Η ΤΟΣΟ ΑΠΑΡΑΙΤΗΤΗ ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΣΤΑΘΕΡΟΤΗΤΑ ΠΟΥ ΧΡΕΙΑΖΕΤΑΙ Η ΧΩΡΑ ΓΙΑ ΝΑ ΜΠΟΡΕΣΕΙ ΝΑ ΟΡΘΟΠΟΔΗΣΕΙ ΚΑΙ ΝΑ ΟΔΗΓΗΘΕΙ ΣΕ ΜΙΑ ΜΑΚΡΟΠΡΟΘΕΣΜΗ ΚΑΙ ΒΙΩΣΙΜΗ ΑΝΑΠΤΥΞΗ ΘΑ ΥΠΟΝΟΜΕΥΘΕΙ ΡΙΖΙΚΑ ΣΕ ΠΕΡΙΠΤΩΣΗ ΠΟΥ EΝΑΣ ΝΕΟΣ ΕΚΛΟΓΙΚΟΣ ΝΟΜΟΣ ΔΕ ΘΑ ΔΙΑΣΦΑΛΙΖΕΙ ΤΗΝ ΚΥΒΕΡΝΗΣΙΜΟΤΗΤΑ ΤΟΥ ΤΟΠΟΥ
Σε καταστροφικούς τακτικισμούς για μικροκομματικές σκοπιμότητες ετοιμάζεται να επιδοθεί η κυβέρνηση, σκάβοντας ακόμη βαθύτερα τον τάφο της Ελλάδας, που άνοιξε πριν 1,5 χρόνο. Ήδη, στο Μέγαρο Μαξίμου έχουν αρχίσει τα «εκλογομαγειρέματα» και επιχειρούν να αλλάξουν τον εκλογικό νόμο, ώστε να εμποδίσουν την ανάδειξη της ΝΔ και του Κυριάκου Μητσοτάκη στην εξουσία. Ωστόσο, το μόνο που θα καταφέρουν θα είναι άλλο ένα σημαντικό πλήγμα στη χώρα, αφού αν εξάγεται ένα βέβαιο συλλογικό συμπέρασμα από τα 6,5 χρόνια της κρίσης, αυτό είναι ότι μια οικονομία δεν μπορεί να ανακάμψει και να διασφαλίσει την βιωσιμότητά της, αν το πολιτικό σύστημα δεν έχει φροντίσει να διασφαλίσει την κυβερνησιμότητα της χώρας. Στην Ελλάδα, παρά τα μειωμένα ποσοστά των κομμάτων, τέτοιο εκλογικό σύστημα ως «δικλίδα ασφαλείας» υπάρχει. Και ο ΣΥΡΙΖΑ πάει να το… καταργήσει, καθιστώντας σαφές ότι δε θα αφήσει όρθιο τίποτα, σε οικονομικό, κοινωνικό, αλλά και… θεσμικό επίπεδο.
Ως γνωστόν, ο παρών εκλογικός νόμος, που ισχύει ήδη από τα χρόνια της κυβέρνησης Καραμανλή -αφού τον έχει νομοθετήσει ο νυν Πρόεδρος της Δημοκρατίας και τότε κορυφαίος υπουργός Εσωτερικών, Προκόπης Παυλόπουλος- διασφαλίζει την κυβερνητική σταθερότητα. Πρόκειται για ένα δίκαιο και κλασικό σύστημα ενισχυμένης αναλογικής, όπως αυτά που ισχύουν στα περισσότερα προηγμένα κράτη του Δυτικού Κόσμου, το οποίο διασφαλίζει και την αναλογικότητα της ψήφου, αλλά και την βιωσιμότητα των κυβερνήσεων. Παρά το γεγονός ότι εκ πρώτης όψεως, το «μπόνους» των 50 εδρών που παίρνει κάθε φορά το πρώτο κόμμα, φαίνεται δυσθεώρητο, η αναλογικότητα του εκλογικού νόμου Παυλόπουλου φτάνει στο 50%. Μ’ άλλα λόγια, πρόκειται για έναν εκλογικό νόμο ο οποίος αποτελεί την «χρυσή τομή»: είναι και ενισχυμένη, αλλά και αναλογική. Διασφαλίζει, δηλαδή, και την μεταφορά της κυρίαρχης βούλησης των πολιτών στη Βουλή και στους πολιτικούς συσχετισμούς, αλλά και την ανάγκη ύπαρξης μίας σταθερής κυβέρνησης. Μάλιστα, ο νόμος αυτός δοκιμάστηκε και πέτυχε και στα χρόνια του Μνημονίου, αφού τα ποσοστά των δύο μεγάλων κομμάτων που παραδοσιακά κυμαίνονταν από 40% και πάνω, έπεσαν περί το 30%. Παρόλα αυτά, έστω και έτσι, κυβερνήσεις μπορούσαν να σχηματιστούν αν ο πρώτος των εκλογών συνεργαζόταν με ένα μικρότερο κόμμα: έτσι έγινε στην κυβέρνηση Σαμαρά-Βενιζέλου (η οποία, μάλιστα, ξεκίνησε ως τρικομματική, πριν φοβηθεί το βάρος των ευθυνών ο Φώτης Κουβέλης και η τότε ΔΗΜΑΡ) αλλά έτσι παραμένει στην εξουσία και ο κ. Τσίπρας, ευρισκόμενος σε στενό πολιτικό εναγκαλισμό με το μόρφωμα των Ανεξάρτητων Ελλήνων του Πάνου Καμμένου.
ΚΟΥΤΟΠΟΝΗΡΑ ΠΑΙΧΝΙΔΙΑ ΕΤΟΙΜΑΖΕΤΑΙ ΝΑ ΠΑΙΞΕΙ ΤΟ ΜΑΞΙΜΟΥ ΜΕ ΤΗΝ ΕΠΙΧΕΙΡΗΣΗ ΑΛΛΑΓΗΣ ΤΟΥ ΕΚΛΟΓΙΚΟΥ ΝΟΜΟΥ ΠΙΣΤΕΥΟΝΤΑΣ OΤΙ EΤΣΙ ΘΑ ΑΝΑΚΟΨΕΙ ΤΗΝ ΠΟΡΕΙΑ ΤΗΣ ΝΔ, OΠΩΣ ΠΑΝΤΑ ΣΕ ΒΑΡΟΣ ΤΟΥ ΤΟΠΟΥ
Αλχημείες
Ωστόσο, τώρα η κυβέρνηση θέλει να αλλάξει τον εκλογικό νόμο, με βασικό επιχείρημα τις… «ευαισθησίες» της Αριστεράς για την αναλογικότητά του. Βεβαίως, με δεδομένο ότι οι αλλαγές της κυβέρνησης δε θα συνιστούν απλή αναλογική, καθίσταται σαφές ότι το πρόσχημα είναι υποκριτικό: αν ο ΣΥΡΙΖΑ και ο κ. Τσίπρας ήθελαν να σταθούν συνεπείς προς τις προγραμματικές διακηρύξεις της Αριστεράς, θα νομοθετούσαν την απλή αναλογική -ενδεχόμενο που θα ήταν μεν καταστροφικό, ωστόσο θα ήταν συνεπές από πλευράς τους. Ωστόσο, ο πρωθυπουργός και ο αρμόδιος υπουργός που έχει αναλάβει τα… εκλογομαγειρέματα, δεν θα νομοθετήσουν την απλή αναλογική. Αντιθέτως, θα περιορίσουν το «μπόνους» από τις 50 στις… 20 ή 30 έδρες, καθιστώντας αδύνατη -με τα παρόντα πολιτικά δεδομένα- τη συγκρότηση βιώσιμης κυβέρνησης αν δεν συνεργαστούν… τρία ή περισσότερα κόμματα. Αρκεί να σκεφτεί κανείς ότι αν ο εκλογικός νόμος που επεξεργάζεται ο Παναγιώτης Κουρουμπλής ίσχυε στις προηγούμενες εκλογές, ο συνασπισμός ΣΥΡΙΖΑ-Ανεξαρτήτων Ελλήνων δε θα είχε 153 βουλευτές, αλλά… 133 ή 123. Άρα, δε θα έφτανε ούτε ένα κόμμα ακόμη (όπως η Ένωση Κεντρώων ή το Ποτάμι) για να σχηματιστεί κυβέρνηση. Θα χρειάζονταν… 4 κόμματα το λιγότερο! Και καταλαβαίνει κανείς πόσο δύσκολη θα ήταν η διακυβέρνηση της χώρας, αν ο Αλέξης Τσίπρας έπρεπε να συνεννοηθεί ταυτόχρονα με τον Πάνο Καμμένο, τον Σταύρο Θεοδωράκη και τον… Βασίλη Λεβέντη ή την Φώφη Γεννηματά!
Μικροπολιτικοί σχεδιασμοί
Βεβαίως, στο Μαξίμου γνωρίζουν την δύσκολη εξίσωση της κυβερνησιμότητας. Ωστόσο, η απλή κυνική αλήθεια πως δεν τους ενδιαφέρει. Αυτό διότι, όπως δείχνουν όλες οι δημοσκοπήσεις, η ΝΔ του Κυριάκου Μητσοτάκη κερδίζει την εμπιστοσύνη της κοινωνίας, ενώ ταυτόχρονα η κυβέρνηση υφίσταται με ραγδαίο ρυθμό την φθορά από την πολιτική της. Κατά συνέπεια, το μόνο που ενδιαφέρει τους κυβερνώντες, είναι να κόψουν τον δρόμο στον Κυριάκο Μητσοτάκη, να διαμορφώσουν ένα πολιτικό σκηνικό που θα ευνοεί το σενάριο της… «γαλάζιας παρένθεσης» και να αφήσουν την επόμενη κυβέρνηση να καταρρεύσει μες στην πολιτική αβεβαιότητα για να επανακάμψουν στην εξουσία. Βεβαίως, η «λεπτομέρεια» πως μαζί με την επόμενη κυβέρνηση θα… καταρρεύσει και η χώρα προφανώς τους αφήνει αδιάφορους -αλλά δε θα είναι η πρώτη φορά, όπως πολλάκις έχουν αποδείξει…
Η ευθύνη των «μικρών»
Βεβαίως, με δεδομένο τον συνταγματικό περιορισμό που προβλέπει ότι κάθε εκλογικός νόμος αρχίζει να ισχύει από τις μεθεπόμενες εκλογές από την ψήφισή του, τα σχέδια της κυβέρνησης αναδεικνύουν τις ιστορικές ευθύνες των κομμάτων της ελάσσονος αντιπολίτευσης. Αυτό διότι, κατά το Σύνταγμα, για να ισχύσει ένας εκλογικός νόμος από τις αμέσως επόμενες εκλογές μετά την ψήφισή του, πρέπει να έχει ψηφιστεί από 200 βουλευτές. Η κυβέρνηση, λοιπόν, μειώνοντας το «μπόνους», ετοιμάζεται να δώσει «τυράκια» στα μικρότερα κόμματα, ώστε να την στηρίξουν και να διαμορφώσουν ένα ασταθές πολιτικό τοπίο. Για τον λόγο αυτό, πέραν της ΝΔ, τα «μικρά» κόμματα οφείλουν να θέσουν τις ανάγκες της χώρας πάνω από τις μικροπολιτικές σκοπιμότητες τις δικές τους, αλλά και του κ. Τσίπρα…
