Χόμπι για πλούσιους και… ευκατάστατους κυρίους το ευρωπαϊκό μπάσκετ, το οποίο δεν αποφέρει το παραμικρό όφελος στις ομάδες που συμμετέχουν στα ευρωπαϊκά Κύπελλα, ενώ Ευρωλίγκα και FIBA κρατούν σε ομηρία το ίδιο το άθλημα…
ΑΠΟ ΤΟΝ ΣΠΥΡΟ ΔΑΡΣΙΝΟ
ΑΡΧΙΣΥΝΤΑΚΤΗ ΤΗΣ ΩΡΑΣ ΤΩΝ ΣΠΟΡ
Ομολογώ πως πριν την επάνοδο της ΑΕΚ στην Basket League και την ευρωπαϊκή της προοπτική δεν είχα εικόνα για το πως διαχειρίζεται τόσο η Ευρωλίγκα όσο και η FIBA τη διακυβέρνηση του μπάσκετ στη γηραιά Ήπειρο. Υπήρχαν κάποια στοιχεία διάσπαρτα, ωστόσο δεν χρειάστηκε ποτέ μέχρι σήμερα να γίνει κουβέντα περί αυτού. Στην πραγματικότητα τόσο τα… μπασκετικά ΜΜΕ όσο και οι ίδιες ομάδες δεν μπαίνουν στη διαδικασία να συζητήσουν το ζήτημα. Μία μόνιμη σιωπή, σαν από αδιαφορία επικρατεί στις τάξεις του αθλήματος. Στην πραγματικότητα όμως, αν μπει κανείς στη διαδικασία να κάνει σύγκριση με τις αντίστοιχες καταστάσεις στο ποδόσφαιρο θ’ αντιληφθεί πως οι διαφορές ειναι χαώδεις.
Ο Παναθηναϊκός για δύο χρόνια θα πληρώσει συνολικά 7,5 εκατομμύρια ευρώ τον Νικ Καλάθη. Ένα αντίστοιχο ποσό λαμβάνει και ο Βασίλης Σπανούλης στον Ολυμπιακό. Δεν χρειάζεται να μπούμε στη διαδικασία να εξετάσουμε το μπάτζετ των δύο φετινών φιναλίστ της Ευρωλίγκας. Μπάτζετ που αγγίζει τα 40 εκατομμύρια ευρώ για την πρωταθλήτρια ΤΣΣΚΑ, κοντά στα 35 εκατομμύρια για την φιλόδοξη Φενερμπαχτσέ.
Τα ποσά δεν είναι τεράστια. Αν αναλογιστεί κανείς τα ποδοσφαιρικά μεγέθη των Μπαρτσελόνα, Ρεάλ, Παρί και Μπάγερν, στην πραγματικότητα υπάρχει μεγάλο χάσμα. Αναλογικά, όμως οι τελευταίες χαίρονται ένα μεγάλο δώρο από τις εταιρίες χορηγούς του Champions League αλλά και από τα τηλεοπτικά δικαιώματα, είτε των εγχώριων πρωταθλημάτων, είτε των ευρωπαϊκών Κυπέλλων. Η απόσβεση είναι μερική, ωστόσο οι ομάδες ξέρουν και μπορούν να κάνουν τα κουμάντα τους.
Στο μπάσκετ δεν συμβαίνει κάτι τέτοιο. Και στην πραγματικότητα το ν’ αγωνιστεί κανείς στην Ευρωλίγκα, έχει μόνο σαν όφελος τα όποια κέρδη από τα εισιτήρια. Ανύπαρκτες σχέσεις με τους χορηγούς, απειροελάχιστα μπόνους επιδόσεων, ενώ και τα τηλεοπτικά πωλούνται και αγοράζονται χωρίς κάποιο σοβαρό προγραμματισμό, κάποια σοβαρή οργάνωση, η οποία θα φέρει χρήμα στις ομάδες. Αυτό έχει ως συνέπεια να υφίστανται αυτή τη στιγμή δεκάδες club ανά την Ευρώπη, των οποίων οι ισολογισμοί είναι συνεχώς και αδιαλείπτως ελλειματικοί. Οι επιχειρηματίες πετούν λεφτά μέσα σε ένα βαρέλι δίχως πάτο, κάτι που σαφέστατα δεν προσφέρει στο άθλημα, αφού και οι υποδομές είναι υποτυπώδεις, ενώ το NBA και ανατολικές χώρες απορροφούν εύκολα τα καλύτερα ταλέντα με την ανεξέλεγκτη εισροή μετρητού.
Την ώρα λοιπόν που στο ποδόσφαιρο η Ευρώπη είναι με περίσσια ευκολία πρωτοπόρος σε όλα τα μήκη και πλάτη του πλανήτη, στο μπάσκετ η Ευρώπη είναι ένας παρίας. Ένας οργανισμός ο οποίος τελεί συνεχώς υπό το καθεστώς πίεσης και περιορισμού, με τις ΗΠΑ ν’ ανοίγουν με άλματα την ψαλίδα της διαφοράς τόσο από πλευράς ποιότητας, όσο και από πλευρά εμπορικής εκμετάλλευσης του αθλήματος, δημιουργώντας ισχυρούς πυρήνες ανάπτυξης τόσο στην Κίνα, στην Λατινική Αμερική, ενώ επιχειρείται άνοιγμα στην υπό ανάπτυξη Αφρική. Συνεπώς παρά την επαγγελματική φύση του αθλήματος στα ισχυρότερα κέντρα του πλανήτη, στην Ευρώπη η μορφή του μπάσκετ παραμένει ημιεπαγγελματική. Δεν είναι καθόλου τυχαίο το γεγονός πως δεν γίνεται καμία προσπάθεια ενσωμάτωσης της ισχύος του Ηνωμένου Βασιλείου στο κόλπο, την ώρα που το NBA ορίζει ετησίως αρκετούς αγώνες στο Νησί, βάζοντας χέρι και σε αυτή την αγορά.
Σαφέστατα το μεγαλύτερο μέρος της ευθύνης έχουν τόσο η Ευρωλίγκα όσο και η FIBA, οι οποίες αδυνατούν αφενός να βρουν σημείο τομής και συνεργασίας, ενώ παραδοσιακά τα μεταξύ τους παιχνίδια και διαμάχες, προκαλούν προστριβές και φθορά στα μεγαλύτερα clubs της ηπείρου, τα οποία αποτελούν άλλωστε τον πιο ισχυρό πυλώνα της προόδου του αθλήματος στην Ευρώπη.
