Η Ιταλία ήταν η μεγάλη πρωταγωνίστρια της 1ης αγωνιστικής της φάσης των ομίλων του Euro και χωρίς αμφιβολία ο Κόντε αποτελεί την απόδειξη πως μία κακή ομάδα μπορεί να γίνει εκπληκτική με τον κατάλληλο άνθρωπο στο τιμόνι…
ΑΠΟ ΤΟΝ ΣΠΥΡΟ ΔΑΡΣΙΝΟ
ΑΡΧΙΣΥΝΤΑΚΤΗ ΤΗΣ «ΩΡΑΣ ΤΩΝ ΣΠΟΡ»
Ο Ζοσέ Μουρίνιο κατέληξε στη Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ. Ο Πεπ Γκουαρδιόλα ανέλαβε τη Μάντσεστερ Σίτι. Και κάπου στο… ενδιάμεσο ο Αντόνιο Κόντε. Ο Ιταλός έκλεισε και ανακοινώθηκε από την Τσέλσι, μία είδηση που μάλλον πέρασε στα ψιλά. Όλοι περίμεναν κάποια κίνηση επιπέδου Σιμεόνε. Ωστόσο ο Αργεντινός προτίμησε να παραμείνει στην Ατλέτικο Μαδρίτης και κάπου εκεί οι Λονδρέζοι… βολεύτηκαν με τον πρώην προπονητή της Γιουβέντους.
Ο Αντόνιο Κόντε είναι αδικημένος. Παρά το γεγονός πως πάει ν’ ανεβάσει επίπεδο την ιταλική προπονητική, μετά την αποστασιοποίηση του Κάρλο Αντσελότι και τη δύση του Φάμπιο Καπέλο, δεν έχει λάβει την προβολή που του αξίζει. Από εκεί καταλαβαίνει κανείς, το πόσο πίσω έχει μείνει το ιταλικό ποδόσφαιρο, όταν τη δεκαετία του ’90 ήταν η Μέκκα του παγκοσμίου ποδοσφαίρου. Δεν υπήρχε ομάδα της Serie A, που να μην είχε έστω και έναν παίκτη παγκοσμίου βεληνεκούς.
Μέχρι στιγμής σε αυτό το μάλλον συναρπαστικό Euro, το οποίο χωρίς αμφιβολία είναι το ευρωπαϊκό ΧΩΡΙΣ την ύπαρξη ενός πραγματικού φαβορί, η μετριότατη Ιταλία είναι η ομάδα που έχει κερδίσει τις εντυπώσεις. Αγωνίστηκε κόντρα στον πιο δυνατό αντίπαλο, σε σχέση με τα άλλα φαβορί, έπαιξε το πιο πειστικό ποδόσφαιρο και κατάφερε να αποτυπώσει το χορτάρι όλα όσα είχε σχεδιάσει ο Κόντε. Το Βέλγιο, μία από τις καλύτερες εθνικές ομάδες των τελευταίων ετών, δεν είχε την παραμικρή ελπίδα.
Το μεγάλο ζήτημα βέβαια είναι η διάρκεια. Σε μία διοργάνωση η οποία είναι σκέτο… σπριντ, αφού μία ομάδα που θα φτάσει στον τελικό θα πρέπει ν’ αγωνιστεί 7 ματς μέσα σε διάστημα 29 ημερών, η διάρκεια, η ένταση και η διαχείριση των παιχνιδιών είναι το πιο σημαντικό στοιχεία για την επιβίωση. Και ο Αντόνιο Κόντε καλείται να δείξει ότι μπορεί ν’ αξιοποιήσει ότι καλό υπάρχει στις ψυχές των παικτών του, μιας και από ρόστερ υστερεί και από την Ισπανία και από τη Γαλλία και από τη Γερμανία. Αν το καταφέρει αυτό, θα είναι ένας μικρός άθλος, ασχέτως αν μιλάμε για την πιο επιτυχημένη ευρωπαϊκή ομάδα όλων των εποχών.
Από την άλλη όμως, οι εντυπώσεις από μόνες του φτάνουν και περισσεύουν για να δώσουν ένα μικρό παράσημο στον βετεράνο άσο της Γιουβέντους. Άλλωστε ο Κόντε με ότι καταπιάνεται καταλήγει να βγαίνει νικητής και όχι απλώς διεκπεραιωτής. Η Τσέλσι για την ώρα είναι μία μακρινή ιστορία. Υπάρχει μπόλικος δρόμος μπροστά για ν’ αρχίσουμε να μιλάμε γι’ αυτό το κεφάλαιο στην καριέρα του προπονητή. Η Ιταλία όμως είναι μία ιστορία που βρίσκεται στη μέση της. Ίσως από εκεί να προκύψει και η δόξα που τόσο επίμονα αναζητά ο Κόντε.
Κανονικά, θα έπρεπε να ήταν απελευθερωμένος από αυτό το βάρος, με δεδομένο πως έχει καταφέρει ήδη πολλά και χωρίς να έχει τα πολλά και σπουδαία μέσα των ανταγωνιστών του. Έτσι όμως είναι το παιχνίδι. Και μέσα από αυτή τη διεργασία, τη δοκιμασία της Γαλλίας, μένει να δούμε αν θα καταφέρει να κερδίσει το δικό του, προσωπικό στοίχημα, ή απλώς θα επιβεβαιώσει την κρίση του ευρύτατου κοινού, η οποία τον χαρακτηρίζει ως έναν απλά καλό προπονητή…
