Πάνε τόσα χρόνια που έγραψα αυτή την ιστορία με την ώρα και θαρρείς πως είναι τώρα… Γιατί, όπως τότε, χρόνια τότε, έτσι και τώρα, πάει μπροστά μόνο η ώρα…
ΑΠΟ ΤΟΝ ΚΩΣΤΑ ΠΑΝΑΓΙΩΤΟΠΟΥΛΟ, ΔΗΜΟΣΙΟΓΡΑΦΟ (BAR-BAR)
Πώς να πειστώ, πώς να σε πείσω, πως πάντα εμείς πάμε πίσω; Κι αυτό το πρόβλημα πώς να το αντιμετωπίσω;
Πάντως, ό,τι και να λέω, πήγαμε πάλι μπροστά από τις 3 το πρωί στις 4. Κι εγώ βέβαια αναρωτιέμαι τι έγινε αυτή η ώρα που πηδήσαμε, έτσι χωρίς λόγο και αφορμή, και γιατί τη διαγράψαμε τόσο περίεργα από το χρονολόγιό μας, από το ημερολόγιό μας και από το ωρολόγιό μας.
Μήπως ξέρεις, λοιπόν, τι έγινε αυτή η ώρα που με ένα ελαφρό πηδηματάκι την περάσαμε και φτάσαμε από τις 3 στις 4, εξαφανίζοντας 60 ολόκληρα λεπτά;
Εγώ λοιπόν, επειδή σ’ εσένα τα λέω όλα και σ’ τα προσφέρω κι επειδή ψάχνω στο ψαχνό, αλλά ψάχνω και στον αχνό, θέλω σήμερα να σου αποκαλύψω κάτι συγκλονιστικό. Μπορεί για όλο τον κόσμο αυτή η ώρα, μεταξύ 3 και 4 το πρωί, να είναι χαμένη και εξαφανισμένη, αλλά όχι για μένα. Γιατί εγώ την έζησα αυτή την ώρα, την αξιοποίησα κι έκανα πράγματα αληθινά, πραγματικά και ας φαίνονται απίστευτα και εξωπραγματικά. Πέρασα μια νύχτα εφιαλτική. Και δεν μπόρεσα να κλείσω μάτι. Πάνω που πήγαινε ο ύπνος να με πάρει, που να με πάρει και να με σηκώσει, έβλεπα ένα όνειρο τρομακτικό. Πως ήμουν στο γήπεδο «Γ. Καραϊσκάκης» και πως οι Τούρκοι μου έβαζαν γκολ, όχι ένα και δύο και τρία και τέσσερα, αλλά εκατόν τέσσερα.