ΑΕΚ και ΟΣΦΠ ρίχνονται στη «μάχη» του Κυπέλλου Ελλάδος σε μία αναμέτρηση που για πρώτη φορά έχει αμέτρητες προεκτάσεις, μετά τη σήψη και την απόλυτα παρηκμασμένη εικόνα του ελληνικού ποδοσφαίρου…
ΑΠΟ ΤΟΝ ΣΠΥΡΟ ΔΑΡΣΙΝΟ
ΑΡΧΙΣΥΝΤΑΚΤΗ ΤΗΣ «ΩΡΑΣ ΤΩΝ ΣΠΟΡ»
Η 7η Μαΐου είναι σημαδιακή ημερομηνία. Τουλάχιστον για το ζευγάρι του ΑΕΚ – ΟΣΦΠ, σημαίνει πάρα πολλά. Σηματοδοτεί την πτώση της αναμπουμπούλας που προκάλεσε η εποχή Κοσκωτά, των… επιστημόνων του Αργύρη, του πρίγκιπα των σμαραγδιών, την άνοδο του Ντούσαν Μπάγεβιτς και της «χρυσής» περιόδου του, το τέλος της μετά-Μπάρλου εποχής, της ανάδειξης του ξεκάθαρα σκληροπυρηνικού χαρακτήρα του επαγγελματικού ποδοσφαίρου, μετά το 1979 και τον αποχαιρετισμό στον ερασιτεχνικό αθλητισμό. Στις 7 Μαΐου του 1989 η ΑΕΚ επικρατεί 0-1 του Ολυμπιακού μέσα στο ΟΑΚΑ, με γκολ του Τάκη Καραγκιοζόπουλου, ο οποίος ήρθε από τα αζήτητα και μία 15μηνη απουσία από τους αγωνιστικούς χώρους, την ώρα που οι Πειραιώτες έκαναν ότι περνούσε από το χέρι τους για να βάλουν στο χέρι ένα ακόμη πρωτάθλημα. Αυτό το «χτύπημα» ήταν άλλωστε η οριστικοποίηση και η απαρχή των λεγόμενων «πέτρινων» χρόνων για τον Ολυμπιακό, αφού το «χρυσό» απομεινάρι του ήδη φυλακισμένου Κοσκωτά, είχε αρχίσει να φθίνει.
26 χρόνια μετά από εκείνη τη συνάντηση, πάλι στο ΟΑΚΑ, η ΑΕΚ θ’ αντιμετωπίσει τον Ολυμπιακό στον τελικό του Κυπέλλου Ελλάδος. Έχουν περάσει από τότε δύο «χρυσές» εποχές για τον ΟΣΦΠ. Η εποχή Κόκκαλη, η οποία είχε δύο διαφορετικές περιόδους και τώρα η εποχή Μαρινάκη. Στην πραγματικότητα κανείς δεν περιμένει πως ένας αγώνας μπορεί να κρίνει μία κατάσταση… συνήθειας, σχεδόν ρουτινιάρικης αλληλουχίας δύο ολόκληρων δεκαετιών. Όμως, όπως προβλέπεται πάντα στο μεταίχμιο, στο απόγειο μίας αυτοκρατορίας, ένα μικρό συγκριτικά γεγονός έρχεται πάντοτε για να ταρακουνήσει τα θεμέλια του συστήματος. Της φυσικής συνέπειας των πραγμάτων. Άλλωστε ο παρασκηνιακός «πόλεμος» που μαίνεται μεταξύ των δύο πλευρών κυρίως, καθώς οι υπόλοιποι είναι σε θέση μόνο για να παρακολουθούν διακριτικά, είναι τόσο διαρκής όσο και αδυσώπητος.
Αυτός ο τελικός, ο οποίος θα πραγματοποιηθεί κεκλεισμένων των θυρών είναι αναμφίβολα το σύμβολο του τέλους μίας παρακμιακής εποχής για το ελληνικό ποδόσφαιρο. Διότι στην πραγματικότητα δεν υπάρχει πιο κάτω. Στην πραγματικότητα, ανεξάρτητα με τον νικητή, τα μηνύματα που θα έρθουν απ’ όλες τις πλευρές, χωρίς να δηλώνουμε απολύτως… αισιόδοξοι, θα είναι κατηγορηματικά: Το «φτάνει, ως εδώ» θα ακουστεί. Η μητέρα των μαχών της νέας εποχής, σημειολογικά και μόνο δεν μπορεί να λαμβάνει χώρα χωρίς την παρουσία οπαδών είτε από τη μία, είτε από την άλλη ομάδα. Πλέον, περισσότεροι από αυτούς που το κατάλαβαν στην πορεία όλων αυτών των χρόνων, οι νίκες στις μάχες δεν είναι αυτές που έχουν την απόλυτη αξία. Σημασία εν τέλει έχει μόνο η νίκη η οποία είναι άξια για να τη χαρεί κανείς με τους συντρόφους-φίλους του. Το άδειο γήπεδο είναι η παραδειγματική τιμωρία του ελληνικού ποδοσφαίρου, του Έλληνα οπαδού και παράγοντα, από τον ίδιο τον θεό του ποδοσφαίρου ο οποίος πλέον δεν ανέχεται τις ύβρεις.
