Οι δύο δεκαετίες μίας διαμάχης που ορίζει τη μορφή του ποδοσφαίρου μέσα από το πρίσμα της πιο διάσημης αθλητικής φίρμας, του Champions League…
ΑΠΟ ΤΟΝ ΣΠΥΡΟ ΔΑΡΣΙΝΟ
ΑΡΧΙΣΥΝΤΑΚΤΗ ΤΗΣ «ΩΡΑΣ ΤΩΝ ΣΠΟΡ»
«Θαύμα, θαυμάτων» αναφώνησαν οι δημοσιογράφοι, παραλήρησε το πλήθος. Πήραν φωτιά τα πληκτρολόγια, οι αφιερωματικές φωτογραφίες βγήκαν στην επιφάνεια. Δημόσιες ευχαριστίες και υποκλίσεις. Φυσικά ήρθαν και οι αναγκαίες υπερβολές: Η μεγαλύτερη στιγμή στην ιστορία του ποδοσφαίρου. Τελικά ίσως και να ήταν, όμως η υπάρχει κάτι το διαφορετικό το οποίο ενδεχομένως και ν’ αποκαλύπτεται ένεκα του πανηγυριού της περασμένης εβδομάδας, το οποίο στήθηκε γύρω από την αναμέτρηση της Μπαρτσελόνα με την Παρί Σεν Ζερμέν.
Οι Καταλανοί είναι η καλύτερη ομάδα που έχει εμφανιστεί στην επιφάνεια αυτού του πλανήτη. Σε αυτό δεν χωρά η παραμικρή αμφιβολία. Αφ’ ενός οι Μπλαουγκράνα είναι πιο σύγχρονοι και εκ προοιμίου καλύτεροι απ’ οποιοδήποτε άλλο μεγαθήριο εμφανίστηκε στο παρελθόν, αφ’ ετέρου έχουν εξελίξει το άθλημα σε επίπεδα όπου η φαντασία λίγα πράγματα μπορεί να καλύψει. Αυτό όμως δεν σημαίνει ότι η Μπαρτσελόνα χρειάζεται την υποστήριξη των ποδοσφαιρικών Αρχών για να συνεχίσει να σκαλίζει στο βιβλίο της Ιστορίας τη δική της ιστορία, κάτι το οποίο γίνεται συστηματικά τα τελευταία χρόνια.
Το επιχείρημα «δεν μπορείς να μιλάς για τη διαιτησία ενώ έχεις δεχτεί έξι γκολ», είναι τουλάχιστον σαθρό, καθότι στερείται λογικής. Η Παρί έχοντας επικρατήσει με 4-0 στο πρώτο ματς, χρειαζόταν ακόμη και να χάσει με 5-1 στην Βαρκελώνη ή ακόμα και με 6-2. Από πλευράς λογικής έχοντας δεχτεί σε ένα υποθετικό σενάριο τρία τέρματα οδηγούν σε όλεθρο αλλά σε κρατούν μέσα στο παιχνίδι. Δεδομένα λοιπόν, μιλάμε για έναν 180άλεπτο πόλεμο ο οποίος δεν έχει τελειώσει επειδή η Παρί δέχτηκε συνολικά 6 τέρματα.
Η Παρί στο ιστορικό πλέον ματς του Καμπ Νου, υπό αίρεση μπορεί να διαμαρτυρηθεί για το πρώτο πέναλτι που κέρδισε η Μπαρτσελόνα, δεδομένα μπορεί να διαμαρτυρηθεί για το δεύτερο πέναλτι των Καταλανών και επί της ουσίας έχει το δικαίωμα να διαμαρτυρηθεί για τη μη αποβολή και τον μη καταλογισμό πέναλτι του Μαστσεράνο πάνω στον Ντι Μαρία. Βέβαια το θέμα μας σήμερα δεν είναι οι διαιτητικές αποφάσεις. Αποτελεί το κλίμα γύρω από το όνομα της Μπαρτσελόνα η οποία συστηματικά από το 2005 και ύστερα οδηγείται με μαθηματική ακρίβεια στην κορυφή του κόσμου με τη συνδρομή των ποδοσφαιρικών Αρχών.
Όλα αυτά έχουν νόημα, αν αναλογιστεί κανείς την προσπάθεια της UEFA ν’ αναγάγει το Champions League ως το κορυφαίο αθλητικό προϊόν στον πλανήτη. Μία προσπάθεια που έχει ξεκινήσει από το 1992 και έκτοτε παραμένει σε πλήρη εξέλιξη. Η χρυσή εποχή του Κυπέλλου Πρωταθλητριών ομάδων Ευρώπης είχε ένα ξεκάθαρο χαρακτηριστικό: Ήταν διοργάνωση των όλων, χωρίς να υπάρχουν απαγορευτικά στους μικρότερους. Φτάνοντας στα τέλη της δεκαετίας του ’80, μέχρι και τις αρχές του 2000, το φαινόμενο κορυφώθηκε. Η Στεάουα Βουκουρεστίου, η Πόρτο, ο Ερυθρός Αστέρας, η Μαρσέιγ, η Μπορούσια Ντόρτμουντ και η εσχάτως η Τσέλσι, μπήκαν «σφήνα» στο πανηγύρι των παραδοσιακά μεγάλων. Άρπαξαν το τρόπαιο, έθεσαν νέα στάνταρτς, έπεισαν την Ευρώπη πως μπορεί να ονειρεύεται. Η αγορά όμως άνοιξε προς την Ασία φτάνοντας μέχρι το Αζερμπαϊτζάν και το Καζακστάν, την Γεωργία, το Ισραήλ, καλύπτοντας το κενό που άφηνε το πάλαι ποτέ σοβιετικό μπλοκ.
Σχεδόν δεκαπέντε χρόνια τώρα η ευρωπαϊκή Ομοσπονδία έπρεπε με κάθε τρόπο να προσωποποιήσει τη διοργάνωση, να τραβήξει το ενδιαφέρον επενδυτών και αγορών είτε από την Άπω Ανατολή, είτε από τις Ηνωμένες Πολιτείες. Η Μπαρτσελόνα και η αρχέγονη κόντρα της με την Ρεάλ Μαδρίτης χτίζουν το απόλυτο σκηνικό: Το καλό εναντίον του κακού, απ’ όποια πλευρά επιθυμεί ο καθένας να κοιτάξει, η κόντρα του Μέσι με τον Ρονάλντο, οι πολιτικές προεκτάσεις που πλέον έχουν ξεθωριάσει, ακόμη και οι ταξικές διαφορές οι οποίες σήμερα, εν έτη 2017 ακούγονται ως ανέκδοτο, ειδικότερα όταν μιλάμε για ένα καπιταλιστικό(-τατο, ας μας επιτραπεί η έκφραση) προϊόν.
Συνολικά 9 φορές στα τελευταία 19 χρόνια οι δύο ομάδες έχουν κατακτήσει το τρόπαιο του Champions League, αριθμός παντελώς αφύσικος σε όλη την έκταση της διοργάνωσης, η οποία πλησιάζει τα 60 της. Η πόλωση όμως του καταναλωτικού κοινού πλησιάζει στο ζενίθ της. Η λαχτάρα που όλοι δείχνουν για έναν τελικό μεταξύ της Ρεάλ και της Μπαρτσελόνα, εδώ και 12 χρόνια περίπου οδηγεί την Μπαρτσελόνα και ενίοτε την Ρεάλ σε ένα ανεπανάληπτο… καροτσάκι αναψυχής μέχρι τον τελικό.
Ο Παγκόσμιος Πόλεμος πάντως των δύο πλησιάζει στο τέλος του. Η αγωνιστική ικανότητα του Λιονέλ Μέσι έχει αρχίσει την φθίνουσα πορεία της, απόρροια της 13ετούς παρουσίας του στο υψηλότερο δυνατό επίπεδο, παρά το γεγονός πως βρίσκεται σε μικρή (29) ποδοσφαιρική ηλικία, ενώ παρόμοια είναι και η πορεία του Κριστιάνο Ρονάλντο. Η καριέρα του Αντρές Ινιέστα ακολουθεί παρόμοια διαδρομή ενώ ο Τσάβι και ο Κάρλες Πουγιόλ έχουν αποχωρήσει ήδη. Ο Ζεράρ Πικέ έχει ήδη 30αρίσει, όπως και ο Σέρχιο Ράμος, ενώ ο Ίκερ Κασίγιας έχει απομακρυνθεί από την Μαδρίτη. Οι παίκτες συνεπώς που ταύτισαν τα ονόματά τους με τη μεγάλη κόντρα των δύο ομάδων τις τελευταίες δύο δεκαετίες, αρχίζουν και βασιλεύουν. Πλέον δεν θα υπάρξουν πολλές ευκαιρίες για να δούμε αυτό που επιθυμούν διακαώς οι νέοι φίλοι του ποδοσφαίρου…