ΤΟ ΠΟΛΙΤΙΚΟ ΚΕΦΑΛΑΙΟ ΠΟΥ ΚΕΡΔΗΘΗΚΕ ΑΠΟ ΤΗ «ΣΥΛΛΟΓΙΚΗ ΦΑΝΤΑΣΙΩΣΗ ΣΥΡΙΖΑ» ΣΠΑΤΑΛΗΘΗΚΕ ΜΕ ΣΥΝΕΧΕΙΣ ΑΣΤΟΧΙΕΣ ΚΑΙ ΛΑΘΗ ΚΑΤΑΣΤΡΕΦΟΝΤΑΣ ΠΑΡΑΛΛΗΛΑ ΜΕ ΤΟ ΚΟΜΜΑ ΚΑΙ ΤΗΝ ΟΙΚΟΝΟΜΙΑ
Οι δημοσκοπήσεις είναι καθαρές και σαφείς. Και για όποιον δεν τις πιστεύει, μία βόλτα με ένα Μέσο Μαζικής Μεταφοράς ή ένας μισάωρος καφές σε ένα καφενείο της περιφέρειας μπορεί να τον πείσει: η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ εξεμέτρησε το ζην. Το πολιτικό κεφάλαιο της Αριστεράς και του Αλέξη Τσίπρα προσωπικά έχει μηδενιστεί, ο κόσμος «βράζει», η προσδοκία που δημιούργησε η «συλλογική φαντασίωση ΣΥΡΙΖΑ» έχει εξανεμιστεί και ουδείς περιμένει ότι ένα κόμμα της ριζοσπαστικής Αριστεράς σε συνεργασία με ένα έξαλλο δεξιό κόμμα μπορούν να βγάλουν τη χώρα από την κρίση. Όμως, η μεταστροφή του πολιτικού και κοινωνικού κλίματος, που έχουν θέσει την κυβέρνηση αναποδράστως στην οδό που θα οδηγήσει στην απώλεια της εξουσίας, δεν ήρθε ούτε μοιραία ούτε τυχαία. Οφείλεται σε μία σωρεία πολιτικών λαθών, σε αστοχίες, στην έλλειψη στρατηγικής, σε ανεπάρκειες και σε λαθεμένες πολιτικές και οικονομικές επιλογές, που δεν οδηγούν μόνο τον ΣΥΡΙΖΑ πίσω στα πραγματικά, «μικρά» ποσοστά του, αλλά ταυτόχρονα έχουν γυρίσει δύο χρόνια πίσω την πραγματική οικονομία και την κοινωνία.
Βεβαίως, οι κυβερνήσεις πέφτουν με δύο τρόπους: είτε με εκλογές, από τον ίδιο τον λαό, είτε μέσα στη Βουλή. Και όλες οι πρόσφατες κρίσιμες ψηφοφορίες στη Βουλή έχουν δείξει ότι τώρα που οι ΣΥΡΙΖΑίοι έχουν την εξουσία στα χέρια τους, δεν πρόκειται από μόνοι τους να συναινέσουν στην απώλειά της. Μάλιστα, το πιθανότερο είναι ότι όσο θα βλέπουν την βουή των πλησιαζόντων γεγονότων να μεγαλώνει, τόσο περισσότερο θα συσπειρώνονται και θα ψηφίζουν όσα πρέπει να ψηφιστούν για να παραμείνουν στην εξουσία. Ωστόσο, πολύ πριν μία κυβέρνηση χάσει τις εκλογές ή, έστω, την δεδηλωμένη εμπιστοσύνη της Βουλής, έρχεται ένα σημείο δίχως γυρισμό: το σημείο κατά το οποίο χάνει τη μάχη της κοινωνίας.
Συλλογική φαντασίωση
Αυτό το σημείο, λοιπόν, έχει ήδη έλθει για τη κυβέρνηση του Αλέξη Τσίπρα και του Πάνου Καμμένου. Παρά το 61% του «όχι» στο δημοψήφισμα, αλλά και την σχετικά άνετη νίκη του Αλέξη Τσίπρα στις εκλογές του Σεπτεμβρίου του 2015, το πρώτο ρήγμα με την κοινωνία σημειώθηκε τότε. Όταν, δηλαδή ο πρωθυπουργός, σε αυτή την περίφημη Σύνοδο Κορυφής που διήρκεσε 17 ώρες, αποφάσισε την τελευταία στιγμή να μην τινάξει τα πάντα στον αέρα και υπέγραψε το τρίτο Μνημόνιο. Με αυτή την υπογραφή, κάτω από το κείμενο της βαριάς συμφωνίας, ο Αλέξης Τσίπρας υπέγραφε ταυτόχρονα το τέλος της συλλογικής φαντασίωσης που ο ίδιος είχε επιμελώς καλλιεργήσει από την πρώτη στιγμή που μπήκε η χώρα στο Μνημόνιο: την φαντασίωση ότι υπάρχουν μαγικές λύσεις, εύκολες συνταγές και πως όλο αυτό που ζούμε είναι… αποτέλεσμα της βούλησης κάποιων άλλων και όχι τραγική επίπτωση της οικονομικής καθυστέρησης που εκδηλώθηκε διαχρονικά στη χώρα.
Η ΑΠΕΙΡΙΑ, ΟΧΙ ΜΟΝΟ ΤΟΥ ΠΡΩΘΥΠΟΥΡΓΟΥ ΑΛΛΑ ΚΑΙ ΟΛΗΣ ΤΗΣ ΗΓΕΤΙΚΗΣ ΟΜΑΔΑΣ ΤΟΥ ΣΥΡΙΖΑ, ΟΔΗΓΗΣE ΣΕ ΣΩΡΕΙΑ ΠΟΛΙΤΙΚΩΝ ΛΑΘΩΝ ΜΕ ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑ ΤΗΝ ΕΠΕΡΧΟΜΕΝΗ ΑΠΩΛΕΙΑ ΤΗΣ ΕΞΟΥΣΙΑΣ
Από λάθη σε αστοχίες
Όταν διεξήχθησαν οι εκλογές του Σεπτεμβρίου του 2015, οι περισσότεροι ψηφοφόροι δεν είχαν καταλάβει ακόμη τί ακριβώς είχε υπογραφεί. Ωστόσο, με την αυγή του 2016 και όσο προχωρούν οι μήνες του τρέχοντος έτους, τόσο περισσότερο φαίνονται τα βαρύτατα μέτρα του προγράμματος. Και ταυτόχρονα φαίνεται ξεκάθαρα ότι ο Αλέξης Τσίπρας, μην έχοντας καμία ικανότητα πρόβλεψης και καμία ρεαλιστική εικόνα των συσχετισμών ισχύος στην Ευρώπη, επέλεξε να τινάξει τα πάντα στον αέρα και να «ακυρώσει» ένα Μνημόνιο για να φέρει τελικά έπειτα από 8 μήνες ένα ακόμη βαρύτερο Μνημόνιο, έχοντας ταυτόχρονα επιδεινώσει την οικονομική θέση της χώρας. Η Ελλάδα πήγε δύο χρόνια πίσω και, από εκεί που είχε μπει στην οδό της ανάπτυξης και ετοιμαζόταν να «ξεφορτωθεί» τις ανάγκες των Μνημονίων, βρέθηκε παγιδευμένη ως το 2019 στην ύφεση και στο βαρύτερο και επαχθέστερο Μνημόνιο που είχε βιώσει ποτέ.
Σαν να μην έφταναν όλα αυτά, ακόμη και εντός αυτού του άσχημου και απολύτως ασφυκτικού μνημονιακού πλαισίου, η κυβέρνηση αποδεικνύεται ανίκανη σε όλα τα θέματα. Οι πολιτικές επιλογές του Μεγάρου Μαξίμου, αλλά και των υπουργών, σηματοδοτούν το ένα λάθος μετά το άλλο, οι αστοχίες επίσης διαδέχονται η μία την άλλη, ενώ η κυβέρνηση εμφανίζεται ως ένας ξεκούρδιστος θίασος ανίκανων μουσικών, που δεν έχουν καμία αίσθηση στρατηγικής για το πού θέλουν να πάνε τη χώρα. Υπουργοί κλαίνε για τις ιδιωτικοποιήσεις στέλνοντας λάθος μηνύματα σε επενδυτές που θα ήθελαν τυχόν να επενδύσουν στην Αθήνα, δεν έχει γίνει τίποτα για να αντιμετωπιστεί η ασφυκτική γραφειοκρατία, η απορρόφηση των κοινοτικών κονδυλίων βρίσκεται σε καθόλου ικανοποιητικό επίπεδο, ενώ ταυτόχρονα υπουργοί υπηρετούν τις ιδεοληψίες τους και ανοίγουν νέα και αχρείαστα κοινωνικά μέτωπα. Τρανταχτό παράδειγμα, τα όσα προσπαθεί να κάνει με το μάθημα των Θρησκευτικών ο υπουργός Παιδείας, Νίκος Φίλης, ο οποίος ανοίγει σε μία τόσο κρίσιμη και ευαίσθητη στιγμή ένα σοβαρό μέτωπο με την Εκκλησία, λες και δεν φτάνουν στην κυβέρνηση τα ανοιχτά μέτωπα και τα εκκρεμή θέματα που έχει να αντιμετωπίσει.
Όλα τα παραπάνω συνιστούν, βήμα προς βήμα, έναν κατάλογο για τον ιστορικό του μέλλοντος: έναν κατάλογο που, αν κάποια στιγμή καταγραφεί, θα αποτελέσει το εγχειρίδιο των πραγμάτων που… δεν πρέπει να κάνει ένας πρωθυπουργός και μία κυβέρνηση, αν θέλει να κρατήσει την κοινωνία όρθια και να μην χάσει την εξουσία. Γιατί πλέον, έπειτα από τόσα λάθη, αστοχίες, αλλά και έλλειψη στρατηγικής, το μόνο βέβαιο είναι ότι η κλεψύδρα του χρόνου για την κυβέρνηση Τσίπρα έχει ήδη αρχίσει να αδειάζει. Ωστόσο, το χειρότερο είναι ότι μαζί με την κλεψύδρα, έχουν αδειάσει και οι τσέπες μας…