ΠΟΛΙΤΙΚΗ / ΕΠΙΚΑΙΡΟΤΗΤΑ / ΟΙΚΟΝΟΜΙΑ / ΥΓΕΙΑ / ΕΠΙΣΤΗΜΗ

ΒΙΒΛΙΟ1

Η ποιήτρια Πόπη Μπαλαμώτη – Σπιτά

σε Ελλάδα/Πολιτισμός

Σαν αστραποβολίδα «διέβη τον Ρουβικώνα» και εξήλθε στους τόπους της λογοτεχνίας η ποιήτρια Πόπη Μπαλαμώτη – Σπιτά. Αν και έγραφε ποίηση από τα εφηβικά της χρόνια, μόλις το 2001, καθηγήτρια φιλόλογος από ετών ούσα, τιμήθηκε με το Β’ Βραβείο Ποίησης του Πειραϊκού Συνδέσμου…

ΑΠΟ ΤΟΝ ΑΥΓΕΡΙΝΟ ΑΝΔΡΕΟΥ, ΛΟΓΟΤΕΧΝΗ, ΠΟΙΗΤΗ, ΔΙΚΗΓΟΡΟ

Έκτοτε, συνεχώς δημιουργεί, δημοσιεύει ποιήματα, διακρίνεται σε λογοτεχνικούς διαγωνισμούς στην ποίηση, στο διήγημα, στη νουβέλα και στο χρονογράφημα. Έχει γράψει ποίηση λάμπουσα, διακριτή από άλλες, λυρική, προβληματίζουσα φιλοσοφικώς, με λεπτή αισθητική, με άψογη μετρική, με γλυκό αλλά οδυνηρό απολογισμό της ψυχής του, με πολύπλοκη και συνθετική σύλληψη σε ωραίες διασταυρώσεις του συναισθηματικού και πνευματικού της κόσμου. Ποίηση εν τέλει, που απέχει στάδια και παρασάγκες από τη συνήθη των καιρών μας.
Διαβάζοντας τις σκέψεις αυτής της ποιήτριας, που εκφέρονται ποιητικά, μπορείς ν’ ακούσεις καλύτερα της θάλασσας τη φωνή, το μινύρισμα των πουλιών και ιδίως της αηδόνας, τη συνομιλία του αγέρα και των δέντρων, να νιώσεις κατάσαρκη την αδικία και των ανθρώπινο πόνο και αποκτάς έτσι την αλκή να διαβείς όλο το μήκος του δρόμου του πνεύματος (εάν οι δρόμοι αυτοί έχουν κάποιο τέλος – που μάλλον δεν έχουν). Μας μεταφέρει η ποιήτρια Πόπη Μπαλαμωτή – Σπιτά, με το λόγο, με το στίχο τις θαυμαστές μορφές, που η ζωή και η ζώσα πραγματικότητα άστραψαν και φεγγοβόλησαν στη δική της ψυχή. Όπως η ίδια ομολογεί «Αναμετρήθηκε με τις λέξεις και φρόντισε με πόνο να εξοστρακίσει από τους στίχους της κάποιες λέξεις που αυθόρμητα ξεπήδησαν στην πρώτη γραφή … αλλά ίσως να απαιτούσαν χρήση λεξικού…».
Με το να αποφύγει, όμως, φιλολογικούς στίχους και να χρησιμοποιήσει λογοτεχνικούς, καθόλου δεν έβλαψε, δεν πείραξε και περισσότερο δεν ακρωτηρίασε τη γλώσσα. «Μήγαρις έχω άλλο στο νου,/ Πάρεξ ελευθερία και γλώσσα;», σημείωσε ο Σολωμός. Και η ποιήτρια μας καλά κρατεί, γερά κρατεί της γλώσσας τη σημαία και τη σφυρηλατεί ασταμάτητα. Όταν ο αναγνώστης ολοκληρώνει το διάβασμα ενός βιβλίου της Πόπης Μπαλαμώτη – Σπιτά, το οποίο θα είναι εμπλουτισμένο πάντοτε με ζωγραφική απεικόνιση δική της, συλλογιέται ότι σίγουρα ανήκει σ’ αυτούς που ο Οδυσσέας Ελύτης έλεγε ότι βρίσκονται «με το ένα πόδι έξω απ’ τη γη», γα να μπορούν να βλέπουν καθαρά τα δρώμενα πάνω σ’ αυτή.
Σ’ αυτούς, που κατά τον Σολωμό έχουν «ανοιχτά τα πάντα κι άγρυπνα τα μάτια της ζωής τους». Στίχοι σμιλευμένοι και αριστοκρατικά λαξευμένοι, στίχοι που έχουν υφανθεί με τέχνη και κυρίως γνώση. Η ποιητική της συλλογή «Ψηλαφώντας το χθες», ουσιαστικά είναι η ίδια η ζωή της, η ζωή όλων, η ζωή του έρωτα και η απόδραση, σε τέσσερεις πράξεις: πρώτη ενότητα οι «Μυστικοί γάμοι», δεύτερη ενότητα «Το νήμα», τρίτη ενότητα «Εις μάτην», η πάλη (άνιση) με το κακό και την συμφορά και Τέταρτη ενότητα η άνευ ελέου μοναξιά, η αναμέτρηση με το τίποτε, το άδειο και το λίγο. Είναι η ίδια η ανθρώπινη πορεία απ’ τ’ αρχαία χρόνια μέχρι σήμερα. Η ματαιότης των ανθρωπίνων πραγμάτων, το άφευκτο. Είναι το ίδιο το διάβα του ανθρώπου πάνω στη γη, απ’ την αρχή μέχρι το τέλος, μέχρι να ξαναγίνει αυτό, που ήταν όλα πριν, όπως ο σπόρος γίνεται φυτό ή λουλούδι, μεγαλώνει, ανθίζει, ευωδιάζει, καρπίζει ή ξαναγίνεται σπόρος. Στις πρώτες δεκαετίες μετά τον Εμφύλιο Πόλεμο το Πιστοποιητικό Κοινωνικών Φρονημάτων στεκόταν εμπόδιο ακόμη και στον έρωτα. Ο γάμος των ένστολων απαιτούσε κάποια ηλικία, προίκα της νύφης! Και άδεια της Αρχής. Έτσι γίνονταν γάμοι «λαθραίοι». Η ποιήτρια σημειώνει: «…Όμοιος κουρσάρος με πλεούμενο λαθραίο,/ που μάχονταν σε πελαγίσια καταχνιά/. Ορθός αρμένιζες κρατώντας μου το χέρι/ και για τον ήλιο, φως μου, σήκωσες πανιά». Ποιος ξέρει αν η ζωή είναι θάνατος κι ο θάνατος είναι ζωή, αναρωτιέται ο Σωκράτης στον Φαίδωνα; «Τις δι’ είδεν, το ζην μεν εστί κατθανείς, το κατθανείν δε ζην κάτω νομίζεται;». Η ποιήτρια μας δίνει στιχουργικά το ύστερο τέλος του γιου τ’ ανθρώπου. «…Ωχρός στο μαύρο φέρετο κι ατάραχος κοιμάται/ απ’ την οδύνη της ζωής που’ φυγε λυτρωμένος,/μες στην ανάσα των ανθών τη μοσχοβολισμένη/και στης σημαίας το σεπτό βελούδι τυλιγμένος…». Πρόσφατα η Πόπη Μπαλαμώτη – Σπιτά εξέδωσε και κυκλοφόρησε μία μελέτη της, εξαιρετική, με θέμα την γυναίκα στην ποίηση. Δεν πρέπει να λείψει από καμία βιβλιοθήκη σκεπτόμενου ανθρώπου το βιβλίο αυτό. Εκεί εύρηται πλειστάκις η απόδειξη ότι ποίηση και λογοτεχνία είναι πάντοτε μια εκδοχή της πραγματικότητας.. Οπλισμένος με μια ζωηρή και ζωντανή παράσταση της πραγματικότητας ο ποιητής μιλώντας στη φαντασία των αναγνωστών, καταδείχνει μια πιστή ενότητα της ζωής.
Έτσι γράφοντας η ποιήτριά μας, στοιχίζεται με τον Βησσαρίωνα Μπιελίνσκι, που σημείωνε το 1841: «όσο μεγαλύτερος είναι ένας ποιητής, τόσο περισσότερο ανήκει στην κοινωνία, τόσο στενότερα δένεται η εξέλιξη, η κατεύθυνση, ακόμα και ο χαρακτήρας του ταλέντου του, με την ιστορική εξέλιξη». Τη σχέση ποίησης και ζωής, την οριοθέτησε ο Κώστας Βάρναλης: «Η ποίηση δεν είναι μυστική συνομιλία με τον εαυτό μας, μα ο ζωντανός αντίλαλος που βρίσκουν στην ευαισθησία και στο πνεύμα του ποιητή οι χαρές, οι πόνοι, οι αγωνίες και οι ελπίδες του ανθρώπου γενικά» (Κώστας Βάρναλης, τα πενηντάχρονα του έργου του, εκδ. Κέδρος, Β’ έκδοση, Αθήνα 1982, σελ. 17). Θα έπρεπε να λεχθεί εισαγωγικά ότι η Πόπη Μπαλαμώτη – Σπιτά, είναι μέλος της Πανελλήνιας Ένωσης Λογοτεχνών (Π.Ε.Λ.) της οποίας διατέλεσε Γενική Γραμματέας, μέλος της Πανελλήνιας Εταιρίας Λόγου και Τέχνης (ΠΕΛΤ), της οποίας υπήρξε Γραμματέας, της Εταιρίας Ελλήνων Λογοτεχνών (ΕΕΛ), της Εθνικής Εταιρίας Ελλήνων Λογοτεχνών (Ε.ΕΕΛ), της Γυναικείας Λογοτεχνικής Συντροφιάς (Γ.Λ.Σ.), του Συνδέσμου Ιστορικών Συγγραφέων Ελλάδος (Σ.Ι.Σ.Ε.) και σε άλλους συνδέσμους, συλλόγους και σωματεία. Έχει ασχοληθεί με την παιδική λογοτεχνία, έχει διακριθεί και τιμηθεί πολλές φορές. Χάριτες της οφείλουμε, γιατί η παιδική λογοτεχνία χειμάζεται τελευταία.
Έργα της: «Δαυλός Φωτοπερίχυτος», 2005, «Ανθισμένοι Κρίνοι», 2013 και «Καλημέρα Ήλιε», 2014. Το τελευταίο έλαβε το Α’ Βραβείο της «Γυναικείας Λογοτεχνικής Συντροφιάς 2013». Στο βραβείο αυτό βαραίνουν σοβαρές υπογραφές κριτών, με κυρίαρχη αυτή του Δημήτρη Νικορέντζου, «του κρατίστου όλων μας» όπως εμείς τον αποκαλούμε. Ψηλαφήσαμε ως έναν βαθμό το έργο της Πόπης Μπαλαμώτη – Σπιτά, της ποιήτριας που μεταστοιχειώνει τη ζωή σε ποίηση, αλλού με χαρά, αλλού με χαλιναγωγημένη μελαγχολία, αλλού με πλεονάζοντα πόνο και πουθενά με κραυγαλέες εκρήξεις. Το ποιητικό κοίτασμα, όμως, είναι μεγάλο και αναμένεται η σταδιακή εξόρυξή του.

Αφήστε μια απάντηση

Your email address will not be published.

*

Πρόσφατα από Ελλάδα

Go to Top