Οι Έλληνες τοπ αμυντικοί αποτελούν τη ζωντανή απόδειξη πως το άθλημα έχει ξεφύγει από τα στενά πλαίσια της δεκαετίας του ’90 και των 00’s, προμηνύοντας ένα μάλλον δυσοίωνο μέλλον για το ίδιο το ποδόσφαιρο…
ΑΠΟ ΤΟΝ ΣΠΥΡΟ ΔΑΡΣΙΝΟ
ΑΡΧΙΣΥΝΤΑΚΤΗ ΤΗΣ ΩΡΑΣ ΤΩΝ ΣΠΟΡ
Οι αλλαγές είναι καλές. Ίσως όχι πάντα, αλλά είναι καλές. Εξάπτουν το ενδιαφέρον, την περιέργια. Σου ανοίγουν τους ορίζοντες. Στο ποδόσφαιρο οι αλλαγές είναι αυτές που αυξάνουν το αίσθημα του ανταγωνισμού. Είναι αυτές που κινούν τον κόσμο, τον μετατρέπουν, είναι αυτές που γυρίζουν τον τροχό. Κατά τα φαινόμενα η Ελλάδα και δη οι κεντρικοί αμυντικοί της, θ’ αποτελέσουν την απαρχή μίας τέτοιας αλλαγής. Ίσως όμως όχι τόσο ευχάριστης.
Όταν πριν από μερικά χρόνια ο Τιάγκο Σίλβα μετακόμιζε από το Μιλάνο στο Παρίσι, όλοι πιστέψαμε πως ήταν μία εξαιρετική μεταγραφή για τους Γάλλους. Ο κορυφαίος κεντρικός αμυντικός, τότε, στον κόσμο, είχε όλο το πακέτο. Έπαιζε με το κεφάλι ψηλά, διάβαζε γήπεδο, είχε γρήγορα πόδια, ήταν δυνατός στο ψηλό παιχνίδι. Ήξερε μπάλα. Με την… αλάνικη σημασία της λέξης.
Προσέξτε τον χρόνο τον οποίο χρησιμοποιώ. Δεν είναι ότι ξέχασε ή έχασε όλα τα παραπάνω χαρακτηριστικά. Πλέον δεν φαίνονται χρήσιμα. Πλέον δεν χρειάζονται. Το παιχνίδι αρχίζει να αλλάζει. Ή τουλάχιστον βρίσκεται σε μία τέτοια καμπή, όπου η ομοιογένεια είναι σαφέστατα το πιο κρίσιμο χαρακτηριστικό του παιχνιδιού. Όλοι πρέπει να κάνουν όλα. Τα πάντα. Σε τέτοιο σημείο ώστε να μην ξεχωρίζεις διαφορές και χαρακτηριστικά. Οι προικισμένοι, οι ιδιοφυίες του ταλέντου και της σκληρής δουλειάς ξεχωρίζουν, έχοντας ένα spotlight συνεχώς πάνω από το κεφάλι τους. Διότι είναι η επιτομή της ποδοσφαιρικής πολυπραγμοσύνης. Στην πραγματικότητα είναι τέρατα αφομοίωσης και των εργαστηρίων. Όχι με την κακή έννοια πάντα. Είναι επιστημονικά αποτελέσματα μίας χρόνιας έρευνας υπερανάπτυξης των ανθρωπίνων σωματικών ικανοτήτων.
Η Ελλάδα μάλιστα έχει και τους δικούς της εκπροσώπους σε αυτή τη συνομοταξία. Παιδιά που έφυγαν νωρίς από τα σύνορα της χώρας, που καλλιεργήθηκαν κατά κύριο λόγο στο εξωτερικό. Παίκτες οι οποίοι μπορούν να σταθούν σε οποιαδήποτε ομάδα της Ευρώπης, επειδή είναι ακριβώς αυτό. Κόπιες του απόλυτου μοντέλου. Του Ανθρώπου του Βιτρούβιου, κάποιο Λεονάρντο Ντα Βίντσι του ποδοσφαίρου. Ο Σωκράτης Παπασταθόπουλος και ο Κώστας Μανωλάς είναι τα πιο χαρακτηριστικά παραδείγματα μιας και αποτελούν παίκτες οι οποίοι στέκονται ή έχουν τα φόντα να σταθούν ανάμεσα στους κορυφαίους του είδους τους: τον Ζερόμ Μπόατενγκ, τον Ντιέγκο Γοδίν, τον Μάτς Χούμελς, τον Ζεράρ Πικέ, τον Σέρχιο Ράμος.
Ο αγώνας της Ρόμα με την Τορίνο ήταν το ερέθισμα για να γράψω αυτό το κομμάτι. Οι Ρωμαίοι επικράτησαν με 3-2, με το συγκλονιστικό σενάριο που ήθελε τον Φραντσέσκο Τότι, έναν άνθρωπο λίγο πιο παλιό στη Ρόμα απ’ ότι το Ολίμπικο, να μπαίνει στο 80φεύγα και στο 90φεύγα να κάνει το 3-2 υπέρ των γηπεδούχων, παρά το γεγονός πως η Τορίνο προηγούνταν 1-2. Επομένως ότι και να γινόταν, ο Κώστας Μανωλάς θα περνούσε στα… ψιλά. Ο Μανωλάς μάλιστα έκανε καλό παιχνίδι. Έβαλε ένα γκολ, έδωσε μία ασίστ (αν μπορείς να την περιγράψεις έτσι την παρεμβολή) στον Τότι και γενικά ήταν δραστήριος. Με μία μικρή διαφορά: Τα δύο γκολ που δέχτηκε η Ρόμα προήλθαν από δύο καθαρά δικά του λάθη!
Αλλά αυτό δεν έχει και καμία μεγάλη σημασία. Αφού ο Μανωλάς… πηδάει ψηλά, κάνει τάκλιν με δύναμη, είναι γρήγορος και έχει όλα εκείνα τα χαρακτηριστικά για να αντέξει στη νέα τάξη πραγμάτων του ποδοσφαίρου, όλα τα υπολοιπα είναι περιττά. Και ο Παπασταθόπουλος βέβαια δεν αποτελεί εξαίρεση. Ίσως ελαφρώς πιο… παλαιάς κοπής παίκτης, με περισσότερο μυαλό στο παιχνίδι του, συγκαταλέγεται στους δέκα κορυφαίους του κόσμου με αυτά τα χαρακτηριστικά και φυσικά με την προσαρμοστικότητά του σε όλες τις συνθήκες και σε όλες τις καταστάσεις.
Στην πραγματικότητα όμως η δική τους άνθηση, η δική τους ανάπτυξη σηματοδοτεί σημαντικές αλλαγές στο παιχνίδι. Και αυτό διότι όταν οι κορυφαίοι δεν ξεχωρίζουν για κάτι από τους ομοίους τους, αντιλαμβάνεται κανείς τον εκφασισμό της κατάστασης.
Στις τρεις προηγούμενες δεκαετίες οι κεντρικοί αμυντικοί ήταν αυτοί που όριζαν το παιχνίδι. Ήταν ο εγκέφαλος, τα εργατικά χέρια και το κάτι παραπάνω. Παίκτες όπως ο Ιβάν Ραμίρες Κόρντομπα, ο Φερνάντο Ιέρο, ο Τσίρο Φεράρα, ο Πάολο Μαλντίνι, ο Ματίας Ζάμερ, ο Φράνκο Μπαρέζι και στα πίσω πίσω ο Λόταρ Ματέους, ήταν κάτι παραπάνω από παίκτες που απλώς κάνουν τη δουλειά. Σίγουρα δεν είχαν εκείνα τα σωματικά χαρακτηριστικά που θα τους έκαναν χρήσιμα μηχανάκια στα χέρια του κάθε δογματικού Ντιέγκο Σιμεόνε της εποχής.
Το σημερινό σύστημα επιτάσσει παίκτες σταρ και όχι αντι-σταρ. Παίκτες ικανούς να ξεφύγουν από τα καθιερωμένα, που τ’ όνομά τους δεν μπορεί να συνάδει με την δικαιολογία της κακής ημέρας. Κάθε ματς αποτελεί θέατρο, παράσταση η οποία θα πρέπει να εκτελείται με εξαιρετική ακρίβεια. Μόνο έτσι γεμίζουν οι σελίδες, τα likes, τα views, τα favs και σίγουρα η απήχηση των χορηγών.
