Ο Κιουταχής ήταν Γενίτσαρος, γιος Ορθόδοξου Ιερέα από την Γεωργία. Στο Σεράι της Κων/λεως, όπου οδηγήθηκε αιχμάλωτος, είχε την τύχη ν’ αποκτήσει τη φιλία του μετέπειτα Σουλτάνου Μαχμούτ Β…
ΑΠΟ ΤΟΝ ΑΥΓΕΡΙΝΟ ΑΝΔΡΕΟΥ
Από ηλικία 20 ετών έλαβε διάφορες διοικητικές θέσεις στην Οθωμανική Αυτοκτατορία. Το 1809 διορίστηκε Βελής ( Κυβερνήτης) στην Κιουτάχεια, απ’ όπου έλαβε το προσωνύμιο «Κιουταχής». Το 1820 κατέστειλε την ανταρσία του Αλή Πασά των Ιωαννίνων και ως Πασάς των Τρικάλων (1821) νίκησε τους επαναστατημένους Έλληνες των Αγράφων. Στις 4 Ιουλίου 1822 επικεφαλής 7.000 Τούρκων νίκησε τους Έλληνες στο Πέτα της Άρτας (καταστροφή). Το 1823 ανέλαβε Σερασκέρης της Ρούμελης. Την ίδια χρονιά πολιόρκησε το Μεσολόγγι, το οποίο, όμως, δεν μπόρεσε να πάρει λόγω της σφοδρής αντίστασης των πολιορκουμένων και της απωλείας των εφοδίων στην Άνδρο (ναυμαχία του Καφηρέα, στην οποία ο Γεώργιος Σαχτούρης κατέστρεψε την Τουρκική αρμάδα). Ζήτησε τη βοήθεια του Ιμπραήμ και ανάγκασε του Μεσολογγίτες στην ηρωική έξοδο στις 10 Απριλίου 1826. Από το Φθινόπωρο του 1826 μέχρι τον Μάιο του 1827 πολιορκούσε την Ακρόπολη της Αθήνας. Το 1828 έγινε Σερασκέρης στις Παραδουνάβιες ηγεμονίες. Το 1832 υπέστη μεγάλη ήττα στο Ικόνιο από τον Ιμπραήμ Πασά (αιχμαλωτίστηκε ο ίδιος και 60.000 στρατιώτες του). Με παρέμβαση των Ρώσων απελευθερώθηκε και το 1833 έγινε Βεζίρης. Πέθανε το έτος 1939 στη Σεβάστεια σε ηλικία 59 ετών. Από το Καλοκαίρι του 1826 ο Γεώργιος Καραϊσκάκης είχε διοριστεί στρατάρχης της Ρούμελης. Μετά την μεγαλειώδη νίκη του στην Αράχωβα, η οποία αναγέννησε τις ελπίδες των Ελλήνων για ελευθερία και αναπτέρωσε το καταπεπτωκός ηθικό τους, ο Καραϊσκάκης συγκέντρωσε το στράτευμα (περίπου 4.000 μαχητές) στην Ελευσίνα, την οποία τότε έλεγαν Λειψίνα. Οι Τούρκοι και οι Έλληνες γνώριζαν ότι ηγούνται των δύο στρτατευμάτων οι αξιότεροι κι ο καθένας καμάρωνε για τον δικό του Αρχηγό. Ο Καραϊσκάκης των Ελλήνων κι ο Κιουταχής των Τούρκων. Είχαν βρεθεί, άλλωστε, αντιμέτωποι 4 χρόνια στη μάχη του Πέτα. Αλληλοσεβασμός και αλληλοθαυμασμός υπήρχε ανάμεσα στους δύο αυτούς πολεμάρχους. Στις 8 Απριλίου 1826 έγινε η σκληρή μάχη του Χαϊδαρίου. Ο Κιουταχής με σφοδρότητα επιτέθηκε κατά των Ελλήνων κοντά στη Μονή Δαφνίου. Δείλιασαν τα ελληνόπουλα και άρχισαν να υποχωρούν. Τότε ο Καραϊσκάκης χρησιμοποίησε το τέχνασμα του Σύλλα στον Ορχομενό το έτος 85 π.Χ, στην άτακτη φυγή των Ρωμαίων προ της επελάσεως της πολυάριθμης στρατιάς του Μιθριδάτη: Σαν χείμαρρος ξεχύθηκε καβάλα στ’ άλογό του και βρέθηκε εμπρός τους. Τους λέει: «Εγώ θα μείνω τώρα εδώ και θα πολεμήσω ολόρθος, μονάχος όλη την Τουρκιά, να σκοτωθώ στ’ αλήθεια. Κει που θα πάτε άκαπνοι όλοι θα σας ρωτήσουν, τον Αρχηγό που αφήσατε κι ακέφαλοι είστε τώρα; Να πείτε όλη την αλήθεια, βρε Έλληνες, τότε!)». Αυτό ήταν! Οι Έλληνες αναθάρρησαν και κέρδισαν τη μάχη. Την άλλη κιόλας ημέρα (9 Αυγούστου 1826) η φρεγάτα του Γαλλικού στόλου «Σειρήνα» ήταν αγκυροβολημένη στα παράλια της περιοχής, πάνω δε σ’ αυτή ήταν ο Ναύαρχος Δεριγνύ. Μόλις είχε δεχθεί την επίσκεψη του Κιουταχή και του Ομέρ Πασά της Καρύστου. Το ψαριανό πλοίο του Γιαννίτση μετέφερε τον Καραϊσκάκη, τον Χελιώτη, τον Χρηστίδη και τον Γ. Λύκο. Με ανταλλαγή μηνυμάτων μεταξύ των πλοίων ο Καραϊσκάκης και οι δικοί του ανέρχονται στη γαλλική φρεγάτα. Η ιστορία δεν απάντησε ακόμη, εάν η συνάντηση αυτή ήταν τυχαία ή σκηνοθετημένη από τον ίδιο τον Δεριγνύ ή γέννημα άλλων συγκυριών. Έκπληξη πάντως και ταραχή έδειξαν και οι δύο πολέμαρχοι, ο δε Καραϊσκάκης υποπτεύθηκε παγίδα και προδοσία. Ας δούμε την συνάντηση αυτή σε στίχους δικού μας τραγουδιού, που δεν αφίστανται καθόλου της ιστορικής πραγματικότητας: Η ΣΥΝΑΝΤΗΣΗ ΜΕ ΤΟΝ ΚΙΟΥΤΑΧΗ.
«Στον Πειραιά βρισκότανε πολεμική φρεγάτα,/ «Σειρήνα» την ελέγανε, του Δεριγνύ, του Γάλλου,/ σ’ αυτήν σε λίγο θα ‘φθανε ο μαύρος καβαλάρης/ σαν καλεσμένος από πριν, επίσκεψη να κάνει/. Απ’ τη Λειψίνα έφυγε, στον Πειραιά να πάει,/ με τρεχαντήρι γρήγορο, μαζί του και ο Χελιώτης/ στη ναυαρχίδα ανέβηκε γρήγορα κι εξιπάσθη/ σαν η ματιά του αντίκρισε τον Κιουταχή μπροστά του,/ μαζί του κι ο Ομέρ Πασάς του κάστρου της Καρύστου./ Το χέρι του εγλίστρησε και το σπαθί του πιάνει,/ ‘κείνο το θρυλικό σπαθί που το ζηλεύουν όλοι,/ οι εχθροί μας το φοβότανε, δικοί μας καμαρώνουν,/ έσκυψε κι εψιθύρισε σιγά προς τον Χελιώτη:/ -Ορέ Χελιώτη, σκιάζομαι, μη μπαμπεσιά μας κάνουν./ Εσμίξανε τα φρύδια του κι αγρίεψε η ματιά του/ κι ο Κιουταχής ταράχτηκε, βαριά του κακοφάνη,/ σαν δεν περίμενε κι αυτός, όπως και κάθε άλλος,/ τούτη την ξαφνική, πικρή κι αλλόκοτη αντάμα./ Στη μέση μπαίνει ο Δεριγνύ και τη σιωπή τους λύνει:/ -Ξέχασες, Καραϊσκάκη μου, να χαιρετάς Αγάδες,/ πασάδες, σερασκέρηδες, μεγάλους Βαλεσήδες; / -Στ’ αλήθεια, Αμιράλη μου, κανέναν δεν γνωρίζω,/ γι’ αυτό και δεν χαιρέτησα, ήταν η απάντησή του./ Και σαν εχαιρετίσθηκαν ο Κιουταχής του λέγει:/
-Ήλπιζα πως θα ‘ρχόσουνα εμέ να προσκυνήσεις/ και να σου δώσω χάρισμα όλα τα βιλαέτια,/ από Αθήνα, Αράχωβα, Σάλωνα μέχρι Άρτα./ Κι αυτός αγέρωχα, κοφτά, τ’ απάντησε και του ‘πε:/ -Δεν έχω την ανάγκη σου για να σε προσκυνήσω,/ Ρούμελης Βαλεσή εσύ, Ρούμελης Βαλεσή κι εγώ, / κι αν μάθαινε η Κυβέρνηση ετούτη την κουβέντα,/ εμένανε θα κρέμαγε κι όλους τους στρατιώτες/ που στη Λειψίνα βρίσκονται, χιλιάδες δεκαπέντε./-Πώς είναι τούτο δυνατό και να κρεμάσει εσένα;/ ο Κιουταχής ερώτησε γεμάτος απορία./ -Για πες μου τώρα, Κιουταχή, Σουλτάνος σε κρεμάει;/ Κι ο Οθωμανός, ο Κουταχής, τ’ απάντησε και του’ πε:/
-Εμέ μου παίρνει το λαιμό, γιατί είν ‘ ο βασιλιάς μου./ Κι ο στρατηλάτης τέλειωσε την άχαρη κουβέντα./ -Έτσι και μένα με κρεμάει, μου παίρνει το κεφάλι/ η σεβαστή Κυβέρνηση, βασίλισσα την έχω./ Την άλλη μέρα, την αυγή, ο Κιουταχής του στέλνει/ καφέ, καπνό και ζάχαρη, πεσκέσι τυλιγμένο,/ κι αυτός, σε ανταπόδοση στο φιλοφρόνημά του,/ πέμπει γλυκόπιοτο κρασί στον Κιουταχή το βράδυ./Αυτή ήταν η αντάμωση στη γαλλική φρεγάτα/ της Ρούμελης των ξακουστών, των δύο πολεμάρχων,/ που ο Δεριγνύ με πονηριά φρόντισε να πετύχει,/ απ’ τον καθένα κρύβοντας το κάλεσμα του άλλου».
