Σε άκρως ολισθηρό δρόμο παραμένει η κυβέρνηση, καθώς με άγαρμπο και αποτυχημένο τρόπο, η «Πρώτη Φορά Αριστερά» συνεχίζει να προσπαθεί να «γονατίσει» την ανεξαρτησία της Δικαιοσύνης, τους Θεσμούς και το θεσμικό οπλοστάσιο της χώρας, αλλά και όλα τα πολιτειακά και πολιτικά «αντίβαρα» που διακρίνουν μία ευρωπαϊκή σύγχρονη δυτική Δημοκρατία από καθεστώτα τύπου… Μαδούρο. Κι αν κάτι αναδείχθηκε προχθές για μία ακόμη φορά, είναι ότι συμπεριφορές όπως εκείνη του αναπληρωτή υπουργού Υγείας, Παύλου Πολάκη, δεν είναι προσωπικές, ούτε τυχαίες. Ο πρωθυπουργός κάλυψε απολύτως τον υπουργό του, κατέστησε σαφές πως και ο ίδιος έχει τον ίδιο εθισμό στην απαξίωση των Θεσμών και στη χυδαιότητα, την ώρα που ο ΣΥΡΙΖΑ προσπαθεί -χωρίς, ευτυχώς, επιτυχία- να μεταβάλει την Ελλάδα σε ένα κράτος όπου τον πρώτο και τον τελευταίο λόγο θα έχει μία «ανεξέλεγκτη» κυβέρνηση που θα αποφασίζει και θα διατάζει.
Κάθε κυβέρνηση που έχει περάσει απ’ αυτό τον τόπο, αλλά κυρίως όσες κυβερνήσεις εκλήθησαν να διαχειριστούν τις πρωτοφανείς συνθήκες του Μνημονίου με όσους εξωτερικούς καταναγκασμούς αυτές υπαγόρευαν, είχαν έναν μόνιμο «πονοκέφαλο» να αντιμετωπίσουν: τις δικαστικές αποφάσεις, καθώς η Δικαιοσύνη, ανεξαρτήτως της κριτικής που μπορεί να τής ασκήσει κανείς για λαθεμένες αποφάσεις ή υστερόβουλες απόψεις- έχει κρατηθεί στο ύψος των περιστάσεων και έχει περιφρουρήσει την ανεξαρτησία της.
Η κυβέρνηση Παπανδρέου είχε να διαχειριστεί την αντισυνταγματικότητα ορισμένων περικοπών στις συντάξεις, η κυβέρνηση Σαμαρά ήρθε αντιμέτωπη με την ανατροπή του οικονομικού και δημοσιονομικού προϋπολογισμού της όταν το Συμβούλιο της Επικρατείας έκρινε ως άκυρες και αντισυνταγματικές τις περικοπές στα μισθολόγια των ενστόλων και στα υπόλοιπα «ειδικά μισθολόγια», ενώ η κυβέρνηση Τσίπρα επίσης έχει ουκ ολίγους «πονοκεφάλους» που κατά καιρούς έχουν δημιουργηθεί από τις αποφάσεις της ανεξάρτητης Δικαιοσύνης. Ωστόσο, στο παρελθόν, όσο κι αν κάποιες δικαστικές αποφάσεις ανέτρεπαν αντίστοιχες πολιτικές και οικονομικές αποφάσεις, καμία κυβέρνηση δεν είχε διανοηθεί να ανοίξει μέτωπο με την Δικαιοσύνη. Όλες, είτε γρήγορα είτε αργότερα, συμμορφώνονταν χωρίς δεύτερη σκέψη με τις δικαστικές αποφάσεις, άλλαζαν τον προγραμματισμό τους, ενώ δεν διανοούντο να ξεκινήσουν μία πολεμική εκστρατεία κατά δικαστών και εισαγγελέων. Αυτονόητα όλα αυτά: άλλωστε, ο σεβασμός στην διάκριση των εξουσιών, στην ανεξαρτησία της Δικαιοσύνης, αλλά και στον δεσμευτικό χαρακτήρα των αποφάσεών της υπαγορεύει όλα τα παραπάνω. Όμως, όλα τούτα είναι, όπως φαίνεται, «ψιλά γράμματα» για την «Πρώτη Φορά Αριστερά» και τον επικεφαλής της, Αλέξη Τσίπρα.
Αντιθεσμική «ποίηση»
Αυτή τη φορά, όλα ξεκίνησαν με την απόφαση του Συμβουλίου της Επικρατείας, που ακύρωσε κι άλλες «αυταπάτες» του Αλέξη Τσίπρα: το ανώτατο δικαστήριο έκρινε ότι το κράτος δεν μπορεί να ερευνά υποθέσεις φοροδιαφυγής που να προκύπτουν από τις περίφημες λίστες μεγαλοκαταθετών εξωτερικού (λίστα Λαγκάρντ, λίστα Μπόργιανς, λίστα Λουξεμβούργου, λίστα Λίχτενσταϊν κτλ) για περισσότερο από 5 χρόνια. Δηλαδή, οι ανώτατοι δικαστές έκριναν ότι πρέπει να ισχύσει και στην Ελλάδα ό,τι ισχύει σε όλες τις άλλες χώρες: πως δεν μπορεί κάποιος να αισθάνεται ελεγχόμενος για 20 χρόνια ούτε για μία φορολογική «αμαρτία» που έκανε τότε. Αφενός διότι έχει περάσει υπερβολικά πολύς χρόνος, αφετέρου γιατί δε σημαίνει ότι κάποιος που είχε ένα εισόδημα πριν 20 χρόνια είναι σε θέση να φορολογηθεί γι’ αυτό σήμερα.
Η συγκεκριμένη απόφαση, αν και ήταν αυτονόητη για πολλούς που γνωρίζουν τί ισχύει σε… όλο τον πολιτισμένο κόσμο, ήταν ταυτοχρόνως ένα «χαστούκι» για την κυβέρνηση, αφού «τελείωνε» τη ρητορική περί σύλληψης των «μεγαλοκαρχαριών» που «έχουν τα λεφτά σε τράπεζες του εξωτερικού».
Πρώτος και καλύτερος, λοιπόν, αντέδρασε ο αναπληρωτής υπουργός Υγείας, Παύλος Πολάκης, γνωστός για την χυδαιολογία του. Μάλιστα, αντί να αφιερώσει χρόνο μπας και λύσει κάποιο από τα χιλιάδες προβλήματα στα νοσοκομεία -πολλά εκ των οποίων αποβαίνουν μοιραία για τις ζωές συμπολιτών μας- χαράμισε πολύ χρόνο για να σκαρώσει ένα πρόχειρο ποίημα, υπό μορφήν διευρυμένης μαντινάδας.
«Ελλάς Ελλήνων Δικαστών
Απαλλαγμένη των Λιστών
Για προστασία των Ληστών
Σύνταγμα λάστιχο λοιπόν
Για χάρη των καναλαρχών ….
Αν σε λένε Ηριανα τρως μια δεκαπενταετία στην πιο καλή σου ηλικία
Αν είσαι λήσταρχος φοροφυγάς
Στην πενταετία την πηδάς
Και μετά θα τα γλεντάς
Αυτή ΔΕΝ είναι δικαιοσύνη και μάλιστα τυφλή
Είναι η προστασία του κάθε νταβατζή»
Αυτά απεφάνθη ο Παύλος Πολάκης. Με δεδομένη την χυδαιότητα της επίθεσης, ευλόγως οι ανώτατοι δικαστές απάντησαν, κατηγορώντας τον πως είναι… αστοιχείωτος. «Κρατικοί λειτουργοί και δημόσια πρόσωπα που ασκούν κριτική σε δικαστικές αποφάσεις επιβάλλεται να έχουν υποτυπώδη, έστω, γνώση των εξελίξεων στον νομικό πολιτισμό, διότι η αστοιχείωτη κριτική προσφέρει κακή υπηρεσία στον τόπο και τους πολίτες», υπογράμμισε η Ένωση Δικαστών και Εισαγγελέων, η οποία συνήθως μένει σιωπηλή, αλλά αυτή τη φορά εκτίμησε ότι το ποτήρι είχε ξεχειλίσει.
Εικόνα του είναι και τού μοιάζει
Θα περίμενε κανείς, μετά την έντονη και βαρυσήμαντη παρέμβαση της Δικαιοσύνης, να ζητούσε η κυβέρνηση «συγγνώμη» ή, έστω, να υιοθετούσε την τακτική της σιωπής. Παρά ταύτα, λοιπόν, η κυβέρνηση όχι μόνο πέρασε στην αντεπίθεση, αλλά αυτή την εκστρατεία ανέλαβε ο ίδιος ο πρωθυπουργός. Ο Αλέξης Τσίπρας, το πρωί της περασμένης Παρασκευής, μετέβη στο υπουργείο Υγείας και εκεί, χρησιμοποιώντας την λέξη «αστοιχείωτη» που είχαν χρησιμοποιήσει οι δικαστές και οι εισαγγελείς, επέλεξε αφενός να καλύψει τον Παύλο Πολάκη, αφετέρου να εξαπολύσει νέα υπονοούμενα και αιχμές σε βάρος της Δικαιοσύνης. «Παρά τις δυσκολίες που διαρκώς αντιμετωπίζουμε, εμείς οι αστοιχείωτοι καταφέρνουμε και ξεπερνάμε πολλές φορές ακόμα και θεσμικά εμπόδια αυτών που έχουν ιδιαίτερη στοιχείωση για να μας θέτουν τέτοια εμπόδια. Και, ναι, θα τα καταφέρουμε να στηρίξουμε τις δημόσιες υπηρεσίες με ίδια μέσα», είπε χαρακτηριστικά, γράφοντας ένα νέο επεισόδιο στην χυδαία υποτίμηση και υπονόμευση των θεσμών της χώρας και της ίδιας της Δικαιοσύνης.
Με άλλα λόγια, ο πρωθυπουργός ανέλαβε την πολιτική ευθύνη και με την στάση του ομολόγησε ότι είναι ο ίδιος που δρομολογεί όλες τις επιθέσεις και την διαρκή απαξίωση των θεσμών, θυμίζοντας ολοκληρωτικά καθεστώτα του «μαύρου» παρελθόντος, τα οποία ήθελαν να «ξεμπερδέψουν» με όλα τα θεσμικά «αντίβαρα» αλλά και με όσους φορείς μπορούσαν να τους ασκήσουν κριτική και να χαλάσουν την ωραία ιστορία τους, για χάρη της πραγματικότητας και του αισθήματος Δικαιοσύνης που πρέπει να συνέχει κάθε πολιτισμένη χώρα του κόσμου.