από το γήπεδο, σύντομα θα εξανεμιστεί. Άλλωστε δεν είναι και η πιο έξυπνη ιδέα του κόσμου να ξεκινάς επιχείρηση με το κεφάλαιο να είναι τσίμα τσίμα για τα πρώτα λειτουργικά έξοδα.
Μέσα στους επόμενους έξι μήνες η Νέα Φιλαδέλφεια θ’ αλλάξει πλήρως. Πυρετός διεργασιών και εργασιών, χωρίς όμως να είναι σίγουρο πως ο κόσμος που κατοικεί εκεί θα έχει τη δύναμη ν’ αντέξει τέτοιου είδους πίεση, μετά απ’ όλα αυτά που έζησε. Η ΑΕΚ θα μπορέσει να χτίσει επιτέλους το σπίτι της, έχοντας όμως υποστεί τεράστια ψυχολογική και ηθική φθορά, με την εσωστρέφεια να κάνει συνεχώς την εμφάνισή της στους κόλπους της. Ο Δήμος θα έχει αποτύχει πλήρως τον σκοπό του, αφού εν τέλει δεν θα κερδίσει τίποτα χειροπιαστό στην υπόθεση, αφού δεν ζήτησε και ποτέ κάτι ως αντάλλαγμα…
