Από χρόνια με ταλανίζει το ερώτημα γιατί πολλοί ιατροί ασχολήθηκαν με τη λογοτεχνία, διακριθέντες μάλιστα: Αδαμάντιος Κοραής, Ιωάννη Βηλαράς, Γεώργιος Σκληρός, Άγγελος Δόξας, Μάρκος Αυγέρης, Ανδρέας Καρκαβίτσας, Άγγελος Τανάγρας, Κων/νος Μέρμηγκας, Κων/νος Μουρίκης, Στέλιος Σπεράτζας, Μανώλης Αναγνωστάκης, Ιάσων Ευαγγέλου, Γεράσιμος Ρηγάτος, Μιχάλης Δελησάββας, Αριστογείτων Χαραλαμπάκης…
ΑΠΟ ΤΟΝ ΑΥΓΕΡΙΝΟ ΑΝΔΡΕΟΥ,
ΔΙΚΗΓΟΡΟ, ΠΟΙΗΤΗ, ΛΟΓΟΤΕΧΝΗ
Άλλοι δεν ήταν μόνον ιατροί: Αλέξανδρος Μαυροκορδάτος, Ιωάννης Κωλέττης, Ιωάννης Καποδίστριας, Σπύρος Μερκούρης, Γεώργιος Παπανικολάου, Κων/νος Λογοθετόπουλος, Δημήτριος Σαράτσης, Γρηγόρης Λαμπράκης, Γεώργιος Καλαράς κ.ά. Φαίνεται ότι η ενασχόληση των ιατρών με την υγεία του ανθρώπου, η συχνά ψηλάφηση του θανάτου, απελευθερώνουν τα πιο ήσυχα, εύρυθμα και ευγενή αισθήματά τους.
Ο Αριστογείτων (Άρης) Χαραλαμπάκης γεννήθηκε στον Πύργο της Σάμου. Γεννήθηκε στο νησί του πιο σοφού ανθρώπου της Γης, του Πυθαγόρα, του μεγάλου Διδάχου των αιώνων, του τιτάνος της σκέψεως, ο οποίος ελκύει προς εαυτόν και καθοδηγεί είκοσι πέντε αιώνων σοφούς επιστήμονες. Δεν μπορεί, παρά να έχει το νησί αυτό της Σάμου στοιχεία δυνάμεως υπερφυσικής ή θεϊκής, η οποία ακτινοβολεί θετικώς τα παιδιά της, διακρίνονται και ακολούθως μεγαλουργούν. Μία τέτοια ιστορική αύρα προφανώς περιτύλιξε και συντρόφευσε και τον ιατρολογοτέχνη Αριστογείτονα Χαραλαμπάκη, ο οποίος ανυψώθηκε και στην ιατρική επιστήμη και στη λογοτεχνία. Είναι Στρατιωτικός ιατρός παθολόγος-καρδιολόγος, Διδάκτωρ του Πανεπιστημίου Αθηνών. Μετεκπαιδεύτηκε στην επεμβατική καρδιολογία. Διετέλεσε Διευθυντής Καρδιολογικής κλινικής του 401 Στρατ. Νοσοκομείου για μία δεκαετία. Γενικός Διευθυντής και των τριών Στρατ. Νοσοκομείων (414 Πεντέλης, 401 και ΝΙΜΙΤΣ). Ήδη έχει αποστρατευτεί (2005) με τον βαθμό του Αντιστρατήγου ως επίτιμος Διευθυντής της ΑΣΥΕ και έκτοτε ενασκεί την Καρδιολογία ιδιωτικά. Είναι Πρόεδρος της Ελληνικής Εταιρίας Ιατρών Λογοτεχνών, διακεκριμένο και εξέχον μέλος της Εταιρίας Ελλήνων Λογοτεχνών, της Ένωσης Ελλήνων Λογοτεχνών και της Ελληνικής Εταιρίας Χριστιανικών Γραμμάτων. Έχει βραβευτεί για το ποιητικό του έργο. Έργα του: «Στ’ ουρανού το φως», εκδόσεις Ιωλκός 2002, Α’ Βραβείο Ελληνικής Εταιρείας Χριστιανικών Γραμμάτων, τρίτομη ποιητική συλλογή για παιδιά «Η Χελιδονοφωλιά», «Κουβεντούλα με το φεγγάρι», «Το χρυσάφι του κόσμου», εκδ. ΑΩ 2011, Α’ Βραβείο Ένωσης Ελλήνων Λογοτεχνών, «Σταλαγματιές Αιγαίου», εκδ. Υπερόριος 2012, «Νεοέλληνες», με σκίτσα του ΛΟΓΟ, εκδ. Υπερόριος 2013. Τα περισσότερα ποιήματά του είναι εμπνευσμένα από τη ζωή στο στρατό, όπου ανακαλύπτονται και αποκαλύπτονται στους γιατρούς ενδότερες και κεκρυμμένες πτυχές του ανθρώπου. Εκεί «ορώμεν» τον ποιητή Αριστογείτονα Χαραλαμπάκη. Ο ίδιος με παρατηρήσεις – τομές στο τελευταίο του βιβλίο «Νεοέλληνες», εξομολογείται και τοποθετείται: «Σε κάθε ασθενή ενυπάρχει ο Ιώβ και ο Οιδίπους. Δέχεται με κάποια καρτερία την περιπέτεια της αρρώστιας του, αλλά και διαμαρτύρεται έντονα μέσα του για το κακό που του επεσώρευσε η τυφλή μοίρα, για την οποία μάλιστα δεν ευθύνεται ο ίδιος. Πολλές φορές πρέπει να παίξουμε ρόλο εξομολόγου, να πλησιάσουμε τον άρρωστο για να επιτύχουμε δυναμική παρέμβαση στην ψυχική του ισορροπία. Αυτό το δέσιμο ιατρού-ασθενούς είναι που ολοκληρώνει και καταξιώνει το ιερό λειτούργημα της Ιατρικής. Δυστυχώς όμως έπεσε και ο γιατρός θύμα της τεχνοκρατούμενης εποχής μας οπότε πολλά πράγματα γίνονται απρόσωπα και μηχανιστικά και πολλές φορές έχουν καθαρά υλιστικό σκοπό αποσκοπώντας στον “λαίμαργο” πλουτισμό…».
Συνέγραψε ο Χαραλαμπάκης ποιήματα αναφερόμενα στα ήθη των Νεοελλήνων, στην εθνική απόγνωση, στο όνειρο που γίνεται θλιμμένο, στους οικονομικούς μετανάστες, στην οικολογική μελαγχολία, αλλά και στους τύπους των ανθρώπινων χαρακτήρων, τους οποίες έχει καταγράψει και ηθογράψει: «Αγράμματος» Δικηγόρος, Άθεος, Ανάποδος, Άρπαγας, Αρρωστομανής, Αρχομανής, Αχάριστος, Βωμολόχος, Body builder, Γκρινιάρης, Εγωιστής, Είρων, Έντιμος-Ανέντιμος, Επιπόλαιος, Ευέξαπτος, Ευθυνόφοβος, Ευσυνείδητος, ο «Ζαμάν φου», Ζηλιάρης, Ζηλόφθων, Θρασύς, Θρησκόληπτος, Ισχυρογνώμων, Κατά φαντασίαν ασθενής, Καφενόβιος, Καμάκι, «Κομματόσκυλο», Κουτοπόνηρος, Κυκλοθυμικός, Μάγκας, «Μη μου άπτου», Μηδενιστής, Ντροπαλός, Ξερόλας, Πεσιμιστής, Ποιητής, Παραμυθάς, Πολυπράγμων, Πρακτικός γιατρός, Προληπτικός, Σπάταλος, Τεμπέλης, Τηλεορασόπληκτος, Τσιγκούνης, Τρακαδόρος, Τυχερός, Υπερ-προστατευτικός, Υποκριτής, Φιλάργυρος, Φιλοσοφημένος, Φιλόνικος, Φιλότιμος, Χιουμορίστας, Ψεύτης, Ωραιοπαθής κ.ά.
Παραθέτουμε ολόκληρο το πολύ ωραίο ποίημά του για τον πολιτικό:
«Στην εξουσία να βρεθεί δίνει και την ψυχή του, / από μικρός κι αδούλευτος στο κόμμα προσκολλά, / ψοφάει για ζήτω και σκορπά για την ανέλιξή του / ρουσφέτια, λόγους φλογερούς, ψέματα και λεφτά. / Είναι η καρέκλα ζάχαρη κι οι μίζες παντεσπάνι / οι κόλακες τριγύρω του τον κάνουνε θεό, / λόγια πολλά, ανώφελα κι η γλώσσα του ροδάνι / λέει πως όλα τα μπορεί να φτιάξει στο λεπτό! / Ξέρει να χτίζει γέφυρες χωρίς να ’χει ποτάμι, / να τάζει χίλια πράγματα, να φτιάξει τη χρονιά / και να σε πείθει ύστερα πως δεν μπορεί να κάνει / γιατί… τη φόρα του έκοψαν συμφέροντα πολλά. / Πάντα με ύφος κόλακα, γραβάτα καθώς πρέπει / θυμώνει τάχα στη Βουλή κι υψώνει τη φωνή / και ύστερα στον καφενέ “αγάπη” τον διέπει / μ’ αυτόν που έβριζε αισχρά, θεατρικά πιο πριν. / Έχει το κράτος κτήμα του και τη Βουλή μετόχι, / θωπείες και χαμόγελα όπλα του δυνατά, / παραμυθιάζει με τα ναι, μα εντός του λέει όχι, / μόνο τις ψήφους προσμετρά να βγει κι άλλη φορά. / Τη δύναμη που κατακτά αν χρησιμοποιούσε / για της πατρίδας την τιμή, του κόσμου το καλό / θα ’χε τρανή αποστολή και θα μεγαλουργούσε / αφήνοντας ξοπίσω του έργο μοναδικό»!
