ΠΟΛΙΤΙΚΗ / ΕΠΙΚΑΙΡΟΤΗΤΑ / ΟΙΚΟΝΟΜΙΑ / ΥΓΕΙΑ / ΕΠΙΣΤΗΜΗ

HǍ`- ӕͅđɁӇ ԇӠʏ ԇӠ̈́(EUROKINISSI/ÉM͇ӠЁ́ÏЏՋϓ)

«Φάντασμα Σαμαρά» πάνω από το Μαξίμου

σε Ελλάδα/Πολιτική

Ένα φάντασμα πλανάται πάνω από το Μέγαρο Μαξίμου: και όχι, δεν πρόκειται για το «φάντασμα του κομμουνισμού», κατά την κλασική φράση του Μαρξ. Πρόκειται για το φάντασμα της κυβέρνησης Σαμαρά και, συγκεκριμένα, των όσων έγιναν το φθινόπωρο του 2014 και οδήγησαν τον ΣΥΡΙΖΑ στην εξουσία. Ο λόγος, δηλαδή, για την απόφαση των δανειστών -που παραδοσιακά κρατούν τα… «κλειδιά» της χώρας- να «αδειάσουν» την τότε δικομματική κυβέρνηση και να προκαλέσουν πολιτική ασφυξία. Ασφυξία η οποία οδήγησε το δίδυμο Σαμαρά-Βενιζέλου στην απόφαση να επιταχύνουν την προεδρική εκλογή, ανοίγοντας την πόρτα της εξόδου για να έρθει στην εξουσία ο ΣΥΡΙΖΑ…
Τώρα, όσο περνούν οι μέρες και βαραίνει το κλίμα μεταξύ Αθήνας-δανειστών στις διαπραγματεύσεις, αυτό το φάντασμα βρίσκεται και πάλι πάνω από τη χώρα. Γιατί, ως γνωστόν, η Ιστορία κύκλους κάνει και οι σημερινοί κερδισμένοι μπορούν να γίνουν οι αυριανοί χαμένοι. Ή, ακόμη ακριβέστερα: οι χθεσινοί νικητές μπορούν να γίνουν οι αυριανοί ηττημένοι…
Ολοένα και περισσότεροι πολιτικοί παρατηρητές αρχίζουν να διαπιστώνουν ότι η παρούσα συγκυρία έχει πολλές ομοιότητες με το φθινόπωρο του 2014. Τότε, δηλαδή, που η κυβέρνηση Σαμαρά ήρθε αντιμέτωπη με την αδιαλλαξία των δανειστών και τις αυξημένες απαιτήσεις τους, γεγονός που τράβηξε το χαλί της εξουσίας κάτω από τα πόδια του τότε πρωθυπουργού. Είχε προηγηθεί, βεβαίως, ένα ρεσιτάλ ανευθυνότητας του ίδιου του Αντώνη Σαμαρά, ο οποίος φρόντισε από μόνος του να διαρρήξει τις σχέσεις εμπιστοσύνης με τους δανειστές, αναθεωρώντας την στρατηγική του. Ενώ, δηλαδή, από το 2012 που ανέλαβε την διακυβέρνηση υιοθέτησε την ανάγκη να δείξει ότι μπορεί και θέλει να κάνει μεταρρυθμίσεις, τον Μάιο του 2014… άλλαξε άποψη και τίναξε τα πάντα στον αέρα.

Το χρονικό
Όλα ξεκίνησαν με αφορμή τις Ευρωεκλογές και τις αυτοδιοικητικές εκλογές του Μαΐου του 2014. Τότε ήταν που η κυβέρνηση Σαμαρά, αλλά και το συγκυβερνών ΠΑΣΟΚ, υπέστησαν δεινή ήττα και ο Αντώνης Σαμαράς, σε συνεννόηση με τον Ευάγγελο Βενιζέλο, αποφάσισαν ότι… το Μνημόνιο και οι δεσμεύσεις που είχαν αναλάβει έναντι των δανειστών τους… έπεφταν βαριές. Τον Ιούνιο του ίδιου έτους ο Αντώνης Σαμαράς προχώρησε σε έναν ανασχηματισμό της κυβέρνησής του, επαναφέροντας με δόξα και τιμή την περίφημη «λαϊκή Δεξιά» (Αργύρης Ντινόπουλος, Σοφία Βούλτεψη κ.α.) στα κυβερνητικά έδρανα. Με τον τρόπο αυτό, έδειξε στους δανειστές ότι δεν είχε καμία πρόθεση να προχωρήσει σε άλλες μεταρρυθμίσεις και ότι απλώς ήθελε να κερδίσει πολιτικό χρόνο. Δεν ήταν τυχαίο, άλλωστε, ότι φτάσαμε στο σημείο ο τότε υπουργός Εσωτερικών, Αργύρης Ντινόπουλος, να αδειάζει τον τότε υπουργό Διοικητικής Ανασυγκρότησης Κυριάκο Μητσοτάκη για τις απολύσεις και την αξιολόγηση των δημοσίων υπαλλήλων, δηλώνοντας σε πρωινή εκπομπή ότι «είναι με την Δούρου».
Η συνέχεια είναι γνωστή: το καλοκαίρι πέρασε χωρίς ούτε μία μεταρρύθμιση, η κυβέρνηση «ροκάνιζε» τον χρόνο και τον Σεπτέμβριο, ο Αντώνης Σαμαράς άρχισε τα… ηρωικά, με το βλέμμα στραμμένο στις εκλογές που θα ακολουθούσαν την αποτυχία εκλογής Προέδρου της Δημοκρατίας. Πήγε στην Διεθνή Έκθεση της Θεσσαλονίκης και δήλωσε ότι «σκίζει τα Μνημόνια κάθε μέρα, σελίδα-σελίδα», ενώ δεν παρέλειψε να υποσχεθεί και αυξήσεις στις συντάξεις. Τότε ήταν που οι δανειστές κατάλαβαν ότι η τότε κυβέρνηση δεν είχε κάτι άλλο να προσφέρει. Εξάλλου, παράλληλα, η κυβέρνηση άρχισε να ξεδιπλώνει και το αφήγημα της «εξόδου του ΔΝΤ» από το πρόγραμμα, με τον κ. Σαμαρά να μεταβαίνει στο Βερολίνο και να δηλώνει, ενώπιον της καγκελαρίου της Γερμανίας, ότι «θα οδηγηθούμε σε συναινετικό διαζύγιο με το ΔΝΤ». Όπως ήταν λογικό και επόμενο, όταν ξαναξεκίνησαν -στο Παρίσι- οι συζητήσεις για την ολοκλήρωση της αξιολόγησης, οι δανειστές δεν έκαναν ούτε βήμα πίσω. Τα ήθελαν «όλα τώρα», γνωρίζοντας πως ούτως ή άλλως, ακόμη κι αν έκαναν μερικές υποχωρήσεις, η κυβέρνηση που είχαν απέναντί τους δεν επρόκειτο να προωθήσει καμία αλλαγή. Η αδιαλλαξία των δανειστών προκάλεσε πολιτική ασφυξία σε μία κυβέρνηση που ούτως ή άλλως έβλεπε ότι δεν μπορούσε να βρει τους 180 βουλευτές που απαιτούντο για να εκλεγεί Πρόεδρος της Δημοκρατίας. Τα υπόλοιπα είναι γνωστά. Και είναι Ιστορία. Κακή Ιστορία…

«Κλειδί» η εμπιστοσύνη
Η κυβέρνηση Τσίπρα, λοιπόν, βρίσκεται στο ίδιο σταυροδρόμι. Έχει ήδη εισπράξει πολιτικό κόστος από την εφαρμογή των προηγούμενων δεσμεύσεων και τώρα έχει να αντιμετωπίσει αξιώσεις και δεσμεύσεις στην δύσκολη συζήτηση για την δεύτερη αξιολόγηση του προγράμματος. Βεβαίως, προσώρας οι δανειστές δεν δείχνουν να έχουν πάρει απόφαση να προκαλέσουν ασφυξία στην παρούσα κυβέρνηση. Όμως, το κατά πόσον θα επιμείνουν στην ίδια στάση ή θα επαναλάβουν το… «μοντέλο Σαμαρά» δεν θα καθοριστεί από τις βουλές του ΔΝΤ ή του Βόλφγκανγκ Σόιμπλε, αλλά από τις πράξεις και την τακτική που θα ακολουθήσει η ίδια η κυβέρνηση. Αν ο πρωθυπουργός συνεχίζει τα… «αντάρτικα» και τις απειλές περί εκλογών, τότε οι δανειστές θα δείξουν ίδια στάση με αυτή που επέδειξαν στην κυβέρνηση Σαμαρά τέτοιες μέρες πριν δύο χρόνια. Αν, αντιθέτως, τους πείσει ότι έχει βούληση να επιμείνει στην στρατηγική του και να φέρει σε πέρας τις δεσμεύσεις που ο ίδιος ανέλαβε και υπέγραψε, τότε και υποχωρήσεις θα γίνουν και χώρος για «έντιμους συμβιβασμούς» θα δημιουργηθεί. Αυτή τη στιγμή, μ’ άλλα λόγια, «το μαχαίρι και το πεπόνι» βρίσκονται στα χέρια του Αλέξη Τσίπρα. Ο οποίος καλείται να αποφασίσει αν θα έχει τη μοίρα του Αντώνη Σαμαρά και θα γίνει άλλος ένας πρωθυπουργός που θα τον έχει «καταπιεί» το Μνημόνιο ή αν θα αδιαφορήσει για το πολιτικό κόστος και θα γίνει ο πρωθυπουργός εκείνος που, έστω μέσα από μία εκλογική ήττα, θα έχει βάλει την υπογραφή του στην έξοδο της χώρας από το Μνημόνιο.

Αφήστε μια απάντηση

Your email address will not be published.

*

Πρόσφατα από Ελλάδα

Go to Top