Στην άκρη της γειτονιάς, κοντά στους άστεγους πρόσφυγες έμενε ένα παιδί μοναχό. Είχε μεγάλα γαλάζια μάτια, είχε ένα μεγάλο χαμόγελο και τίποτε άλλο…
ΑΠΟ ΤΟΝ ΚΩΣΤΑ ΠΑΝΑΓΙΩΤΟΠΟΥΛΟ
Κι εγώ όλο έλεγα να πάω να το δω και να του πάω κάτι. Όλο έλεγα κι όλο δεν πήγαινα.
Έμενα στο αύριο και στο πρέπει. Τελικά, όταν τα αύριο τέλειωσαν κι όταν το πρέπει μεγάλωσε, πήγα.
Φόρεσα τα καλά μου και το γελαστό μου πρόσωπο, φορτώθηκα πακέτα με φαγητά και γλυκίσματα, φορτώθηκα παιχνίδια και αγάπη και πήγα.
Μέσα το σπίτι ήταν σκοτεινό. Η πόρτα χωρίς κλειδί. Κανένας ήχος. Καμιά ζωή. Έσπρωξα την πόρτα και μπήκα. Το δωμάτιο άδειο. Ερημιά. Και το παιδί δεν ήταν πουθενά… Το παιδί δεν μπορούσε να περιμένει. Τα παιδιά μοιάζουν με το νερό… Δεν περιμένουν. Φεύγουν τόσο γρήγορα.
Κράτησα τα πακέτα στα χέρια μου, έκανα μια προσευχή και τα άφησα μπροστά στην πόρτα, σαν αφιέρωμα στο «άγνωστο παιδί». Έτσι, όπως στον «Άγνωστο στρατιώτη».
