ΠΟΛΙΤΙΚΗ / ΕΠΙΚΑΙΡΟΤΗΤΑ / ΟΙΚΟΝΟΜΙΑ / ΥΓΕΙΑ / ΕΠΙΣΤΗΜΗ

20151006150429-puzzle

Η σιωπηρή φιλελευθεροποίηση του ΣΥΡΙΖΑ

σε Ελλάδα/Πολιτική

ΜΕ ΑΥΤΗ ΤΗ ΘΕΤΙΚΗ ΣΥΝΕΙΣΦΟΡΑ ΤΟΥ ΣΥΡΙΖΑ ΙΣΩΣ ΑΝΤΙΣΤΑΘΜΙΣΤΕΙ ΜΑΚΡΟΠΡΟΘΕΣΜΑ Η ΤΕΡΑΣΤΙΑ ΖΗΜΙΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΠΕΡΙΟΔΟ ΒΑΡΟΥΦΑΚΗ ΚΑΙ ΑΠΟ ΤΗΝ ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ ΑΤΖΑΜΟΣΥΝΗ ΚΑΙ ΑΝΙΚΑΝΟΤΗΤΑ ΤΩΝ ΚΥΒΕΡΝΩΝΤΩΝ

Ένα… απρόβλεπτο αποτέλεσμα έχει η «βίαιη ωρίμανση» του ΣΥΡΙΖΑ στις καρέκλες της εξουσίας και η συνθηκολόγηση του κυβερνώντος κόμματος το καλοκαίρι του 2015, όταν ο Αλέξης Τσίπρας πήρε βαθιά ανάσα και αποφάσισε να υπογράψει το Μνημόνιο για να μην καταστραφεί η χώρα: έκτοτε, έχουν περάσει πολλά φιλελεύθερα και άκρως μεταρρυθμιστικού χαρακτήρα μέτρα, πολλά εκ των οποίων δεν έχουν γίνει αντιληπτά, ενώ άλλα έχουν μεν προκαλέσει αντιδράσεις και πολιτικό θόρυβο, αλλά η κοινωνία δείχνει να τα υποδέχεται με απάθεια, παρά τις δυσμενείς επιπτώσεις τους. Μάλιστα, κατά πολλούς, όσα κάνει τώρα ως κυβέρνηση ο ΣΥΡΙΖΑ δεν έχουν οδηγήσει σιωπηρώς στην άκρα φιλελευθεροποίηση του άλλοτε μικρού και ιδεοληπτικού κόμματος της Κουμουνδούρου, αλλά ταυτοχρόνως δείχνουν και την θετική συνεισφορά της παρούσης κυβέρνησης στην υπέρβαση της δημοσιονομικής κρίσης: παίρνει όσα μέτρα πήραν οι προηγούμενες κυβερνήσεις μαζί και άλλα τόσα, αλλά έχει καταφέρει να μην «ξηλώνονται πεζοδρόμια» και να συνειδητοποιεί η κοινωνία ότι, παρά το πρόσκαιρο κόστος των μέτρων αυτών, οι μεσοπρόθεσμες και μακροπρόθεσμες ωφέλειες από τα μέτρα αυτά θα είναι μεγάλες και χειροπιαστές.
Όταν ο ΣΥΡΙΖΑ ξεκίνησε να εφαρμόζει το Μνημόνιο και να περνά τα πρώτα δυσάρεστα μέτρα, δεν ήταν λίγοι όσοι πίστεψαν πως θα ήταν θέμα ελάχιστου χρόνου έως ότου οι βουλευτές της Αριστεράς θα έκαναν… επανάσταση, θα αρνούνταν να ψηφίσουν «μνημονιακές» μεταρρυθμίσεις και θα έριχναν την κυβέρνηση. «Η κυβέρνηση αυτή ούτε θέλει, ούτε μπορεί», ήταν το μότο πολλών δημοσιολόγων και αναλυτών και πράγματι, αν σταχυολογούσε κανείς τι είχε πει στο παρελθόν τόσο ο ίδιος ο Αλέξης Τσίπρας όσο και όλα τα κορυφαία στελέχη του κυβερνώντος κόμματος, δε θα μπορούσε να διανοηθεί ότι η κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ και των Ανεξάρτητων Ελλήνων θα μπορούσε να γίνει μία «κανονική μνημονιακή κυβέρνηση», που θα διαπραγματεύεται, θα περνάει μέτρα, θα παίρνει το πολιτικό κόστος των μέτρων αυτών και θα… υπερασπίζεται και την πολιτική αυτή!

Η απόλυτη ανατροπή
Ωστόσο, για πολλούς και διάφορους λόγους, τα δύο χρόνια που έχουν περάσει από το περίφημο καλοκαίρι των κλειστών τραπεζών και του δημοψηφίσματος φαίνονται σαν… ένας πολιτικός αιώνας. Και επίσης, φαίνεται σαν να είναι απλώς… συνωνυμία και συνεπωνυμία ο σημερινός Αλέξης Τσίπρας με τον αρχηγό του «Όχι» στο δημοψήφισμα ή ο σημερινός Ευκλείδης Τσακαλώτος με το φιλόδοξο στέλεχος του ΣΥΡΙΖΑ που τριγυρνούσε στις πλατείες των Αγανακτισμένων και προωθούσε «εναλλακτικές λύσεις», υποσχόμενος «υπέρβαση της πολιτικής λιτότητας».
Μία ερμηνεία για την παραπάνω μεταστροφή είναι πως οι καρέκλες της εξουσίας είναι πολύ γλυκές για να τις αφήσει κάποιος εύκολα –ακόμη κι αν αυτό σημαίνει ότι πρέπει να πάρει διαζύγιο με την αριστερή ψυχή του και την προσωπική πολιτική ιστορία του. Μία άλλη ερμηνεία, λιγότερο «φτηνή», είναι πως τα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ που είχαν όντως πιστέψει ότι θα μπορούσαν να πείσουν τους Ευρωπαίους και το ΔΝΤ για την ανάγκη μίας άλλης πολιτικής, σκόνταψαν σε τοίχο, είδαν την Ελλάδα να φτάνει στο χείλος του γκρεμού με την υπογραφή τους και αποφάσισαν να συμβιβαστούν με την πραγματικότητα. Όπως και να έχει, είτε για τον έναν λόγο είτε για τον άλλο, η πραγματικότητα αυτή έχει ονοματεπώνυμο, αλλά και συγκεκριμένες συνέπειες: ο ΣΥΡΙΖΑ έχει σιωπηρώς φιλελευθεροποιηθεί και, μάλιστα, καταφέρνει με έναν επιδέξιο επικοινωνιακό τρόπο να πείθει την κοινωνία ότι παίρνει μεν αναγκαία μέτρα, αλλά ταυτοχρόνως κρατά και τον… αριστερό χαρακτήρα του: κόβει τις συντάξεις των παππούδων για να γίνει βιώσιμο μεσοπρόθεσμα το Ασφαλιστικό και, ταυτοχρόνως, προβάλλει ως «αντίμετρο» το σύνθημα «κανένα παιδί εκτός παιδικού σταθμού» για τα εγγόνια τους. Μειώνει το αφορολόγητο πλήττοντας τους φτωχούς και τους αδύναμους και παράλληλα ανοίγει πόλεμο με την Δικαιοσύνη κατηγορώντας την ότι οδηγεί σε παραγραφή το κυνήγι στους «μεγαλοφοροφυγάδες» της λίστας Λαγκάρντ, της λίστας Μπόργιανς και του αρχείου του Λίχτενσταϊν.

ΟΙ ΠΙΕΣΕΙΣ ΤΩΝ ΔΑΝΕΙΣΤΩΝ ΣΕ ΣΥΝΔΥΑΣΜΟ ΜΕ ΤΗΝ ΠΕΙΘΗΝΙΑ ΚΑΙ ΥΠΑΚΟΥΗ ΚΟΙΝΟΒΟΥΛΕΥΤΙΚΗ ΟΜΑΔΑ ΤΟΥ ΣΥΡΙΖΑ ΕΧΟΥΝ ΩΣ ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑ ΚΑΘ’ ΟΛΗ ΤΗΝ ΠΕΡΙΟΔΟ ΚΥΒΕΡΝΗΣΗΣ ΤΣΙΠΡΑ ΝΑ ΕΧΟΥΝ ΨΗΦΙΣΤΕΙ ΚΑΙ ΕΦΑΡΜΟΣΤΕΙ ΑΚΡΩΣ ΦΙΛΕΛΕΥΘΕΡΑ ΜΕΤΡΑ, ΣΧΕΔΟΝ ΧΩΡΙΣ ΝΑ ΕΧΕΙ ΓΙΝΕΙ ΑΝΤΙΛΗΠΤΟ

Κοινωνική συναίνεση
Όμως, το πλέον σημαντικό στην συνεισφορά του ΣΥΡΙΖΑ στην υπόθεση εξόδου από την κρίση δεν είναι, προφανώς, αν καταφέρνει σε επικοινωνιακό επίπεδο να ξεγελάει τους πολίτες ούτε η αξιοθαύμαστη ικανότητα πολιτικής επιβίωσης που φαίνεται ότι διαθέτει. Ταυτοχρόνως, η μεγαλύτερη προσφορά της «κυβερνώσας Αριστεράς» στη χώρα, εκτός από την προώθηση των ίδιων των μεταρρυθμίσεων και των αναγκαίων μέτρων, είναι ότι ο ΣΥΡΙΖΑ έχει καταφέρει να αποσπάσει την κοινωνική συναίνεση για όσα κάνει. Η εκτίμηση ότι «για να το κάνει ο ΣΥΡΙΖΑ, μάλλον δεν μπορεί να γίνει κάτι άλλο», είναι κυρίαρχη στους διαλόγους μεταξύ των πολιτών, καθώς το κόμμα της Αριστεράς καταφέρνει, ακόμη και ως «μνημονιακή κυβέρνηση», να διατηρεί την λεγόμενη «έξωθεν καλή μαρτυρία». Πεζοδρόμια δεν ξηλώνονται, κινήματα «δεν πληρώνω» ανήκουν στην πρόσφατη ιστορία και στο περιθώριο, ενώ ταυτοχρόνως το επάγγελμα του φαρμακοποιού ανοίγει, οι επώδυνες αλλαγές που χρειάζεται το Ασφαλιστικό έχουν ήδη νομοθετηθεί και ισχύουν, τα «παραθυράκια» για πρόωρες συντάξεις σε 50άρηδες και 55άρηδες κόπηκαν, το βρεφικό γάλα και άλλα 1.500 φαρμακευτικά προϊόντα ευρείας χρήσεως έχουν πλέον ανοιχτό δρόμο προς τα εμπορικά καταστήματα, το επάγγελμα του μηχανικού ετοιμάζεται να ανοίξει, οι ιδιωτικοποιήσεις προχωρούν –έστω και με συνοδεία… «δακρύων» από τους αρμόδιους υπουργούς- ενώ τα καταστήματα στις περισσότερες περιοχές της χώρας θα αρχίσουν να ανοίγουν και τις Κυριακές. Συμπέρασμα: ο Έλληνας είναι όπως ο ΣΥΡΙΖΑ. Για να μάθει, πρέπει να φάει τα μούτρα του.

Αφήστε μια απάντηση

Your email address will not be published.

*

Πρόσφατα από Ελλάδα

Go to Top