Η βαριά ήττα της Εθνικής μας από την Κροατία στο Ζάγκρεμπ, δεν αποτελεί αποτέλεσμα λαθών ενός 90λεπτου, αλλά της διαχείρισης της ελληνικής πρώτης ποδοσφαιρικής ύλης μέσα σε διάστημα ενός και πλέον χρόνου.
ΑΠΟ ΤΟΝ ΣΠΥΡΟ ΔΑΡΣΙΝΟ ΑΡΧΙΣΥΝΤΑΚΤΗ ΤΗΣ «ΩΡΑΣ ΤΩΝ ΣΠΟΡ»
Το Βατερλό της Εθνικής μας στο «Μάξιμιρ» του Ζάγκρεμπ δεν είναι ανεξήγητο: Σ’ έναν αγώνα ποδοσφαίρου, νικά η ομάδα που παίζει ποδόσφαιρο, τουλάχιστον εννιά στις δέκα φορές.
Προσέξτε όμως… Το ν’ αμύνεσαι υπάγεται σαφέστατα στον τρόπο εξάσκησης του αθλήματος. Δεν υπάρχει κάποιος κανονισμός που απαγορεύει ρητώς στις ομάδες ν’ αμύνονται μαζικώς. Δεν μπορείς όμως να βασίζεσαι σε μία μονομέρεια.
Η ρητορική είναι γνωστή: Αυτή η στάνη, αυτό το τυρί βγάζει. Πρόκειται για μία ρήση που αποδίδεται σε «κιτρινόμαυρο» παράγοντα, χωρίς αυτός όμως να σημαίνει πως δεν πρόκειται για μία ποδοσφαιρική πραγματικότητα. Θεωρητικά λοιπόν, κατά τα λεγόμενα των μετριοπαθών, η Ελλάδα μπορεί να έχει μία κάποια ποδοσφαιρική ποιότητα ως χώρα, όμως είναι ξεκάθαρο και αποδεδειγμένο πως της ταιριάζει το ταμπούρι. Πρόκειται άλλωστε βασικό συστατικό της ικανότητας επιβίωσής της από το… 1821 μέχρι και σήμερα.
Ο Διγενής Ακρίτας εννέα φορές πάλεψε με τον Χάρο, εννέα φορές νίκησε. Τη δέκατη όμως, γονάτισε στα μαρμαρένια αλώνια. Και παρά το σκοτεινό της παρομοίωσης και το λυρικό του θανάτου, αν ο Διγενής είχε ένα σχέδιο, τουλάχιστον τη δέκατη θα την πήγαινε στην παράταση. Όσο… χαζός κι αν είναι ο Χάρος, μετά από δέκα φορές και με διακύβευμα την πρόκριση στα τελικά του Μουντιάλ, θα την… έβλεπε αλλιώς τη δουλειά.
Δεν χάρηκα που την… έφαγε ο Σκίμπε και κατά συνέπεια η Εθνική. Ούτε πιστεύω πως είναι κακός προπονητής. Ούτε θέλω να πω «εγώ σας τα ‘λεγα». Ανεξάρτητα με το τι θα γίνει στη σημερινή ρεβάνς, κάποια στιγμή θα πρέπει να βάλουμε κάτω ένα σχέδιο. Με κύριο άξονα την άμυνα, με πλήρη χαρτογράφηση του ελληνικού ταλέντου, με συνεχές σκάουτινγκ (και όχι μέσω μηνυμάτων… viber από γνωστούς και μη εξαιρετέους ατζέντηδες) να φτιάξουμε μία ποδοσφαιρική σχολή η οποία θα λειτουργεί ισορροπημένα σε επίπεδο αξιοκρατίας και σε επίπεδο συνοχής. Τουλάχιστον να ξέρουμε τι να περιμένουμε και όχι να βασιζόμαστε στην… αθάνατη ελληνική ψυχή ή στην τύχη του εκάστοτε προπονητή.
Δεν έχει και πολύ μεγάλη σημασία τώρα, αλλά ο Σκίμπε απλώς πληρώνει τα λάθη του κατά τη διάρκεια των προκριματικών. Η παρουσία παικτών όπως του Λάζαρου, του Μπακάκη, του Σιώπη, του Γιαννώτη, του Χατζηισαΐα, του Ρισβάνη, θα του έδινε περισσότερα όπλα και διεξόδους στα χέρια του. Μανιάτης, Τοροσίδης, Τζιώλης, Ρέτσος, Τζαβέλλας και εσχάτως Καρνέζης, γίνονται αποδέκτες κριτικής δίκαιης, αλλά σκληρής. Άλλος ανέτοιμος, άλλος σε κακή φόρμα, άλλος άπειρος, συνθέτουν ένα σκηνικό που είναι τραβηγμένο από τα μαλλιά. Όλοι οι παραπάνω στην καλή τους μέρα, είναι αξιοσέβαστες ποδοσφαιρικές μονάδες. Οι εναλλακτικές όμως είναι πάντοτε πανάκεια στις αρτηριοσκληρώσεις της μονομέρειας.
Είναι τραγική η ειρωνεία. Διότι μιλάμε εδώ και δεκάδες ημέρες για το πόσο καταπονημένες είναι οι ομάδες μας λόγω του αλλοπρόσαλλου της προετοιμασίας τους, ενώ στην πραγματικότητα όλοι γνωρίζουμε το πόσο σκληρό έχει γίνει με τα κορμιά των ποδοσφαιριστών, το ίδιο το άθλημα. Η Ιταλία, η Γερμανία και άλλες συμπαθείς δυνάμεις στις οποίες οι διεθνείς μας κατοικοεδρεύουν, δεν αποτελούν εξαίρεση. Στο κάτω κάτω της γραφής λοιπόν, θα πρέπει να γνωρίζεις πώς να διαχειρίζεσαι τους βασικούς σου, για να έχεις μία αμυδρά ελπίδα να είναι στο ογδόντα τοις εκατό των δυνατοτήτων τους έστω, την ημέρα της Αποκάλυψης ήτοι των αγώνων μπαράζ. Κι αν ο εκάστοτε ομοσπονδιακός έχει το ελάχιστο της ευθύνης σε αυτή την πίτα, θα μπορούσε τουλάχιστον να κάνει ότι μπορεί για να μην γίνει η πίτα… σαλάτα. Ο άρτος ημών ο επιούσιος, χρειάζεται κι αυτός φειδώ. Λίγη… δίαιτα με την Εσθονία, την Κύπρο, το Γιβραλτάρ, μπορούσε να γίνει. Θα υπήρχαν έτσι κι άλλοι παίκτες που θα είχαν, έστω και ασήμαντη, παράσταση στην παρέα της Εθνικής.
