ΠΟΛΙΤΙΚΗ / ΕΠΙΚΑΙΡΟΤΗΤΑ / ΟΙΚΟΝΟΜΙΑ / ΥΓΕΙΑ / ΕΠΙΣΤΗΜΗ

ՋǠ- ӕƇԇӇ É`ԏ Џщӌ`ԇӠŎŔSԉʇӠŐɔяЇӠÉ`ԇ͠āͅɄϔǓǠЏˉԉʙ͠ʏ̌Tٍ ʁɠ̌Ŋ(EUROKINISSI/ÉّÏӠʏ͔QɍǓ)

Η ώρα του λογαριασμού για την αναξιοπιστία

σε Ελλάδα/Πολιτική

ΕΙΤΕ ΠΡΟΚΕΙΤΑΙ ΓΙΑ ΚΟΥΤΟΠΟΝΗΡΙΑ ΕΙΤΕ ΓΙΑ ΑΝΙΚΑΝΟΤΗΤΑ, Η ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ ΚΑΤΑΦΕΡΕ ΝΑ ΕΚΤΡΟΧΙΑΣΕΙ ΤΟ ΠΡΟΓΡΑΜΜΑ ΠΥΡΟΔΟΤΩΝΤΑΣ ΑΞΙΩΣΕΙΣ ΓΙΑ ΝΕΑ ΜΕΤΡΑ, ΠΟΥ ΘΑ ΠΛΗΡΩΣΟΥΜΕ ΟΛΟΙ ΕΜΕΙΣ ΕΞΑΙΤΙΑΣ ΤΗΣ ΑΝΕΥΘΥΝΟΤΗΤΑΣ ΤΟΥ ΜΕΓΑΡΟΥ ΜΑΞΙΜΟΥ

Την ώρα που η διαπραγμάτευση βρίσκεται στην κόψη του ξυραφιού και η κυβέρνηση επιχειρεί να αποκρούσει ορισμένες από τις αξιώσεις των δανειστών προσπαθώντας ταυτόχρονα να προλάβει το ορόσημο της 20ης Φεβρουαρίου, πολλοί κυβερνητικοί, προεξάρχοντος του πρωθυπουργού, αναμασούν διαρκώς το επιχείρημα περί… «δίκιου» της Ελλάδας, κατηγορώντας το ΔΝΤ και τις Βρυξέλλες για «απαιτήσεις εκτός συμφωνίας». Πράγματι, αν το δει κανείς στενά και τυπικά, η συμφωνία του τρίτου Μνημονίου τελειώνει το 2018 και, ως εκ τούτου, οτιδήποτε ζητείται προς εφαρμογήν πέραν του Αυγούστου του 2018 αποτελεί εκτός συμφωνίας αξίωση. Ωστόσο, επί της ουσίας, η ίδια η κυβέρνηση ήταν εκείνη που προκάλεσε αυτές τις απαιτήσεις και όχι οι… «κακοί» δανειστές. Κι αυτό διότι από τον περασμένο Μάιο, οπότε και έκλεισε η πρώτη αξιολόγηση, το Μαξίμου και τα συναρμόδια υπουργεία έχουν «ξεχάσει» τι έχουν υπογράψει και δεσμευθεί, έχουν βάλει τις μεταρρυθμίσεις στον «πάγο», προσπαθούν να «ξηλώσουν» βασικές μνημονιακές δεσμεύσεις και κάνουν ό,τι μπορούν για να εκτροχιάσουν το πρόγραμμα. Τώρα, λοιπόν, ήρθε απλώς η ώρα του λογαριασμού.
«Έχουμε το δίκιο με το μέρος μας. Αυτά που μας ζητούν είναι εκτός συμφωνίας, το Μνημόνιο τελειώνει τον Αύγουστο του 2018», υποστηρίζουν όλα τα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ και της κυβέρνησης δημοσίως, βάζοντας «κόκκινες γραμμές», αποκλείοντας τα σενάρια μέτρων, αλλά και «δείχνοντας» προς το «κακό» ΔΝΤ και τον… ακόμη «χειρότερο» Βόλφγκανγκ Σόιμπλε. Στόχος της κυβέρνησης, φυσικά, είναι να συγκροτήσει το απαραίτητο πολιτικό και επικοινωνιακό «αμπαλάζ» προκειμένου τα νέα μέτρα να γίνουν δεκτά με… υπομονή και ανοχή από τους πολίτες. Σύμφωνα, λοιπόν, μ’ αυτό το «αμπαλάζ», η κυβέρνηση τηρεί τις δεσμεύσεις της, αλλά τώρα που ήρθε η ώρα να τηρήσουν οι δανειστές τις δικές τους, εκείνοι δεν κρατούν τον λόγο τους. Η πολιτική και επικοινωνιακή «συσκευασία» προβλέπει ακόμη τη δημιουργία μίας εικόνας που περιλαμβάνει μία κυβέρνηση διαρκώς… εκβιαζόμενης από κακούς δανειστές, που εξυφαίνουν άσχημα και συνωμοτικά σενάρια κατά της Ελλάδας. Η κυβέρνηση, λοιπόν, έχοντας να αντιμετωπίσει αυτό το διεθνές περιβάλλον, αναγκάζεται να πάρει τα μέτρα για να μην ανακοπεί η πορεία ανάκαμψης της οικονομίας και να μην βρεθεί η Ελλάδα εκτός ευρώ έπειτα από 7 χρόνια τεράστιων θυσιών όλων των ελλήνων πολιτών.

Το «ξήλωμα»
Ωστόσο, όπως προαναφέρθηκε, οι απαιτήσεις των δανειστών είναι εύλογες. Όχι επειδή έχουν υπογραφεί τέτοιες δεσμεύσεις από την ελληνική κυβέρνηση, αλλά διότι εδώ και πολλούς μήνες, το Μαξίμου κάνει ό,τι μπορεί για να «ξηλώσει» ό,τι καλό έχει γίνει ως τώρα και ταυτόχρονα κωλυσιεργεί επικινδύνως να δρομολογήσει τις δεσμεύσεις που έχει αναλάβει και παραμένουν σε εκκρεμότητα. Με άλλα λόγια, από τον περασμένο Μάιο που εισέρρευσε στα ταμεία του Δημοσίου το «ζεστό χρήμα» από την δόση που συνόδευσε το κλείσιμο της πρώτης αξιολόγησης, πολλοί στην κυβέρνηση χαλάρωσαν, είδαν ότι βοηθούντων των δημοσίων εσόδων δεν… πιέζονται για να κάνουν αυτά που είχαν συμφωνήσει ότι θα κάνουν, εξ ου και άρχισαν να απολαμβάνουν την εξουσία, αγνοώντας ότι ο χρόνος περνούσε και οι δεσμεύσεις «έτρεχαν».

Όλα στον αέρα
Είναι χαρακτηριστικό ότι σε κάθε τομέα που συνδέεται με «μνημονιακές» δεσμεύσεις, η κυβέρνηση όχι μόνο δεν τηρεί τις δεσμεύσεις αυτές, αλλά φροντίζει να… «ξηλώσει» και ό,τι καλό έχει γίνει ως τώρα. Και μπορεί ο πρωθυπουργός να διεμήνυε επί μήνες ότι «η Ελλάδα έχει τηρήσει τις δεσμεύσεις της», όμως η πραγματικότητα άλλα δείχνει. Και, βεβαίως, πριν την πραγματικότητα υπάρχει πάντα ο… Ευκλείδης Τσακαλώτος. Ο υπουργός Οικονομικών, με την επιστολή του που έστειλε στους δανειστές, παραδέχθηκε ότι η κυβέρνηση έχει υλοποιήσει το 30% των δεσμεύσεων, υποσχέθηκε ότι άλλο ένα 40% που έχει συμφωνηθεί θα… μπει σε τροχιά υλοποίησης, ενώ για το εναπομείναν 30% παρέπεμψε σε «πολιτική διαπραγμάτευση», αφού πρόκειται για δύσκολα θέματα-«αγκάθια» που δεν λύνονται –όπως τουλάχιστον λέει η κυβέρνηση- σε επίπεδο… τεχνοκρατών και «υπαλλήλων».
Ωστόσο, την ώρα που η κυβέρνηση ονειρεύεται «πολιτική διαπραγμάτευση» και παρά το γεγονός ότι η Άνγκελα Μέρκελ διεμήνυσε την περασμένη εβδομάδα στον Αλέξη Τσίπρα ότι «πρέπει να τα βρει με τους θεσμούς», οι δεσμεύσεις του Μαξίμου παραμένουν στο τραπέζι. Και είναι ανολοκλήρωτες, ενώ άλλες… απλώς ακυρώθηκαν ενώ είχαν ήδη γίνει πράξη! Για παράδειγμα, σε ό,τι αφορά στα εργασιακά, η κυβέρνηση επιμένει στις συλλογικές συμβάσεις εργασίας, επιχειρηματολογώντας ότι αυτό είναι το «κοινοτικό κεκτημένο», την ώρα που ακόμη και οι μεγαλύτερες χώρες στην Ευρώπη γυρίζουν σε επιχειρησιακές συμβάσεις εργασίας. Παράλληλα, η κυβέρνηση αρνείται να αυξήσει το όριο των ομαδικών απολύσεων από 5 σε 10%, επικαλούμενη τις «βέλτιστες ευρωπαϊκές πρακτικές». Ωστόσο, «ξεχνά» να ενημερώσει τους σανοφάγους ψηφοφόρους της ότι το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο έχει εκδώσει απόφαση υπέρ του ορίου 10% στις ομαδικές απολύσεις και, ως εκ τούτου, τα επιχειρήματα της ελληνικής πλευράς είναι στον αέρα.

ΤΗΝ ΩΡΑ ΠΟΥ Η ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ EΧΕΙ ΕΓΚΑΤΑΛΕΙΨΕΙ ΤΙΣ ΜΕΤΑΡΡΥΘΜΙΣΕΙΣ, EΧΕΙ «ΠΑΓΩΣΕΙ» ΤΙΣ ΙΔΙΩΤΙΚΟΠΟΙΗΣΕΙΣ, ΣΑΜΠΟΤΑΡΕΙ ΤΙΣ ΣΥΜΦΩΝΗΜΕΝΕΣ ΕΠΕΝΔΥΣΕΙΣ ΚΑΙ ΑΥΞΑΝΕΙ ΑΛΟΓΙΣΤΑ ΤΟΝ ΑΡΙΘΜΟ ΤΩΝ ΔΗΜΟΣΙΩΝ ΥΠΑΛΛΗΛΩΝ, ΣΤΟ ΜΑΞΙΜΟΥ ΑΚΟΜΗ ΑΝΑΡΩΤΙΟΥΝΤΑΙ ΓΙΑΤΙ ΖΗΤΟΥΝ ΝΕΑ ΜΕΤΡΑ ΟΙ ΔΑΝΕΙΣΤΕΣ!

Ανικανότητα ή κουτοπονηριά;
Πέραν αυτών, όμως, κάθε πτυχή της κυβερνητικής πολιτικής παραπέμπει στον εκτροχιασμό του προγράμματος: για παράδειγμα, ενώ εδώ και 6 μήνες έχει ψηφιστεί το υπερταμείο αποκρατικοποιήσεων, η κυβέρνηση διαρκώς κωλυσιεργεί και όλο… «μεταβιβάζει» την περιουσία και τις αρμοδιότητες του ΤΑΙΠΕΔ στο νέο ταμείο. Με άλλα λόγια, προσπαθεί απλώς, δια της πλαγίας οδού, να καθυστερήσει την επανέναρξη των ιδιωτικοποιήσεων. Την ίδια στιγμή, ένας… δασοφύλακας δεν αφήνει την Fraport να αναλάβει τα 14 περιφερειακά αεροδρόμια, ενώ η κυβέρνηση δεν κάνει τίποτα για να μετακινήσει τους πρόσφυγες από το Ελληνικό, καθυστερώντας την έναρξη των εργασιών για την επένδυση και την δημιουργία της «Αθηναϊκής Ριβιέρας».
Σαν να μην έφταναν όλα τα παραπάνω, το Μαξίμου αγνοεί τον κανόνα «1 πρόσληψη για κάθε 5 αποχωρήσεις» και τους τελευταίους μήνες έχει αυξηθεί ο αριθμός των δημοσίων υπαλλήλων κατά σχεδόν 20.000! Μάλιστα, ήδη στον προϋπολογισμό εμφανίζεται αυξημένο κατά… 150 εκατομμύρια ευρώ το κονδύλι για την μισθοδοσία των υπαλλήλων, την ώρα που η κυβέρνηση προσπαθεί να ικανοποιήσει άλλους 50.000 από το παράθυρο, μονιμοποιώντας συμβασιούχους των δήμων και των περιφερειών! Αν, μάλιστα, σ’ αυτούς προστεθούν οι 20.000 προσλήψεις που έχουν γίνει για την διαχείριση του προσφυγικού, τότε καταλαβαίνει κανείς ότι η μεγέθυνση του Δημοσίου αποτελεί στρατηγική επιλογή. Σημειωτέον ότι βάσει των επίσημων στοιχείων, οι πρόσφυγες στη χώρα είναι περίπου 65.000. Αυτό, πρακτικά, σημαίνει ότι με τις προσλήψεις του ΣΥΡΙΖΑ αντιστοιχεί ένας δημόσιος υπάλληλος για κάθε… 3 πρόσφυγες!
Όλα αυτά, βεβαίως, την ώρα που οι μεταρρυθμίσεις στην υγεία δεν προχωρούν, που αυξάνονται διαρκώς οι δαπάνες για την Υγεία και την Παιδεία και που τα πρώτα φαινόμενα σπατάλης έχουν πάλι αρχίσει να κάνουν την εμφάνισή τους.
Όλα αυτά μαζί συγκροτούν το «ξήλωμα» όλων των συμφωνιών που έχει κάνει η κυβέρνηση, αλλά και τον εκτροχιασμό του τρίτου προγράμματος. Αυτό τον εκτροχιασμό έχουν διαπιστώσει οι δανειστές, εξ ου και ζητούν πρόσθετα μέτρα. Αλλά στο Μαξίμου φαίνεται ότι νομίζουν πως οι Ευρωπαίοι είναι ακόμη οι «κουτόφραγκοι» που μοίραζαν αφειδώς τις επιδοτήσεις…

Αφήστε μια απάντηση

Your email address will not be published.

*

Πρόσφατα από Ελλάδα

Go to Top