Το δικαστικό φιάσκο στο οποίο οδηγήθηκε η κυβέρνηση εξαιτίας των αυτοκτονικών χειρισμών της κυβέρνησης στο θέμα των τηλεοπτικών αδειών αναζωπύρωσε την άγρια πολεμική σε βάρος της κυβέρνησης εκ μέρους της ΝΔ, αλλά και μερίδας της Κεντροαριστεράς. Μάλιστα, μαζί με την άγρια πολεμική ξέσπασε και πάλι το αίτημα για διεξαγωγή πρόωρων εκλογών, καθώς «γαλάζιοι», «πράσινοι» και… άλλων αποχρώσεων στελέχη ζητούν «να φύγει ο ΣΥΡΙΖΑ», καταγγέλλοντάς τον ως… τον καταστροφέα της χώρας. Ωστόσο, με δεδομένο το πισωγύρισμα που προκαλεί κάθε φορά στην οικονομία η πολιτική αστάθεια και η διεξαγωγή εκλογών, αλλά και με αποκρυσταλλωμένο το πλαίσιο της πολιτικής που θα ασκηθεί στη χώρα για τα επόμενα (αρκετά) χρόνια, ένας καλόπιστος, καλοπροαίρετος και κυρίως ρεαλιστής παρατηρητής προφανώς και αποκτά ένα σοβαρό ερώτημα: χρειάζεται πραγματικά να φύγει ο ΣΥΡΙΖΑ; Ή μήπως υπάρχει κι άλλη λύση;
Φυσικά, δεν αντιλέγει κανείς στα επιχειρήματα περί την κυβερνητική ανεπάρκεια. Πράγματι, ο ΣΥΡΙΖΑ πολλές φορές έχει προβεί από την μία ατζαμοσύνη στην άλλη, ενώ ταυτόχρονα «θολώνει» το στίγμα της πολιτικής του και καταφέρνει να… ακυρώσει ακόμη και καλές επιλογές του, όπως η τήρηση του προγράμματος αποκρατικοποιήσεων ή άλλες μεταρρυθμίσεις. Ωστόσο, στο τέλος της μέρας, παρά τις όποιες ανεπάρκειες, τα «πισωγυρίσματα» και… τους κλαυθμούς και οδυρμούς των υπουργών που αναγκάζονται να υπογράφουν αποφάσεις κόντρα στην συνείδησή τους, το αποτέλεσμα μετράει. Και το αποτέλεσμα είναι το ίδιο: επί ΣΥΡΙΖΑ ολοκληρώθηκε η μεγαλύτερη αποκρατικοποίηση που «έτρεξε» ποτέ: η αξιοποίηση του χώρου του πρώην αεροδρομίου του Ελληνικού, όπου οι μπουλντόζες πλέον δουλεύουν κανονικά με γοργούς ρυθμούς, ώστε μέσα σε 2-3 χρόνια, βάσει του σχεδιασμού, να μετατραπεί η παραλιακή λεωφόρος σε «αθηναϊκή Ριβιέρα» που θα συναγωνίζεται ακόμη και το Μονακό!
Ταυτόχρονα, επί ΣΥΡΙΖΑ ολοκληρώθηκε η αποκρατικοποίηση του ΟΛΠ, αλλά και η επέκταση των Κινέζων της Cosco σε… άλλη μία προβλήτα.
Επί ΣΥΡΙΖΑ, στη Βουλή «βρέχει» προαπαιτούμενα έτσι όπως τα ζητούν οι δανειστές, χωρίς παρεξηγήσεις, χωρίς «ανταρσίες» και χωρίς αγωνία. Τα νομοσχέδια και οι τροπολογίες περνούν ως έχουν, χωρίς αντιδράσεις και, κυρίως, χωρίς εκπλήξεις και άρωμα πολιτικής αποσταθεροποίησης.
Επί ΣΥΡΙΖΑ, επίσης, ξεκίνησε η διαδικασία ρύθμισης των κόκκινων δανείων. Η κυβέρνηση κατάφερε να προστατεύσει τους πραγματικά μη έχοντες και πλέον, οι μικροί και μεγάλοι μπαταχτσήδες, είτε πρόκειται για εκείνους που χρωστούν στεγαστικά ή καταναλωτικά δάνεια, είτε πρόκειται για τους… πάμπλουτους μετόχους των χρεοκοπημένων και υπερχρεωμένων επιχειρήσεων, αντιμετωπίζουν τις συνέπειες του κυνισμού τους και των επιλογών τους. Σαν να μην έφτανε αυτό, στην προηγούμενη αξιολόγηση, αυτή η κυβέρνηση κατάφερε να «περάσει» Ασφαλιστικό με τους δανειστές να δίνουν την συναίνεσή τους. Βεβαίως, οι θυσίες όσον αφορά στους φόρους και στις ασφαλιστικές εισφορές είναι βαριές και… θα βαρύνουν έτι περαιτέρω, όμως το συμπέρασμα δεν αλλάζει: τα 6,5 χρόνια του Μνημονίου καμία κυβέρνηση στο παρελθόν δεν είχε καταφέρει να παρουσιάσει ένα πρόγραμμα για το Ασφαλιστικό που να πείσει τους δανειστές ότι… τα νούμερα βγαίνουν. Τώρα έγινε. Και αυτό είναι σημαντικό.
Η δουλειά να γίνεται…
Όλα τα παραπάνω έχουν τη σημασία τους. Και, φυσικά, ερμηνεύονται και από την στάση που τηρούσε ο ΣΥΡΙΖΑ όλα τα προηγούμενα χρόνια. Ο ΣΥΡΙΖΑ δαιμονοποιούσε κάθε «μνημονιακή» δράση ή πρωτοβουλία, ασκούσε τυφλή και στείρα αντιπολίτευση και κινητοποιούσε τα διάφορα κοινωνικά στοιχεία που δυσκόλευαν τη ζωή των κυβερνήσεων. Συν τοις άλλοις, αποτελούσε πάντα ένα… καλό καταφύγιο για όσους βουλευτές ήθελαν να το παίξουν «αντάρτες» για να είναι αρεστοί στους ψηφοφόρους τους και να συνεχίσουν τις καριέρες τους με την φανέλα της Αριστεράς. Όμως, τώρα, όλα αυτά τελείωσαν. Με όσα έγιναν το καλοκαίρι του 2015, η κοινωνία πείστηκε ότι άλλος δρόμος δεν υπάρχει. Όσοι υπόσχονταν δραχμές ανήκουν στα μονόστηλα της πολιτικής ιστορίας, ενώ ακόμη και οι ίδιοι οι ΣΥΡΙΖΑίοι ψηφίζουν τα πάντα με τα δύο χέρια, ξέροντας ότι ο ΣΥΡΙΖΑ ήταν ο τελευταίος προορισμός: αν τώρα κάποιος έρθει σε ρήξη με τον Αλέξη Τσίπρα και υποδυθεί τον αντιμνημονιακό «αντάρτη», η επόμενη στάση δε θα είναι κάποιο άλλο κόμμα, αλλά θα βρεθεί εξ αντικειμένου στο σπίτι του. Με άλλα λόγια, είχε δίκιο ο Γάλλος πρόεδρος Φρανσουά Ολάντ όταν εξέφρασε τον θαυμασμό του για τον Έλληνα πρωθυπουργό, που περνά τόσα και τέτοια μέτρα χωρίς… να ανοίξει ρουθούνι. Και αυτή είναι η συμβολή του ΣΥΡΙΖΑ στην παρούσα πολιτική και κοινωνική συγκυρία, αλλά και στην ανάγκη να τηρηθούν οι δεσμευσεις και να βγει η χώρα μία ώρα αρχύτερα από τον φαύλο κύκλο.
Ζητούνται βελτιώσεις
Βεβαίως, αυτό δεν σημαίνει ότι όλα είναι καλώς καμωμένα. Προφανώς και υπάρχουν ανεπαρκείς ή και απρόθυμοι για μεταρρυθμίσεις υπουργοί, που πρέπει να δουν την πόρτα της εξόδου. Δεν νοείται να προβαίνει κυβερνητική εκπρόσωπος σε τέτοιες λαϊκίστικες δηλώσεις για… τα παιδιά που θα μείνουν εκτός παιδικών σταθμών, σχολιάζοντας την απόφαση του ΣτΕ. Όπως, επίσης, δεν νοείται να υπάρχουν υπουργοί που καλούνται να υπογράψουν ιδιωτικοποιήσεις που να κλαίνε και να δίνουν τα εντελώς λάθος σήματα στους επίδοξους επενδυτές. Όμως, όλα αυτά είναι επιμέρους βελτιώσεις. Βελτιώσεις που πρέπει να γίνουν, αλλά δεν αλλάζουν την ουσία: ότι ως τώρα, ο ΣΥΡΙΖΑ κάνει τη δουλειά. Με ανεπάρκεια, με λάθη, με βιασύνες, με ατζαμοσύνες, αλλά κάνει τη δουλειά. Ως εκ τούτου, το επιχείρημα ότι είναι «επικίνδυνη κυβέρνηση» και πως «πρέπει να φύγει χθες» είναι έωλο και προσχηματικό. Άλλωστε, όπως έχουμε δει και στο παρελθόν από όσους κυβέρνησαν κάνοντας… «αντάρτικο» στις υποχρεώσεις που υπέγραφαν, είμαστε βέβαιοι ότι όποιος κι αν βρεθεί στην εξουσία, θα κάνει ακριβώς τα ίδια -μπορεί και χειρότερα. Το πρόγραμμα και η πολιτική που πρέπει να ασκηθεί είναι δεδομένη -και δεν την αποφασίζει ο Αλέξης Τσίπρας. Την έχουν αποφασίσει οι δανειστές και το θέμα είναι ποιος θα την εφαρμόσει. Στην περίπτωση αυτή, όμως, ένας λογιστής σε μία επιχείρηση δεν έχει ευθύνη για την πολιτική που χαράσσει ο ιδιοκτήτης. Άρα δεν υπάρχει κανένας λόγος να αντικατασταθεί.
