ΠΟΛΙΤΙΚΗ / ΕΠΙΚΑΙΡΟΤΗΤΑ / ΟΙΚΟΝΟΜΙΑ / ΥΓΕΙΑ / ΕΠΙΣΤΗΜΗ

Psg barcelona

Η ασθένεια των θεών

σε Αθλητισμός

Η Μπαρτσελόνα βρίσκεται με την πλάτη στον τοίχο, μόλις στη φάση των «16» του Champions League, μετά από πολλά χρόνια κυριαρχίας στον θεσμό…

ΑΠΟ ΤΟΝ ΣΠΥΡΟ ΔΑΡΣΙΝΟ
ΑΡΧΙΣΥΝΤΑΚΤΗ ΤΗΣ «ΩΡΑΣ ΤΩΝ ΣΠΟΡ»

Χρονιά που παραδίδει πολλά μαθήματα η φετινή. Διδάσκει πράγματα που μάλλον τα ξέρουμε ή τα γνωρίζουμε ενδόμυχα, τα φέρνει όμως ξανά στην επιφάνεια, ίσα ίσα για να ερχόμαστε στα ίσα μας. Έβλεπα την αναμέτρηση της Παρί με την Μπαρτσελόνα και ομολογώ πως δεν περίμενα τέτοια εξαιρετική προσαρμογή του πλάνου των Παριζιάνων στο πλάνο της Μπαρτσελόνα.
Η ειδοποιός διαφορά μεταξύ των δύο ομάδων ήταν ξεκάθαρη: Η μία έχει στον πάγκο της έναν προπονητή ο οποίος μπορεί να χαρακτηριστεί ως προπονητής πρώτης γραμμής στο παγκόσμιο στερέωμα. Η άλλη έχει έναν προπονητή ο οποίος έχει κερδίσει τη λάμψη του από το όχημα που οδηγεί. Την ίδια την Μπαρτσελόνα.
Σ’ ένα τόσο υψηλό επίπεδο, οι διαφορές μεταξύ των ομάδων αγγίζουν τα όρια της λεπτομέρειας. Γι’ αυτό και ο πάγκος παίζει πολύ σημαντικό ρόλο.
Αλλά και το θέμα των μεταγραφών δεν είναι αμελητέο συγκριτικά με το θέμα του προπονητή. Το παράδειγμα της Μπαρτσελόνα, μία ομάδα στην οποία μπορείς να δεις τα πάντα στον απόλυτο βαθμό, διαπιστώνεις πως οι εμμονές και η προσκόλληση στα πλάνα του παρελθόντος, εν τέλει μπορούν να σε οδηγήσουν στην καταστροφή. Ακόμη κι αν είσαι «χορτασμένος» μία καταστροφή παραμένει καταστροφή.
Οι Καταλανοί επιμένουν να μην κάνουν μεταγραφές ανάλογες του βεληνεκούς τους, αφήνοντας τους υπάρχοντες σούπερ σταρ να βγάλουν το φίδι από την τρύπα και ενίοτε να εκτίθενται. Δεν έχουν στόπερ πίσω από τους στόπερ τους, εκ των οποίων μόνο ο ένας είναι πραγματικός στόπερ. Άλλωστε ο Χαβιέ Μαστσεράνο ικανοποίησε σε όλη την καριέρα του, η οποία αρχίζει και δύει, τα τερτίπια όλων των προπονητών που άπλωσαν τα χέρια τους πάνω του, χάνοντας σιγά σιγά την πραγματική του αγωνιστική ταυτότητα, η οποία έφτασε στο peak της στο Μουντιάλ του 2014 και έκτοτε προχωρά… φρεναριστά στην κατηφόρα. Συν τοις άλλοις ο Σαμουέλ Ουμτιτί δεν έχει βρει ακόμη τον δρόμο προς την αρχική ενδεκάδα. Άφησαν τον Ντάνι Άλβες να φύγει και δεν τον αντικατέστησαν ποτέ. Δεξιός μπακ επιπέδου Μπαρτσελόνα εξακολουθεί ν’ αγνοείται, ασχέτως αν υπάρχει ο Σέρχι Ρομπέρτο, ένα παιδί βγαλμένο από τα σπλάχνα των Καταλανών. Ο Σέρχιο Μπουσκέτς εξακολουθεί να παραμένει ο μοναδικός χαφ που «6αρίζει». Σιγά σιγά η γενιά των Τσάβι, Ινιέστα και Μέσι αποχωρεί ή γερνά ή βαριέται. Ο μπούσουλας όμως του παρελθόντος μένει.
Οι Καταλανοί ζουν την ποδοσφαιρική ευτυχία. Όμως η μέθη είναι τόσο μεγάλη που δεν μπορούν να διαπιστώσουν τις αδυναμίες τους παρά το γεγονός πως μπορούν για… πλάκα να πάρουν τους κορυφαίους και να χτίσουν μία ακόμη αυτοκρατορία.
Η άγνοια, η προσκόλληση στο παρελθόν, η αίσθηση του «καλά είμαστε» είναι ασθένεια ακόμη και των θεών.
Τόσο το καλοκαίρι, όσο και τον χειμώνα οι ομάδες γενικότερα έκαναν αρκετές κινήσεις. Έκαναν τόσες και τέτοιου επιπέδου, που δεν χωρά η παραμικρή αμφιβολία, πως ανεβάζουν επίπεδα. Γίνονται όμως και πράγματα, προκύπτουν όμως και παραλείψεις, μπαλώματα, που οδηγούν σε καταστάσεις μπερδεμένες στη διάρκεια της χρονιάς.
Ο στόπερ που παίζει και αριστερά, ο χαφ που παίζει και στόπερ, το δεκάρι που είναι και εξτρέμ, ο φορ που είναι και εξτρέμ. Όλα χαρακτηριστικό δείγμα επηρεασμού του σχεδιασμού καθιστώντας πλέον τα κριτήρια διαμόρφωσής του ως μη ποδοσφαιρικά. Και όταν φτάνουμε σ’ αυτό το σημείο, μοιραία έρχονται τα ημίμετρα και τα λάθη.

Αφήστε μια απάντηση

Your email address will not be published.

*

Πρόσφατα από Αθλητισμός

Go to Top