Η ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΚΑΤΑΝΟΗΣΕΙ OΤΙ ΑΥΤΟΠΑΓΙΔΕΥΕΤΑΙ ΠΟΝΤΑΡΟΝΤΑΣ ΣΤΗΝ ΑΠΟΜΕΙΩΣΗ ΤΟΥ ΧΡΕΟΥΣ ΚΑΘΩΣ ΤΑ ΠΟΛΙΤΙΚΑ ΟΦΕΛΗ ΣΕ ΠΕΡΙΠΤΩΣΗ ΕΠΙΤΥΧΙΑΣ ΘΑ ΕΙΝΑΙ ΑΜΕΛΗΤΕΑ ΕΝΩ Η ΖΗΜΙΑ ΣΤΟ ΠΙΘΑΝΟΤΑΤΟ ΣΕΝΑΡΙΟ ΤΗΣ AΡΝΗΣΗΣ ΤΩΝ ΔΑΝΕΙΣΤΩΝ ΘΑ ΕΙΝΑΙ ΔΥΣΑΝΑΛΟΓΑ ΜΕΓΑΛΗ
Τον πολιτικό λάκκο της έχει σκάψει η κυβέρνηση, αναγορεύοντας σε «σημαία» και «εθνικό στόχο» την απομείωση του ελληνικού χρέους. Ήδη, το Βερολίνο έδειξε τα δόντια του δια του γερμανού υπουργού Οικονομικών και όλα δείχνουν ότι ως του χρόνου τέτοιες μέρες, δηλαδή ως τις γερμανικές εκλογές, δεν πρόκειται να υπάρξει καμία ουσιαστική εξέλιξη ως προς την αποκατάσταση της βιωσιμότητας του χρέους. Μ’ άλλα λόγια, η κυβέρνηση οδεύει ολοταχώς προς μία βέβαιη πολιτική ήττα, που θα την αποσταθεροποιήσει και θα απονομιμοποιήσει την πολιτική της. Όμως, ακόμη και στην σχεδόν απίθανη περίπτωση που… αύριο το πρωί αποφάσιζαν οι δανειστές να κουρέψουν το σύνολο του χρέους, τα οφέλη για την κυβέρνηση θα ήταν ελάχιστα, ενώ για τη χώρα μηδαμινά.
Κι αυτό γιατί έπειτα από 6 χρόνια αιματηρών θυσιών που έχουμε υποστεί όλοι μας, το πολιτικό προσωπικό έχει αποδειχθεί ανεπαρκές και ανίκανο να καταστήσει επωφελείς τις θυσίες αυτές και να μεταστρέψει την ελληνική οικονομία προς ένα βιώσιμο μοντέλο. Σε απλά ελληνικά: ακόμη κι αν αύριο το πρωί το χρέος μας χαριζόταν, από… μεθαύριο η Ελλάδα θα συνέχιζε να είναι μη ανταγωνιστική, να βρίσκεται κολλημένη στο τέλμα, αλλά και να δημιουργεί νέο χρέος, ως συνέπεια των τραγικών καθυστερήσεων και των διαρθρωτικών αδυναμιών που δεν έχει καταφέρει να διορθώσει.
Η κυβέρνηση οδεύει ολοταχώς προς ένα πολιτικό Βατερλό. Όμως, αυτή τη φορά, το Βατερλό και η βαριά ήττα που ήδη αχνοφαίνεται στον ορίζοντα δεν αφορά κάποιον εξωγενή παράγοντα ή κάποια συγκυρία που φαντάζει αναπόφευκτη. Πρόκειται για κλασική πολιτική αυτοπαγίδευση, που κινδυνεύει να αποδειχθεί ότι ισοδυναμεί με… πολιτική αυτοκτονία.
Λάθος «σημαία»
Ο λόγος, φυσικά, για τις εξελίξεις στο θέμα του χρέους. Η κυβέρνηση και προσωπικά ο πρωθυπουργός έχουν αναγάγει την διευθέτηση του ελληνικού χρέους σε μείζον θέμα και σε εθνικό στόχο. Δεν πρόκειται για τίποτα διαφορετικό από έναν ακόμη επικίνδυνο ερασιτεχνισμό, που δείχνει την παντελή άγνοια των ευρωπαϊκών συσχετισμών, αλλά και την αδυναμία της κυβέρνησης να αναλύσει στοιχειώδη δεδομένα και να προβεί σε εύκολες προβλέψεις που στηρίζονται στην κοινή λογική. Στο Μέγαρο Μαξίμου γνωρίζουν εδώ και καιρό ότι ο πλέον “αλλεργικός” στην ευρωπαϊκή οικογένεια ως προς την απομείωση του χρέους είναι η Γερμανία. Ταυτόχρονα, είναι… γνωστό σε όλο τον κόσμο ότι το επόμενο φθινόπωρο η χώρα αυτή έχει εκλογές, με το βασικό κυβερνών κόμμα της Άνγκελα Μέρκελ να βρίσκεται σε ελεύθερη πτώση και τα πολιτικά προβλήματα στο εσωτερικό πολιτικό σκηνικό να αυξάνουν. Ως εκ τούτου, προφανώς και δεν θέλει πολύ μυαλό ώστε να καταλάβει κάποιος ότι ως τις γερμανικές εκλογές, η καγκελάριος Μέρκελ και ο γερμανός υπουργός Οικονομικών, Βόλφγκανγκ Σόιμπλε θα κάνουν ό,τι περνά από το χέρι τους ώστε να μην ληφθεί κάποια απόφαση για το ελληνικό χρέος που θα τούς προκαλέσει πολιτικό κόστος. Και επειδή συνήθως στην Ευρώπη γίνεται… ό,τι λέει η Γερμανία, είναι επίσης προφανές ότι σοβαρά μέτρα απομείωσης του ελληνικού χρέους η κυβέρνηση δεν πρόκειται να κερδίσει. Και τότε κινδυνεύει να δει να ξεκινά η αρχή του τέλους, καθώς ο Αλέξης Τσίπρας, όπως φάνηκε και από την ομιλία του στο Συνέδριο του ΣΥΡΙΖΑ, έχει συνδέσει την πορεία της κυβέρνησης, αλλά και τη δική του τύχη, με την κατάληξη των συζητήσεων για το χρέος. Μόνο που, κατά 99%, οι συζητήσεις αυτές δε θα έχουν θετική έκβαση, με ό,τι αυτό σημαίνει για την σταθερότητα που έχει ανάγκη η χώρα…
ΧΩΡΙΣ ΤΗΝ ΥΛΟΠΟΙΗΣΗ ΤΩΝ ΑΝΑΓΚΑΙΩΝ ΔΙΑΡΘΡΩΤΙΚΩΝ ΜΕΤΑΡΡΥΘΜΙΣΕΩΝ, ΟΙ ΟΠΟΙΕΣ ΘΑ ΑΠΟΚΑΤΑΣΤΗΣΟΥΝ ΤΗ ΒΙΩΣΙΜΟΤΗΤΑ ΤΗΣ ΟΙΚΟΝΟΜΙΑΣ, Η ΌΠΟΙΑ ΑΠΟΜΕΙΩΣΗ ΤΟΥ ΧΡΕΟΥΣ ΘΑ ΕΙΧΕ ΜΟΝΟ ΠΡΟΣΩΡΙΝΑ ΟΦΕΛΗ ΓΙΑ ΤΟΝ ΤΟΠΟ
Θετικό σενάριο
Βεβαίως, θα μπορούσε κανείς να αντιτείνει ότι… όποιος ζει, ελπίζει. Ακόμη κι έτσι, όμως, ακόμη δηλαδή κι αν στο Μέγαρο Μαξίμου θεωρούν ότι μπορούν να κερδίσουν κάτι ουσιαστικό στο κεφάλαιο «διευθέτηση του χρέους», πραγματικά αυταπατώνται αν νομίζουν ότι η κυβέρνηση θα «ανασάνει». Οι πολίτες, ως γνωστόν, ψηφίζουν με το πορτοφόλι τους. Και βάσει αυτού απαντούν και στις δημοσκοπήσεις, αφού το πολιτικό κριτήριο των πολιτών καθορίζεται κυρίαρχα από την οικονομική τους κατάσταση. Μ’ άλλα λόγια, όσο δεν έρχεται η ανάκαμψη και όσο η ανάπτυξη δεν φτάνει ως τη βάση της κοινωνικής και οικονομικής πυραμίδας, τόσο δε θα εκτιμήσει κανείς ακόμη και τον εκμηδενισμό του χρέους! Εξάλλου, ως προς αυτό, υπάρχει πρόσφατο ιστορικό προηγούμενο: ο λόγος, φυσικά, για τον Ευάγγελο Βενιζέλο, ο οποίος το 2012 πήγε στις εκλογές προβάλλοντας τον «θρίαμβο» του PSI και, ενώ το ΠΑΣΟΚ στις προηγούμενες εκλογές είχε 45%, τελικώς ο ίδιος έκοψε το νήμα στο… 12%!
Άλλα λόγια…
Όμως, η συζήτηση για το χρέος δεν είναι παρελκυστική μόνο επειδή κρύβει κινδύνους για την κυβέρνηση. Πέραν αυτού, η εν λόγω συζήτηση περιττεύει ως προς την οικονομική της πλευρά. Η Ελλάδα δυστυχώς δεν κατάφερε, έπειτα από 6,5 χρόνια σκληρών θυσιών, να προωθήσει τις απαραίτητες μεταρρυθμίσεις που θα αποκαθιστούσαν την βιωσιμότητα της οικονομίας και θα έθεταν την χώρα σε τροχιά βιώσιμης ανάπτυξης. Παραμένουμε στις τελευταίες θέσεις της ανταγωνιστικότητας, η χώρα συνεχίζει να είναι ένας επενδυτικός γολγοθάς για… τολμηρούς υποψήφιους επενδυτές, ενώ ταυτόχρονα, η γραφειοκρατία ζει και βασιλεύει, αποστερώντας από όλους μας οποιαδήποτε προοπτική ανάπτυξης. Και αν δεν διορθωθούν αυτά, τότε στη χώρα δε θα αλλάξει τίποτα ακόμη κι αν αύριο αποφάσιζε κάποιος να σβήσει εντελώς το ελληνικό χρέος. Μέσα σε 24 ώρες, θα ξεκινούσε η διαδικασία για να δημιουργηθεί… καινούργιο, με τη χώρα κολλημένη στον βάλτο της ύφεσης, της ακαμψίας, των οικονομικών δυσλειτουργιών και της ζοφερής προοπτικής για το μέλλον.
