ΠΟΛΙΤΙΚΗ / ΕΠΙΚΑΙΡΟΤΗΤΑ / ΟΙΚΟΝΟΜΙΑ / ΥΓΕΙΑ / ΕΠΙΣΤΗΜΗ

allo-i-kantillak-ki-allo-to-fourkoni

Άλλο η Κάντιλακ κι άλλο το φουρκόνι

σε Κόσμος

Τελικά τι είναι ο Τραμπ; Ένα τέρας σύμφωνα με την «προοδευτική» αφήγηση;

ΑΠΟ ΤΟΝ ΦΑΗΛΟ Μ. ΚΡΑΝΙΔΙΩΤΗ, ΔΙΚΗΓΟΡΟ, ΠΡΟΕΔΡΟ ΤΗΣ ΝΕΑΣ ΔΕΞΙΑΣ

Το τέρας είναι η παγκοσμιοποίηση. Ο Τραμπ μάλλον είναι ο Άη Γιώργης του Εθνικού Κράτους. Γι’ αυτό, συν και άλλα, στην ΝΕΑ ΔΕΞΙΑ είδαμε εξαρχής θετικά την υποψηφιότητα του. Μου ήταν ακατανόητη η καψούρα κάτι τύπων στο Κολωνάκι, τα Εξάρχεια και την Εκάλη για την Χίλαρι και τον φιλομουσουλμάνο Πρόεδρο της. Τυχεροί είναι που έφυγαν, διότι μπορεί κάποια στιγμή να βομβαρδίζανε και κανά κυριλέ στέκι στην Αθήνα και να τους χάναμε όλους αυτούς τους φανατικούς Democrats apo tin Milioni.
Η «προοδευτική» αφήγηση αποπειράθηκε να κάνει στον Τραμπ την μεγαλύτερη σε κλίμακα «δολοφονία χαρακτήρος». Οι δράστες είχαν αντηχεία μέχρι και κάτι κακομοίρηδες αναλυτές στην Αθήνα και τον …Κουμουτσάκο, που τιτίβησε το πένθος του για την φόλα στην Χίλαρι μέσω twitter.
Τα συστημικά μέσα κι όλο το παρελκόμενο σύστημα, από κεφαλαιουχικές δυνάμεις, συνδικαλιστές, ακτιβιστές, διάφορα καθάρματα του State Department, ως την βιομηχανία του Χόλυγουντ, είπαν ψέματα, συκοφάντησαν, έβρισαν χυδαία, απείλησαν, διέσυραν τον Τραμπ αλλά ηττήθηκαν κατά κράτος.
Το σύστημα, συμπεριλαμβανομένης της Χίλαρι και του επιτελείου της, έπαθε αυτό που εγώ ονομάζω «το σύνδρομο του μπούνκερ». Ο Αδόλφος λίγο πριν το τέλος ήταν κλεισμένος στο καταφύγιο της Καγκελαρίας με τους συνεργάτες του. Ενώ οι Ρώσοι ήδη πυροβολούσαν την πόρτα της, η γερμανική ηγεσία είχε αυτοπαγιδευτεί στην προπαγάνδα της. Πίστευαν ως το παρά ένα, πως θα νικήσουν με τα «μυστικά όπλα», που δεν αναπτύχθηκαν ποτέ επαρκώς και την Στρατιά του Στάϊνερ, που ήταν ένα συνονθύλευμα από διαλυμένες μονάδες, μέχρι ναύτες είχε. Με μια κουβέντα, είχαν αυτοπαγιδευτεί στην ίδια τους την προπαγάνδα.
Έτσι και η Χίλαρι πίστευε τις δημοσκοπήσεις των «φίλων» ή μάλλον συνεταίρων της στην διεφθαρμένη ελίτ. Εμ τα πληρώνουν και ξέρεις πως είναι μαϊμού, εμ τα πιστεύεις; Ραντεβού με την ήττα. Σαν την Ντόρα το 2009 την έπαθε. Της λέγανε το MEGA και τ’ άλλα παιδιά είσαι πρώτη, το πίστευε και περίμενε το κούριερ να φέρει το κόμμα αμπαλαρισμένο με κορδέλα. Ε, δεν ήρθε.
Ο Τραμπ είναι μια φυσική δύναμη κοινής λογικής, η κανονικότητα που μαστιγώνει το τέρας της «πολιτικής ορθότητας». Είναι η εκδίκηση της σιωπηλής κι αδικημένης πλειοψηφίας απέναντι στις διεφθαρμένες και ιδρυματικές ελίτ που αποβιομηχανίζουν δεκαετίες τώρα τις ΗΠΑ και από τον πολύ καημό, ακόμη και για τις πιο απίθανες μειοψηφίες, ξέχασαν την πλειοψηφία.
Όλη η υφήλιος και ιδίως η φιλελέφτ παρακμή είναι με ανοιχτό στόμα, έκπληκτη από κάτι απίστευτο και εξαιρετικά θρασύ: ο Τραμπ έλεγε και λέει ό,τι πιστεύει, το εννοεί και το κάνει πράξη χωρίς χρονοτριβή. Ακολουθεί μια από τις πιο βασικές αρχές ενός ηγέτη, όπως την προσδιόρισε ο Αλέξανδρος: μηδέν αναβαλλόμενος. Δηλαδή δεν αναβάλει τίποτε.
Δεν το κλώθει κανά δυο ντουζίνες τέρμινα και δεν υπόκειται κάθε πράξη του στο κρισάρισμα από την επιτροπή, της επιτροπής, την επιτροπή, ω επιτροπή, που ως γνωστόν της ανατέθηκε να φτιάξει ένα καθαρόαιμο άλογο κούρσας και έτσι φτιάχτηκε η καμήλα με τις δυο καμπούρες.
Η «προοδευτική» αφήγηση, βαθύτατα ανελεύθερη και ολοκληρωτική, δεν μπορεί να χωνέψει πως αυτός ο τύπος με το περίεργο μαλλί δείχνει πλήρη ασέβεια σε όλο το οικοδόμημα που έφτιαξαν δεκαετίες δικτατορίας της αριστεροσύνης και πως το γκρεμίζει σαν πύργο από τραπουλόχαρτα.

Ποιες οι μεταβολές και η πλατφόρμα που προετοίμασε το έδαφος για τον Τραμπ;
Διαβάστε και δείτε ντοκυμαντέρ για το πάλαι ποτέ κραταιό Ντιτρόιτ, την άλλοτε πρωτεύουσα της μεγαλύτερης αυτοκινητοβιομηχανίας στον κόσμο. Σήμερα είναι σκηνικό για ταινίες Mad Max, κουφάρι του αμερικανικού ονείρου. Δείτε την κατάρρευση πολλών τοπικών κοινωνιών, αποτέλεσμα της παγκοσμιοποίησης, της αποσάθρωσης της παραγωγικής βάσης της Αμερικής και της σταδιακής κυριαρχίας μιας χρηματοπιστωτικής φούσκας πάνω στα ερείπια της πιο δυνατής βιομηχανικής δύναμης στον πλανήτη. Όσο η ελίτ εκστασιαζόταν με τα δικαιώματα του gay πιτσιλωτού ασβού και πως να λέμε police person κι όχι policeman ή police woman, γιατί αλλιώς είμαστε Κου Κλουξ Κλαν σεξιστές, η πλειοψηφία των λευκών αλλά και των έγχρωμων κανονικών ανθρώπων βούλιαζε στο τέλμα, την αποβιομηχάνιση και την ανεργία. Κάθε τόσο κάποιος δημοκρατικός πρόεδρος, από τον Κάρτερ ως τον Ομπάμα, τους υποσχόταν διάφορα, σαν τα τρακοσάρια που μοίρασε ο Τσίπρας τον Δεκέμβριο και περίθαλψη. Ασπιρίνες για την διάλυση του κοινωνικού ιστού, που έφεραν η φυγή των παραγωγικών μονάδων στην Κίνα, το Μεξικό και αλλού και η σπέκουλα από ευαγή ιδρύματα, όπως η Lehman Brothers.
Η πολιτική ορθότητα έφτασε τον δημόσιο λόγο και τις πολιτικές πράξεις στις ΗΠΑ σε σπάνιο επίπεδο διαστροφής, που παρήγαγαν πολιτικές χάους, αυτοκτονικές. Αυτό όμως έχει βαθιές ρίζες.
Υπάρχει ένας ωραίος όρος, ένα πρότυπο, ο καλούμενος the good American, ο ευθύς, τίμιος, εργατικός, γενναίος, πατριώτης Αμερικανός. Κι αυτός ο Αμερικανός στο παρελθόν είχε μια βαθιά μορφωμένη ελίτ, που καθοδηγούσε πολιτικά, οικονομικά και ηθικά την χώρα. Οι πατέρες της Αμερικανικής Επανάστασης, οι εκατέρωθεν ηγεσίες στον Εμφύλιο είχαν ένα αξιοζήλευτο επίπεδο ανθρωπιστικής παιδείας. Διάβασα πριν χρόνια την βιογραφία του Τζεμπ Στούαρτ, του καλύτερου ηγέτη του Ιππικού των Νοτίων που σκοτώθηκε πολύ νέος. Η αλληλογραφία με τον πατέρα του ήταν γεμάτη αναφορές στην Αρχαία Ελληνική Ιστορία και φιλοσοφία, στους Λατίνους. Ο περίφημος λόγος του Προέδρου Λίνκολν στο Γκέτυσμπεργκ για τους νεκρούς της Ομοσπονδίας, δεν είναι παρά μια συντετμημένη εκδοχή του Επιτάφιου του Περικλή. Σίγουρα είχε περάσει πολύ χρόνο με τον Θουκυδίδη στο χέρι. Ως και την δεκαετία του 1960, η Αμερική είχε μια δυνατή και βαθιά μορφωμένη ελίτ, ήταν η μεγαλύτερη βιομηχανική δύναμη στον κόσμο, με επίσης κραταιά γεωργία, κτηνοτροφία και κυρίως πρωτοπόρα στις νέες τεχνολογίες. Η τεράστια στρατιωτική δύναμη είχε πίσω της την μεγαλύτερη παραγωγική δυνατότητα στον κόσμο αλλά και την ηθική δύναμη της νικήτριας σε δύο παγκοσμίους πολέμους και στην Κορέα. Ήταν πλέον στην δική της αυτοκρατορία που δεν έδυε ποτέ ο ήλιος.
Μετά την λεγόμενη «εποχή της αμφισβήτησης» ο αριστερισμός υπονόμευσε όλες τις βάσεις της Αμερικής, διέσυρε την ηθική της υπεροχή. Η πολιτική ορθότητα εισέβαλε παντού σαν γάγγραινα, δικτατορία της σκέψης και διαρκής λογοκριτής. Η παγκοσμιοποίηση έδωσε το τελικό χτύπημα. Δεν δημιούργησε μια παγκόσμια ειρηνική κοινότητα, όπου θα διακινούνται ελεύθερα άνθρωποι, αγαθά, χρήμα, υπηρεσίες και ιδέες. Το Έθνος Κράτος δεν υποχώρησε για την «παγκόσμια αδερφοσύνη». Οι διαφορές οξύνθηκαν ακόμη και μέσα στις ΗΠΑ. Ο κόσμος ολόκληρος έγινε πιο επικίνδυνος, χαοτικός και βίαιος.
(συνεχίζεται την επόμενη εβδομάδα)

Αφήστε μια απάντηση

Your email address will not be published.

*

Πρόσφατα από Κόσμος

Go to Top