Πριν καταλήξει κανείς να δώσει απάντηση σε αυτό το ερώτημα, ενδεχομένως να πρέπει πρωτίστως να δώσει μερικές άλλες πιο περίπλοκες απαντήσεις…
ΑΠΟ ΤΟΝ ΣΠΥΡΟ ΔΑΡΣΙΝΟ
ΑΡΧΙΣΥΝΤΑΚΤΗ ΤΗΣ «ΩΡΑΣ ΤΩΝ ΣΠΟΡ»
Τις προάλλες, ένα δώρο, μία μορφή τέχνης από την μακρινή Ιαπωνία, μου θύμισε πως η ανθρώπινη φύση γεννά πολλά και παράξενα προβλήματα: Το τελευταίο έχει να κάνει με ένα δίλημμα. Άλλωστε όλα έχουν να κάνουν μ’ ένα δίλημμα. Να είσαι πρωταθλητής με ταλέντο ή πρωταθλητής της σκληρής δουλειάς;
Στην πραγματικότητα κανείς κοινός θνητός δεν μπαίνει σε μία τέτοια διαδικασία. Διότι πρωταθλητής δεν μπορεί να γίνει κανείς κοινός θνητός. Σ’ έναν πλανήτη έξι δισεκατομμυρίων, σήμερα επτά, αύριο εννιά, ο ανταγωνισμός είναι τεράστιος. Η έννοια του πρωταθλητή είναι κάτι σχετικό. Επομένως επαγωγικά καταλήγουμε πως εγώ και εσύ δεν θα γίνουμε ή δεν θα γεννηθούμε πρωταθλητές.
Ο Κριστιάνο Ρονάλντο είναι ήρωας του Λέμονι Σνίκετ. Είναι μια σειρά από ατυχή γεγονότα ανακατεμένα με πείσμα και εγωισμό που δεν είναι ανθρωπίνως μετρήσιμα. Αν ήταν στρουμφ θα ήταν και ο Γκρινιάρης και ο Μελένιος και ο Προκόπης και ο Ξεφτέρης και ο Σπιρτούλης μαζί. Ίσως και η Στρουμφίτα. Οι απλοί άνθρωποι είναι προορισμένοι για να ταυτίζονται με έναν μάξιμουμ δύο ήρωες του Πεγιό. Όλα τα παιδιά μπαίνουν στη διαδικασία να μοιράσουν μεταξύ τους τα πρότυπά τους στα πλαίσια ενός ανεπίσημου ανταγωνισμού. Ο Ρονάλντο απλώς αδυνατούσε και αδυνατεί να μπει σ’ αυτή τη διαδικασία.
Όταν χασκογελάμε με τους φίλους μας, μιλώντας για ποδόσφαιρο και ισοπεδώνοντας και τσαλακώνοντας την ιστορία του γνωστού σε μας σύμπαντος, καταλήγουμε πάντα στο ίδιο συμπέρασμα. Αν ο Ηρόδοτος ή ο Θουκυδίδης γέννησαν την επιστήμη της καταγραφής της Ιστορίας, ξέχασαν να βάλουν στις οδηγίες χρήσης την εξής υποσημείωση: Προσπάθησε να καταγράψεις, να διαβάσεις ή ν’ αποδεχτείς χωρίς συναισθηματικούς περιορισμούς. Για όλα τα ζητήματα φυσικά υπάρχει η λεγόμενη αντικειμενική σκοπιά. Αυτή όμως δεν αρέσει σε κανέναν. Και το καλύτερο δε, είναι να παρουσιάσεις στην παρέα επιχειρήματα βουτηγμένα στην προσωπική εμπάθεια, αμπαλαρισμένα όμως με τον αραχνοΰφαντο μανδύα της σοβαροφάνειας και μίας κάποιας διάθεσης ξερολισμού.
Μετά και τους δύο αγώνες κόντρα στην Μπάγερν, ο Κριστιάνο Ρονάλντο δεν πρόκειται να γίνει ποτέ αποδεκτός. Είχε την ατυχία να μεγαλουργήσει την ίδια εποχή που εμφανίστηκε ο Λίο Μέσι. Και ο Μέσι έχει την προστασία ενός μεγάλου συστήματος που τον προφυλάσσει από τα ατοπήματα: Το καβούκι του παιδιού που τον περιβάλλει, η αθωότητα που πηγάζει από τη χαρά του ίδιου του παιχνιδιού, είναι σφυρηλατημένο από ατσάλι. Ο Ρονάλντο όμως δεν είχε τον οργανισμό Μασία για να τον προστατεύσει από τον εαυτό του. Και το χειρότερο όλων είναι πως ο Πορτογάλος είναι ένας κλαψιάρης, ζηλιάρης, εγωπαθής, πεισματάρης, ξεροκέφαλος. Και αυτό φαίνεται. Κάνει μπαμ σε όλες τις εκφράσεις του προσώπου του: Δεν είναι καθόλου τυχαίο πως γνωρίζουμε απείρως περισσότερα (χωρίς να προσπαθήσουμε) για τη ζωή του Ρονάλντο από αυτή του Μέσι.
Φτάνουμε λοιπόν στο προκείμενο: Ο Μέσι είναι ένας πρωταθλητής με ταλέντο. Ίσως είναι ο πρωταθλητής του ίδιου του ταλέντου. Ο Ρονάλντο όμως είναι ο πρωταθλητής της σκληρής δουλειάς, αν όντως υπάρχει τέτοιο δίλημμα και δεν είναι κάποια εφεύρεση για ν’ ασχολούμαστε με παπαριές, ενώ για παράδειγμα υπάρχουν σοβαρότερα προβλήματα ή διλήμματα όπως το παστίτσιο ή μουσακάς. Ο Ρονάλντο, λένε, ότι έχει τέλεια όψη, τέλειο φιζίκ, ίσως και τέλειο κώλο. Δεν ήταν όμως έτσι εξ αρχής. Για τον Μέσι ποτέ δεν μπήκαμε σ’ αυτή τη διαδικασία. Είναι το κωλοπαίδι με κούρεμα «καπελάκι» που μας έσκαγε ποδιές στο τσιμέντο του σχολείου: Αυτή την εικόνα έχουμε ακόμη και σήμερα γι’ αυτόν, παρ’ όλο που η πραγματικότητα ενδεχομένως να είναι διαφορετική.
Παρά τις ενστάσεις πολλών φίλων, ο Ρονάλντο ήταν ένας ντριπλέρ. Ζουγκαντόρ. Παίκτης που απλώς ζήλεψε. Ίσως και να φθονούσε και να μονολόγησε «γιατί αυτοί και όχι εγώ». Είναι συγκλονιστικό το πως κατάφερε ν’ αλλάξει το παιχνίδι του, όχι μία αλλά εκατό φορές: Δεν μπορούσε να κάνει κεφαλιές. Τώρα είναι από τους καλύτερους. Ήθελε μία μπάλα μόνος του. Τώρα δίνει πάσες (δεν ξέρεις πόσο δύσκολο είναι αυτό για έναν ατομιστή εάν δεν ήσουν και εσύ ένας από αυτούς). Φώναζε στους… άσχετους συμπαίκτες του. Τώρα τους εμψυχώνει. Πανηγύριζε μόνος του. Τώρα κάνει χορογραφίες με τους συμπαίκτες του. Αλλά φυσικά παραμένει ένας κλαψιάρης, ζηλιάρης, εγωπαθής και πεισματάρης. Τώρα, απλώς δεν είναι ξεροκέφαλος.
