ΠΟΛΙΤΙΚΗ / ΕΠΙΚΑΙΡΟΤΗΤΑ / ΟΙΚΟΝΟΜΙΑ / ΥΓΕΙΑ / ΕΠΙΣΤΗΜΗ

cover_picture

Μετά τον λαϊκισμό

σε Ελλάδα/Πολιτική

ΠΟΛΙΤΙΚΟΣ ΡΕΑΛΙΣΜΟΣ, ΕΙΛΙΚΡΙΝΕΙΑ, AΣΚΗΣΗ ΕΞΟΥΣΙΑΣ ΓΙΑ ΤΟ ΚΟΙΝΟ ΚΑΛΟ ΚΑΙ ΟΧΙ ΓΙΑ ΤΗΝ ΚΑΡΕΚΛΑ ΚΑΙ ΣΕΒΑΣΜΟΣ ΣΤΗΝ ΝΟΗΜΟΣΥΝΗ ΤΩΝ ΠΟΛΙΤΩΝ ΚΑΙ ΣΤΗΝ ΚΟΙΝΗ ΛΟΓΙΚΗ ΕΙΝΑΙ ΤΑ ΒΑΣΙΚΑ ΓΝΩΡΙΣΜΑΤΑ ΤΟΥ ΑΠΑΡΑΙΤΗΤΟΥ ΝΕΟΥ ΗΘΟΥΣ ΣΤΗΝ ΠΟΛΙΤΙΚΗ

Όταν η χώρα υπήχθη σε καθεστώς Μνημονίου και οι πολιτικοί μας ήρθαν αντιμέτωποι με την σκληρή πραγματικότητα και τα χρόνια και διαρθρωτικά προβλήματα της Ελλάδας, όλοι περίμεναν ότι θα τελειώσει το βασικό συστατικό της Μεταπολίτευσης, που οδήγησε την κατάσταση στο χείλος της χρεοκοπίας. Όλοι υπέθεταν ότι οι πολιτικοί θα σταματούσαν τα ρουσφέτια, τις εξυπηρετήσεις, το «άρμεγμα» του κράτους, τον λαϊκισμό και τις εύκολες συνταγές με τα παχιά λόγια. Ωστόσο, έπεσαν έξω. Παρά το γεγονός ότι τα πραγματικά προβλήματα της χώρας μας… χτύπησαν την πόρτα με εκκωφαντικό τρόπο, ο λαϊκισμός παροξύνθηκε, τα ψέματα πλήθυναν, οι ανέξοδες υποσχέσεις μεγάλωσαν και η καλλιέργεια απραγματοποίητων μύθων έγινε… καθημερινότητα. Ωστόσο, μέσα σε αυτό το ζοφερό σκηνικό στο οποίο η πολιτική και η κοινωνία δοκιμάστηκαν ως τα όριά τους, δεν αναδείχθηκε μόνο η «μαυρίλα», αλλά και ορισμένες περιπτώσεις πολιτικών στελεχών που δείχνουν ότι κάτι έχει αρχίσει να αλλάξει. Και πως, ενδεχομένως, να ωριμάζουν σιγά σιγά οι συνθήκες για το πέρασμα στην «μεταλαϊκιστική» εποχή.
Μέσα στη δίνη της κρίσης, εκεί που τα ψέματα των πολιτικών μεγάλωσαν, εκεί που ο λαός εξαπατήθηκε πιστεύοντας σε «Ζάππεια», σε «διαγραφές χρέους», σε «σκισίματα Μνημονίων» και σε «προγράμματα Θεσσαλονίκης» που… «θα δεχόταν η Μέρκελ και θα ήταν μέρα μεσημέρι», η σταδιακή συνειδητοποίηση των προβλημάτων αλλά και των απαραίτητων λύσεων οδήγησε σιγά σιγά -και με πολλά πισωγυρίσματα- στην ανάδειξη πολιτικών προσωπικοτήτων που λένε τα πράγματα με το όνομά τους. Και που δεν πουλάνε φύκια για μεταξωτές κορδέλες, εκφράζοντας ένα νέο, απολύτως απαραίτητο ήθος στην πολιτική. Ένα ήθος που, αν δεν εγκαθιδρυθεί, τότε θα συνεχίσουμε για πολλά χρόνια να υφιστάμεθα τις… «επιθεωρήσεις» της τρόικας, του κουαρτέτου ή όπως αλλιώς μπορεί να λέγεται και η χώρα θα σέρνεται στην ύφεση και την ανεργία, αναποφάσιστη και ανίκανη να αντιμετωπίσει μια και καλή τα προβλήματά της.

Νοοτροπία χρεοκοπίας
Επί της ουσίας, το νέο πολιτικό ήθος έρχεται να αντικαταστήσει, σιγά σιγά, μία άρρωστη πολιτική νοοτροπία. Μία νοοτροπία που χαρακτήρισε όλη την Μεταπολίτευση και εν πολλοίς οδήγησε στην χρεοκοπία της χώρας, με την οποία η Ελλάδα φλερτάρει συνεχώς από εκείνο τον «μαύρο» Απρίλιο του 2010 και έως σήμερα.
Η νοοτροπία χρεοκοπίας ήταν τα ρουσφέτια, το «άρμεγμα» του Δημοσίου, η «τακτοποίηση» κολλητών και φίλων και, φυσικά, η αίσθηση ότι ένας πολιτικός δικαιούται να καταχραστεί την εξουσία του, αρκεί να… μην πάρει πολλά. Πρόκειται για την νοοτροπία που αναδύθηκε από την περίφημη φράση «είπαμε να πάρει ένα δωράκι, αλλά όχι και 500 εκατομμύρια» και η οποία έγινε, δυστυχώς, γενικός κανόνας για πολλές δεκαετίες.
Συν τοις άλλοις, το θέμα που εκτροχίασε τα πάντα στη χώρα δεν ήταν μόνο η επιβάρυνση του δημοσίου τομέα και του κράτους στον βωμό της εξυπηρέτησης μικροκομματικών συμφερόντων και προσωπικών φιλοδοξιών. Το μεγαλύτερο πρόβλημα ήταν ότι οι πολιτικοί, έχοντας συνηθίσει τους πολίτες στη διαρκή κολακεία, δεν έθιγαν ποτέ κανένα μεγάλο θέμα. Δεν διεμήνυαν στους πολίτες τα προβλήματα της χώρας, δεν αποκαθιστούσαν την επαφή της κοινωνίας με την πραγματικότητα. Αντιθέτως, έκρυβαν όλα τα προβλήματα κάτω από το χαλί, αντικαθιστούσαν τις υποσχέσεις με πιο εντυπωσιακές υποσχέσεις και τα ψέματα με μεγαλύτερα ψέματα. Έως ότου, κάποια στιγμή, που «έσκασε» το σύστημα…

Το νέο ήθος
Στον αντίποδα, μία νέα «πάστα» πολιτικών προσωπικοτήτων έρχεται να αναδυθεί και να αναδείξει τις αρετές και τα βασικά γνωρίσματα του απαραίτητου νέου ήθους στην πολιτική. Μπορεί η ανάδειξη αυτών των προσωπικοτήτων να γίνεται αργά και… βασανιστικά, ωστόσο όσο οι πολίτες συνειδητοποιούν ότι οι μεγάλες υποσχέσεις και τα παχιά λόγια κρύβουν τα πραγματικά προβλήματα κάτω από το χαλί, τόσο θα καλλιεργείται ολοένα και περισσότερο εύφορο έδαφος για να εμπεδωθεί ένα νέο ήθος. Πρόκειται, επί της ουσίας, για μία νέα δημοκρατική κουλτούρα, όπου οι ψηφοφόροι δε θα ψηφίζουν αυτόν που λέει τα πιο ευχάριστα ψέματα και οι πολιτικοί δε θα αισθάνονται την ανάγκη να «πουλήσουν» αυτά τα ψέματα. Μάλιστα, στην ιδανική επικράτηση αυτού του νέου ήθους, όταν η κοινωνία αλλάξει εντελώς και καταλάβει ότι χρειάζεται να βάλουμε όλοι πλάτη για να αντιμετωπιστούν τα διαρθρωτικά προβλήματα της χώρας, τότε κάθε πολιτικός που θα συλλαμβάνεται να λαϊκίζει και να λέει ψέματα, αυτομάτως θα καταψηφίζεται με ένα απλό σύνθημα, από μία αθάνατη ελληνική ταινία: «Μαύρο στον Μαυρογυαλούρο», θα λένε ομαδικά οι ψηφοφόροι.

ΜΕΣΑ ΣΤΟ ΧΑΟΣ ΤΗΣ ΚΡΙΣΗΣ ΚΑΙ ΤΟΥ ΤΥΧΟΔΙΩΚΤΙΣΜΟΥ ΤΟΥ ΠΟΛΙΤΙΚΟΥ ΣΥΣΤΗΜΑΤΟΣ, ΦΑΙΝΕΤΑΙ OΤΙ ΑΝΑΔΥΟΝΤΑΙ ΠΟΛΙΤΙΚΕΣ ΠΡΟΣΩΠΙΚΟΤΗΤΕΣ ΠΟΥ ΘΑ ΧΑΡΑΚΤΗΡΙΣΟΥΝ ΤΗΝ ΜΕΤΑΛΑΪΚΙΣΤΙΚΗ ΕΠΟΧΗ

Αξιοσημείωτες περιπτώσεις
Φυσικά, αυτές οι νέες πολιτικές προσωπικότητες έχουν προφανώς ονοματεπώνυμο. Και έχουν δείξει ότι διαθέτουν τα βασικά γνωρίσματα του απαραίτητου νέου ήθους στην πολιτική: θέλουν να ασκούν εξουσία για να βελτιώσουν τις συλλογικές υποθέσεις και όχι για την καρέκλα αυτή καθεαυτήν, κοιτάνε τα προβλήματα μακροπρόθεσμα και χαράσσουν στρατηγική βάθους, δεν μασάνε τα λόγια τους, δεν ψεύδονται, δεν λαϊκίζουν, σέβονται την νοημοσύνη των πολιτών και δεν πουλάνε… φύκια για μεταξωτές κορδέλες, ενώ ταυτόχρονα διακρίνονται από πολιτικό ρεαλισμό και θέτουν τις πραγματικές ανάγκες και τα ουσιώδη προβλήματα πάνω από τα κομματικά στεγανά. Αντί για την «γραμμή» του κάθε κόμματος, προτιμούν την μοναδική στοιχειώδη «γραμμή»: δηλαδή την κοινή λογική…
Αυτό αποδεικνύει διαρκώς, για παράδειγμα, ο Κυριάκος Μητσοτάκης. Ο πρόεδρος της ΝΔ είναι αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης εδώ και 8 μήνες και δεν υπόσχεται εύκολες λύσεις. Επισήμανε στους αγρότες ότι θα πρέπει να αλλάξουν νοοτροπία, προανήγγειλε ότι δε θα μονιμοποιηθούν οι συμβασιούχοι στο Δημόσιο, υπερασπίζεται τις μεταρρυθμίσεις και την επιχειρηματικότητα χωρίς να φοβάται και να κρύβει τις ιδέες του.
Ο Γιάννης Μπουτάρης είναι ένα ακόμη ενδεικτικό παράδειγμα. Ο δήμαρχος Θεσσαλονίκης έχει πραγματικά μεταμορφώσει την συμπρωτεύουσα, ενώ με δικές του κινήσεις -που δεν διαφημίζει ούτε «πουλάει» στους ψηφοφόρους του- έχει τετραπλασιάσει τον τουρισμό στην Θεσσαλονίκη. Ταυτόχρονα, έχει νοικοκυρέψει τα οικονομικά της πόλης και, επί της ουσίας, έχει ανοίξει στη Θεσσαλονίκη ένα μεγάλο παράθυρο στον κόσμο, προκειμένου αυτή να καταστεί πραγματική «πρωτεύουσα των Βαλκανίων».
Εκφραστής του νέου ήθους στην πολιτική είναι και ο Γιάννης Στουρνάρας. Προερχόμενος, όπως και ο Γιάννης Μπουτάρης, από τον προοδευτικό και κεντροαριστερό χώρο και, συγκεκριμένα από το ΠΑΣΟΚ, ο Στουρνάρας απέδειξε ότι καταργεί στην πράξη τα κομματικά στεγανά, αναλαμβάνοντας υπουργός Οικονομικών ενός δεξιού πρωθυπουργού, του Αντώνη Σαμαρά. Κατάφερε να γίνει ο υπουργός Οικονομικών του πρωτογενούς πλεονάσματος και του περάσματος στην ανάπτυξη, ενώ δεν έκρυψε τα λόγια του όταν χρειάζονταν επώδυνες αποφάσεις. Συν τοις άλλοις, ευκαιρία να αποδείξει τις διαχειριστικές του ικανότητες είχε και πέρυσι, καθώς ως διοικητής της Τραπέζης της Ελλάδος κράτησε όρθιες τις ελληνικές τράπεζες, παρά την μαζική φυγή καταθέσεων και τα capital controls.
Το νέο στην πολιτική φιλοδοξεί να φέρει και ο Σταύρος Θεοδωράκης. Αν και το Ποτάμι τώρα τελευταία δεν πάει καθόλου καλά στις δημοσκοπήσεις, ο Θεοδωράκης έχει αξιοποιήσει ιδέες και από την Δεξιά και από την Αριστερά, αποστρέφεται την συμβατική πολιτική και πάντα μπορεί κάποιος να βρει μία ενδιαφέρουσα ιδέα στα λεγόμενά του.
Τέλος, τέτοιες περιπτώσεις νέου ήθους υπάρχουν και στον ΣΥΡΙΖΑ. Έχοντας την «άνεση» της Ευρωβουλής και απαλλαγμένος από τις κομματικές του υποχρεώσεις, σε «φωνή της λογικής» αναδεικνύεται και ο ευρωβουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ, Κώστας Χρυσόγονος, εκνευρίζοντας πολλές φορές το κόμμα του, αλλά και το Μέγαρο Μαξίμου. Εκείνος, όμως, δεν «τσιμπάει» και λέει τα πράγματα με το όνομά τους, έχοντας ως μοναδική του πυξίδα την κοινή λογική.

Αφήστε μια απάντηση

Your email address will not be published.

*

Πρόσφατα από Ελλάδα

Go to Top