Της Αναστασίας
«Βλέπεις εκείνο το βουνό π’ άλλο ψηλό δεν είναι. Πόχει αντάρα στην κορφή και καταχνιά στον πάτο. Εκεί ’ναι πύργος γυάλινος με κρυσταλλένια τζάμια. Μέσα κοιμάται μια ξανθιά, μιας χήρας θυγατέρα. Και πώς να την ξυπνήσουμε και πώς να της το πούμε; Ξύπνα καημένη Αναστασιά, ξύπνα καημένη κόρη. Ξύπνα ν’ ανάψεις τη φωτιά, να σβήσεις το λυχνάρι. Ξύπνα, μας πήρε η χαραυγή, πήρε το μεσημέρι,…
Δείτε επίσης
