Να απελευθερωθούμε από την μέγγενη της κακομοιριάς και μισαλλοδοξίας…
ΑΠΟ ΤΟΝ ΝΙΚΟ ΑΝΑΓΝΩΣΤΑΤΟ
Στο προηγούμενο σημείωμα, καυτηρίασα την ενσυνείδητη διαστρέβλωση των στελεχών του ΠΑΣΟΚ, να αποδίδουν την χρεοκοπία της χώρας στην κυβέρνηση Καραμανλή, την οποία χαρακτήρισα υποδειγματική, παρακάμπτοντας τις ολοκληρωτικές ευθύνες του ΓΑΠ, μη αντιλαμβανόμενοι ότι η πιο αποτελεσματική στρατηγική για ανάκαμψη του άλλοτε κραταιού κόμματος, για να ανατείλει ξανά ο πράσινος ήλιος, είναι η αποκήρυξη όλων των υπευθύνων στελεχών, συμπεριλαμβανομένου και του ΓΑΠ, που είναι ο κυρίως υπεύθυνος της κατάρρευσης του κόμματος, μαζί με την χρεοκοπία της χώρας μας. Συνεχίζω σήμερα την ολοκλήρωση της επισήμανσης των οδυνηρών συνεπειών του λαϊκισμού και της ανευθυνότητας.
Κρίνω χρήσιμο να διευκρινίσω ότι, η έλευση της οικονομικής κρίσης, αποκάλυψε την παθογένεια του συστήματος οικονομικής διαχείρισης, ότι δαπανούσαμε πολύ περισσότερα, για να το πω ευγενικά, από τα έσοδά μας και τα συμπληρώναμε με δανεικά, τα οποία μας εγκλώβισαν σε Μνημόνια, αφού δεν έγινε δεκτή η προληπτική τακτική του Καραμανλή, για περιορισμό των δαπανών μας, πριν μας το επιβάλουν οι άλλοι από τους οποίους ζητήσαμε στήριξη για χρηματοδότηση και δεν μας εμπιστευόταν πλέον η «αγορά» για νέα δάνεια. Συμπερασματικά, καταφύγαμε σε Μνημόνια, από τη στιγμή που είμαστε ανίκανοι να αντιμετωπίσουμε μόνοι μας την οικονομική κρίση, να πράξουμε δηλαδή με δική μας απόφαση αυτά που τώρα μας υποχρεώνουν οι λεγόμενοι δανειστές μας.
Το πρώτο λοιπόν Μνημόνιο, που μας επέβαλε ο ΓΑΠ, έστω και αχρείαστο, αν το τηρούσαμε με συνέπεια, θα είχαμε εξέλθει της επιτήρησης, εισερχόμενοι στην κανονικότητα σε τρία χρόνια. Η συνέπεια αναφέρεται στο γεγονός ότι οφείλαμε να ισορροπήσουμε τα οικονομικά μας, να πετύχουμε τη δημοσιονομική προσαρμογή, όπως λέγεται στη γλώσσα των οικονομικών, με τα δύο τρίτα από περιορισμό των δαπανών και το ένα τρίτο από φόρους, μέχρι να εδραιώσουμε την σταθερότητα, για να προχωρήσουμε στην ανάπτυξη με επενδύσεις. Ο περιορισμός των δαπανών όμως, επέβαλε να θίξουμε την ιερή αγελάδα, το δημόσιο, που δεν ήταν διατεθειμένοι να το αποτολμήσουν. Έτσι μας φόρτωσαν με φόρους, κάτι που παρεμπόδισε την ανάπτυξη, την μόνη αποτελεσματική διέξοδο από την κρίση. Τα «Ζάππεια» του Σαμαρά, εκεί κυρίως απέβλεπαν, στο να διορθωθεί το μίγμα της ασκούμενης πολιτικής, έτσι ώστε να έχουμε ικανοποιητικά αποτελέσματα. Ο λαϊκισμός όμως, δεν επέτρεψε σε κανέναν να εννοήσει το μήνυμα αυτό και φοβάμαι ότι ακόμη αναφέρεται από πολλούς ως λαϊκίστικο, λόγω άγνοιας.
Το λάθος του Σαμαρά ήταν ότι δέχθηκε να μεσολαβήσει η κυβέρνηση Παπαδήμου και χάθηκε πολύτιμος χρόνος. Αλλά όταν τελικά ανέβαλε το καλοκαίρι του 2012, εφαρμόζοντας το δεύτερο Μνημόνιο με περισσότερη περίσκεψη και υπευθυνότητα, κατόρθωσε να αναδείξει την απόδοση των αναπόφευκτων θυσιών του ελληνικού λαού και την άνοιξη του 2014, βγήκε με επιτυχία δοκιμαστικά στις «αγορές» και όλα έδειχναν ότι τελειώνουμε με τα Μνημόνια και εισερχόμαστε στην κανονικότητα με καλές προοπτικές ανάπτυξης. Όσο για το 4,5% πρωτογενές πλεόνασμα που του καταλογίζουν ως καταστροφικό, παραβλέπουν ότι εν πολλοίς θα επιτυγχανόταν με ανάπτυξη και όχι με συνεχείς περικοπές δαπανών. Όταν όμως στις ευρωεκλογές του Ιουνίου του 2012 ήρθε πρώτο κόμμα ο Σύριζα και εν όψει της εκλογής του Προέδρου της Δημοκρατίας στις αρχές του επομένου έτους, όλα άλλαξαν και οι ευρωπαίοι εταίροι μας, οι οποίοι μας στήριζαν, έβλεπαν ότι έρχεται τροχάδην ο Σύριζα, έκαναν τη ζωή δύσκολη στον Σαμαρά, ώστε να μην μπορεί να κλείσει την Πέμπτη αξιολόγηση τον Οκτώβριο όπως ήταν προγραμματισμένο, με την οποία θα βγαίναμε από τα Μνημόνια και θα μπαίναμε στην κανονικότητα και στην ανάπτυξη. Έτσι οι ευρωπαίοι εταίροι μας, κρατούσαν στάση αναμονής, μέχρι να ξεκαθαρίσει αν θα εκλεγόταν Πρόεδρος της Δημοκρατίας, ζητώντας μέτρα 2,5 δις, όσα υπολόγιζαν ότι θα μας στοίχιζαν οι εκλογές αν γινόταν, μαζί με την αναπόφευκτη χαλάρωση του δημοσίου.
Ο Σύριζα όμως, βλέποντας ότι είναι η μοναδική του ευκαιρία να γίνει κυβέρνηση, πριν ορθοποδήσει η οικονομία και επανέλθει η κοινωνία στους κανονικούς της ρυθμούς, αρνούμενος ακόμη και για λίγους μήνες αναβολή των εκλογών, εκμεταλλεύτηκε την δυσαρέσκεια του κόσμου, λόγω των προηγηθέντων σκληρών μέτρων, δυσαρέσκεια η οποία δυσκόλευε τον κόσμο να αντιληφθεί την αναγκαιότητα των μέτρων αυτών, έταξε λαγούς με πετραχήλια, γνωρίζοντας ότι ήταν αδύνατο να τα πραγματοποιήσει, παραπλάνησε έτσι τον λαό, αλλά και τον ολίγιστο πολιτικό Φώτη Κουβέλη, ώστε να απορρίψει την πρόταση να γίνει Πρόεδρος της Δημοκρατίας, οπότε θα αποφευγόταν οι εκλογές και έτσι ήρθαν όλα τα πάνω κάτω. Σε κάθε περίπτωση ο Σαμαράς δικαιώθηκε και από τις εξελίξεις, αφού όλος ο αγώνας της κυβέρνησης είναι να φθάσουμε όπου είμαστε τον Δεκέμβριο του 2014
Δεν είναι ευκρινές αν ο Σύριζα από άγνοια, απειρία ή και ανικανότητα, επανέφερε και αύξησε την ύφεση, αλλά όπως αποδείχθηκε, δεν είχε σκοπό να εφαρμόσει τα συμφωνηθέντα στην σύνοδο της 20 Φεβρουαρίου 2015, ξέχασε το pacta sunt servanta και τούτο όχι μόνο για μια φορά, όπως αποδείχτηκε. Mε κατάλληλο πρωτεργάτη τον ιδιόρρυθμο Βαρουφάκη, ο οποίος πηγαινοερχόταν ανά την Ευρώπη, με το γνωστό του ύφος και αμφίεση, χωρίς καμιά πρόοδο της συμφωνίας, μέχρι που φθάσαμε το καλοκαίρι του 2015 στο χείλος του γκρεμού και λήφθηκαν τα γνωστά επώδυνα μέτρα τα οποία δεν έχουν τελειωμό και συνεχίζουμε ένα κατήφορο και όπως χαρακτηριστικά λέχθηκε, πατάμε και γκάζι. Η απορία μου ως προς το μη ευκρινές των ενεργειών του Τσίπρα και της κυβέρνησης, βασίζεται στο γεγονός ότι τον Ιούνιο του 2015, όταν όλοι βλέπαμε τον γκρεμό μπροστά μας, ο Λαφαζάνης και ο Στρατούλης, οι κατεξοχήν μαρξιστικών πεποιθήσεων Υπουργοί, μας καθησύχαζαν, «μην ανησυχείτε, όλα θα πάνε καλά»! Τί ήθελε άραγε να πει ο ποιητής;
Υπάρχουν πολλοί που ισχυρίζονται ότι επαναλαμβάνεται η εικόνα του καλοκαιριού του 2015, μη ολοκληρώνοντας την δεύτερη αξιολόγηση. Εύχομαι να μην ισχύει κάτι τέτοιο, το οποίο θα είναι τρομακτικό, όλα θα είναι μαύρα και, κατά παράφραση, θα επανέλθουμε στο «όλα τα’ασκιαζε η φοβέρα και τα πλάκωνε η σκλαβιά»! Για να μην ξεχνάμε τους αρχαίους μας φιλοσόφους, οι οποίοι μας διδάσκουν και μας καθοδηγούν πάντοτε: «Ο Πυθαγόρας είπεν εισιέναι εις τας πόλεις πρώτον τρυφήν, έπειτα κόρον, είτα ύβριν, μετά δε ταύτα όλεθρον». Ο δε Ευριπίδης στην Αύγη, «Δεινή πόλις νοσουσ’ ανευρίσκειν κακά».