Η ΣΟΒΑΡΗ ΠΡΟΣΠΑΘΕΙΑ ΤΟΥ ΑΛΕΞΗ ΤΣΙΠΡΑ ΝΑ ΟΜΟΓΕΝΟΠΟΙΗΣΕΙ ΤΟ ΚΟΜΜΑ ΤΟΝ ΣΕΠΤΕΜΒΡΙΟ ΤΟΥ 2015 ΔΕΝ ΦΑΙΝΕΤΑΙ ΑΡΚΕΤΗ ΝΑ ΣΥΓΚΕΡΑΣΕΙ ΤΙΣ ΕΣΩΤΕΡΙΚΕΣ ΑΝΤΙΦΑΣΕΙΣ ΤΩΝ ΤΑΣΕΩΝ ΤΟΥ ΣΥΡΙΖΑ
Μετά τις εκλογές του Σεπτεμβρίου του 2015, υπήρχε μία γενικότερη αίσθηση ότι ξεκινά μία εποχή πολιτικής σταθερότητας: οι «ακραίοι» του ΣΥΡΙΖΑ είχαν αποχωρήσει από το κυβερνών κόμμα ψάχνοντας την ουτοπία της δραχμής, ο Αλέξης Τσίπρας είχε εξασφαλίσει λαϊκή έγκριση με ευρεία πλειοψηφία για την αλλαγή της στάσης του και την υπογραφή του τρίτου Μνημονίου, ενώ η νεοσύστατη κυβέρνηση εμφανιζόταν ως «ρεαλιστικότερη» της προηγούμενης και με διάθεση να… «ξεμπερδεύει» γρήγορα με την εφαρμογή των «μνημονιακών» υποχρεώσεων. Ωστόσο, όσοι είχαν διαβάσει το Μνημόνιο και τις «ουρές» του, δηλαδή την συνεχή επιτήρηση και λιτότητα στην ελληνική οικονομία για να καταστεί διαχειρίσιμο το υπέρογκο χρέος της χώρας, γνώριζαν ότι μία υπογραφή δεν φτάνει για να προσγειώσει τον ΣΥΡΙΖΑ στην πραγματικότητα.
Αντιθέτως, τα ίδια στελέχη, που επί δεκαετίες ασκούνταν σε κινηματικές δράσεις στο πεζοδρόμιο και έλεγαν «όχι σε όλα» απαξιώνοντας κάθε φωνή για μεταρρύθμιση, καλούνταν τότε να πραγματοποιήσουν ένα κύμα μεγάλων αλλαγών που τους υπερέβαινε και ως προς την διαχειριστική τους ικανότητα, αλλά και ως προς τις συνειδησιακές, πολιτικές, ακόμη και φιλοσοφικές τους. Η κυβέρνηση, παρόλα αυτά, άντεξε δύο χρόνια. Μόνο που οι ίδιες οι «ουρές» του Μνημονίου, σε συνδυασμό με την αρνητική οικονομική πραγματικότητα, φέρνουν πλέον το κυβερνών κόμμα και την ίδια την κυβέρνηση στα όριά τους: τα φαινόμενα εσωτερικής διάλυσης πληθαίνουν και όλα δείχνουν πως ο ΣΥΡΙΖΑ θα ακολουθήσει το ίδιο μοτίβο με όσες κυβερνήσεις βρέθηκαν σε αποδρομή: θα αρχίσει να «σαπίζει» εσωτερικά, οι «αρρυθμίες» θα γίνονται συγκρούσεις, οι αντιφάσεις θα πάρουν την θέση του ορθού λόγου και η τάση αποδιάρθρωσης της κυβέρνησης θα κλιμακωθεί, ως το επίσημο τέλος.
Εγγεγραμμένο DNA
Δεν πρόκειται για κάποιο σύνδρομο «αυτοκτονικού ιδεασμού» ή για κάποιο ανεξήγητο φαινόμενο. Απλώς, για όσους ήξεραν τον χώρο και τα εσωτερικά του ΣΥΡΙΖΑ ήδη πριν «μεγαλώσει» και προβάρει κοστούμι εξουσίας, γνώριζαν ότι η κινηματική δράση και η ασυμβατότητα με τον ρεαλισμό και τις επώδυνες αποφάσεις που υπαγορεύει η διακυβέρνηση μιας χώρας είναι εγγεγραμμένα στοιχεία στο πολιτικό DNA όλων ανεξαιρέτως των στελεχών του κυβερνώντος κόμματος. Κι αν η «κεφαλή» της κυβέρνησης, δηλαδή ο πρωθυπουργός Αλέξης Τσίπρας, όπως και ορισμένα άλλα στελέχη όπως ο υπουργός Ψηφιακής Πολιτικής Νίκος Παππάς, ο αναπληρωτής υπουργός Οικονομικών Γιώργος Χουλιαράκης και μερικοί ακόμη μπορούν ακόμη να «σηκώσουν» το βάρος των επώδυνων αποφάσεων που υπαγορεύουν οι «μνημονιακές» υποχρεώσεις της χώρας, αυτό συμβαίνει επειδή πρόκειται για νέους σε ηλικία ανθρώπους, που δεν πρόλαβαν να «ψηθούν» για πολλές δεκαετίες στην αντιπολίτευση του «όχι σε όλα», στις κινηματικές δράσεις του πεζοδρομίου και στην απόλυτη άρνηση της πραγματικότητας και των απαιτήσεών της. Μ’ άλλα λόγια, ήταν προφανές για όσους γνώριζαν τί εστί ΣΥΡΙΖΑ πριν… καταργηθούν οι συνιστώσες, ότι θα ερχόταν η ώρα που η κυβέρνηση και ο ΣΥΡΙΖΑ ως κυβερνών κόμμα θα έφταναν, απ’ όλες τις απόψεις, στα όριά τους. Και αυτό ακριβώς συμβαίνει τώρα και πλέον φαίνεται δια γυμνού οφθαλμού: οι νέες υποχρεώσεις που προκύπτουν από την συμφωνία και οι εξελίξεις στην διαπραγμάτευση υπαγορεύουν την ανάγκη νέων δύσκολων μέτρων και αποφάσεων, προκειμένου να διασφαλιστούν οι δανειστές σχετικά με το αν η Ελλάδα θα συνεχίσει μακροπρόθεσμα να πορεύεται στην οδό της δημοσιονομικής προσαρμογής. Και αυτά ακριβώς τα μέτρα φαίνεται πως έχουν αγγίξει τα όρια του ΣΥΡΙΖΑ. Σε απλά ελληνικά, τα στελέχη του κυβερνώντος κόμματος απλώς δεν… μπορούν να σηκώσουν άλλα βάρη. Και ένας βασικός λόγος των διαλυτικών φαινομένων που παρατηρούνται είναι ότι τα κορυφαία στελέχη του κόμματος και της κυβέρνησης έχουν ήδη λάβει τα σχετικά μηνύματα από βουλευτές και όχι μόνο και γνωρίζουν ότι τελικώς, ο ΣΥΡΙΖΑ δεν μπορεί να σηκώσει αυτό το φορτίο της Ιστορίας -χωρίς να λέει κανείς ότι είναι εύκολο να σηκωθεί από έναν αριστερό πολιτικό φορέα τέτοιο φορτίο…
ΑΥΤΟ ΠΟΥ ΔΕΝ ΚΑΤΑΦΕΡΑΝ ΕΠΙ ΔΥΟ ΧΡΟΝΙΑ ΣΥΣΣΩΜΗ Η ΑΝΤΙΠΟΛΙΤΕΥΣΗ, ΤΑ ΜΕΤΡΑ ΚΑΙ Η ΣΤΑΣΗ ΤΩΝ ΔΑΝΕΙΣΤΩΝ ΦΑΙΝΕΤΑΙ ΝΑ ΣΥΝΤΕΛΕΙΤΑΙ ΑΠΟ ΤΟΝ ΚΟΡΜΟ ΤΗΣ ΚΥΒΕΡΝΗΣΗΣ ΚΑΙ ΤΟΥ ΣΥΡΙΖΑ
Σημάδια διάλυσης
Κάπως έτσι, μόνο την περασμένη εβδομάδα, οπότε κατέστη σαφές ότι τα δύσκολα μέτρα δεν πρόκειται να φύγουν από το τραπέζι της διαπραγμάτευσης, τα διαλυτικά σημάδια άρχισαν να επανεμφανίζονται και να πολλαπλασιάζονται. Την αρχή έκανε ο κοινοβουλευτικός εκπρόσωπος του ΣΥΡΙΖΑ, Νίκος Ξυδάκης, ο οποίος υπερασπίστηκε την… «ανάγκη» να διεξαχθεί ένας οργανωμένος διάλογος για την δραχμή, στο πλαίσιο της κοινοβουλευτικής διαδικασίας. Το ολίσθημα του Νίκου Ξυδάκη ήταν διπλό, καθώς πέραν του περιεχομένου της δήλωσής του, απολύτως αυτοκτονική ήταν και η συγκυρία, αφού όσα είπε ήρθαν να «κολλήσουν» στις φωνές εκτός συνόρων που προειδοποιούν το Μέγαρο Μαξίμου ότι αν αυτή τη φορά φτάσουμε πάλι στο… 2015, η έξοδος της Ελλάδας από το ευρώ θα είναι δεδομένη και δεν θα υπάρξει τρίτη ευκαιρία.
Μία ημέρα αργότερα, όλοι οι Έλληνες παρακολούθησαν σε απευθείας σύνδεση τον άγριο τσακωμό στην Βουλή μεταξύ δύο κορυφαίων στελεχών του ΣΥΡΙΖΑ: του υπουργού Οικονομικών, Ευκλείδη Τσακαλώτου και του Πρόεδρου της Βουλής, Νίκου Βούτση. Είχε προηγηθεί η παρέμβαση του Κυριάκου Μητσοτάκη που ανέδειξε την αναντιστοιχία μεταξύ του κ. Τσακαλώτου και του πρωθυπουργού. Κι αυτό διότι, 24 ώρες νωρίτερα, ο υπουργός Οικονομικών είχε φροντίσει, σε μία ασύγγνωστη επικοινωνιακή αστοχία, να διαψεύσει τον Αλέξη Τσίπρα που υποστηρίζει δημοσίως και συνέχεια ότι «η Ελλάδα έχει τηρήσει τις δεσμεύσεις της και περιμένει το ίδιο από τους δανειστές της». Ο Ευκλείδης Τσακαλώτος, λοιπόν, έστειλε ένα non paper στα ΜΜΕ, με το οποίο παραδέχεται ότι η Ελλάδα έχει κάνει πράξη μόνο το… 35% όσων έχει συμφωνήσει και πως άλλο ένα 40% βρίσκεται «σε πορεία υλοποίησης», με το υπόλοιπο 25% να εκκρεμεί περιμένοντας… την περίφημη «πολιτική διαπραγμάτευση».
Με άλλα λόγια, όλα τα παραπάνω, αλλά και διάφορα άλλα «πιπεράτα» ενδοκυβερνητικά και εσωκομματικά σκηνικά που δεν έχουν βγει στον αφρό της επικαιρότητας, δείχνουν ότι αυτή τη φορά, ο ΣΥΡΙΖΑ διαλύεται υπό το βάρος των υποχρεώσεων που ο ίδιος υπέγραψε. Κι αν βγαίνει κάποιο συμπέρασμα, αυτό είναι πως ένα κόμμα του 3% δεν άλλαξε νοοτροπία μόνο επειδή «βάφτισε» τις «συνιστώσες» σε «τάσεις». Και, επίσης, ότι ένας Τσίπρας δεν φέρνει την Άνοιξη…
