ΠΟΛΙΤΙΚΗ / ΕΠΙΚΑΙΡΟΤΗΤΑ / ΟΙΚΟΝΟΜΙΑ / ΥΓΕΙΑ / ΕΠΙΣΤΗΜΗ

1710412

Γιουβέντους-Ρεάλ, είκοσι χρόνια μετά

σε Αθλητισμός

Το παιχνίδι-σύμβολο της δεκαετίας του ’90, αναβιώνει στις μέρες μας και απειλεί ν’ αλλάξει και πάλι ριζικά τον χάρτη του ευρωπαϊκού ποδοσφαίρου…

ΑΠΟ ΤΟΝ ΣΠΥΡΟ ΔΑΡΣΙΝΟ
ΑΡΧΙΣΥΝΤΑΚΤΗ ΤΗΣ «ΩΡΑΣ ΤΩΝ ΣΠΟΡ»

Μία σχεδόν γεμάτη εικοσαετία απέχει από εκείνον τον τελικό του Μαΐου στην «Άμστερνταμ Αρένα». Η Γιουβέντους ήταν τότε η ισχυρή της παρέας. Έχοντας ήδη δύο τελικούς στην πλάτη, τον έναν με τον Άγιαξ, τον άλλο με την Μπορούσια του Ντόρτμουντ, έψαχνε να βρει εκείνο το στοιχείο που θα έγερνε το ζύγι προς το μέρος της. Με μία επιτυχία και μία αποτυχία στις αποσκευές της, η κατάκτηση του τροπαίου θα την μετέτρεπε σε πανίσχυρη και διαχρονική υπερδύναμη. Μόνο που εκείνη την περίοδο ήταν γραφτό να ζήσουμε την επάνοδο της Βασίλισσας.
Η Ρεάλ Μαδρίτης δεν ήταν το φαβορί. Για πρώτη φορά σε τελικό Πρωταθλητριών μετά το 1981, το μόνο που θύμιζε τον τίτλο της, ήταν τα σκονισμένα στέμματα από την εποχή των Πούσκας και Ντι Στέφανο, αλλά και ελάχιστα αργότερα από την εποχή του Φρανσίσκο Χέντο. Αυτό που τώρα οι νεότεροι θαυμάζουν και λατρεύουν ως Βασίλισσα, εκείνη την εποχή ήταν απλώς ένας ξεθωριασμένος τίτλος. Μία καθαρά τυπική προσφώνηση, καθώς η σκοτεινή εποχή για την Ρεάλ κράτησε συνολικά 32 χρόνια. Σε αυτό το διάστημα Ιταλοί ευγενείς, Βρετανοί πυροβολητές, Ολλανδοί κουρσάροι, Βαυαροί πολεμιστές και ανατολικοευρωπαίοι τυχοδιώκτες λεηλατούσαν την ποδοσφαιρική Ευρώπη.
Εκείνο το παιχνίδι οι γενιές των τριαντάρηδων και των σαραντάρηδων το θυμούνται καλά. Και ένιωθαν όλοι, ανεξαρτήτως προτιμήσεων ότι κάτι δεν πήγαινε καλά. Ότι εκείνο το ματς θα άλλαζε και πάλι τον ρου της ιστορίας του ποδοσφαίρου. Εκείνη η δεκαετία ήταν δεκαετία που άφησε σημάδια εφάμιλλα με αυτά που άφησε η δεκαετία του ’40 με τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο, τουλάχιστον σε ποδοσφαιρικό επίπεδο. Η ιταλική παντοδυναμία των Μίλαν και Γιουβέντους, η σκληρότητα και η πειθαρχία της Μπάγερν, το αταίριαστο ψηφιδωτό της Ντόρτμουντ, το θαύμα της Μαρσέιγ, τα τρομερά μωρά του Άγιαξ, μία ομάδα που έμελλε να αιμοδοτήσει με απεριόριστο ταλέντο ολόκληρη την Ευρώπη. Όλα αυτά, για να έρθει στο τέλος της, η Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ, η ομάδα σύμβολο του ποδοσφαιρικού καπιταλισμού.
Απ’ όλες τις μάχες εκείνης της δεκαετίας, τα πιο σημαντικά παιχνίδια ήταν της Μπάγερν με την Μάντσεστερ και της Γιουβέντους με την Ρεάλ. Κι αν η φοβερή και τρομερή επικράτηση της Γιουνάιτεντ επί των Βαυαρών ήταν πιο εντυπωσιακή και όρισε τον τρόπο με τον οποίο οφείλουν να δουλεύουν τα clubs σε συνεργασία με τους κολοσσούς του marketing αυτού του κόσμου, το γκολ του Μιγιάτοβιτς ξύπνησε μία και καλή το θηρίο. Η Ρεάλ Μαδρίτης μετά από 32 χρόνια ύπνου, επέστρεψε από τον λήθαργο μία και καλή. Και είναι τόσο θυμωμένη που κατάφερε να εξαϋλώσει τον ανταγωνισμό αφήνοντας για τα καλά πίσω τους σφετεριστές του θρόνου της. Ίσως γι’ αυτό η βασιλεία της μοιάζει περισσότερο σε σκληρή μοναρχία σε πολλούς ποδοσφαιρόφιλους ανά τον κόσμο.
Πέρασαν σχεδόν 20 χρόνια από εκείνο το παιχνίδι. Ο Ντάβιντς, ο Ιντζάγκι, ο Περούτσι, ο Μοντέρο, ο Ντεσάν, ο Ντι Λίβιο. Από την άλλη ο Ρομπέρτο Κάρλος, ο Ραούλ, ο Μοριέντες, ο Ιέρο, ο Σαντσίς, ο Ζέεντορφ, ο Πανούτσι. Τώρα, κάπου ανάμεσα στα πρόσωπα, ο Ζινεντίν Ζιντάν. Παίκτης της Γιουβέντους τότε, προπονητής της Ρεάλ Μαδρίτης τώρα. Πεδίο μάχης το Άμστερνταμ τότε, πεδίο της μάχης το Κάρντιφ τώρα. Προσέξτε: Αυτά τα ματς, δεν είναι απλά παιχνίδια. Ούτε τα τρόπαια είναι ένα ανάμεσα στα πολλά. Αποτελούν σημεία αναφοράς. Αυτό που θα ζήσουμε στον τελικό, ενδεχομένως ν’ αποτελέσει το τέλος μίας ολόκληρης εποχής και την έναρξη μιας άλλης…

Αφήστε μια απάντηση

Your email address will not be published.

*

Πρόσφατα από Αθλητισμός

Go to Top