Ένα επίκαιρο αφιέρωμα στη μνήμη του ποιητή T.S.Eliot (1888-1965)!
ΑΠΟ ΤΟΝ ΘΑΝΑΣΗ ΔΡΙΤΣΑ, KΑΡΔΙΟΛΟΓΟ, ΑΝΑΠΛΗΡΩΤΗ ΔΙΕΥΘΥΝΤΗ ΩΝΑΣΕΙΟΥ ΚΑΡΔΙΟΧΕΙΡΟΥΡΓΙΚΟΥ ΚΕΝΤΡΟΥ, ΣΥΝΘΕΤΗ ΚΑΙ ΣΥΓΓΡΑΦΕΑ
Είχα γνωρίσει αποσπασματικά το έργο του μεγάλου ποιητή Thomas Stearns Eliot στα χρόνια της εφηβείας μου κυριότερα μέσα από τις μεταφράσεις στα ελληνικά (βλ. Έρημη Χώρα) που έγιναν από τον εθνικό μας ποιητή Γιώργο Σεφέρη. Όμως κατά τη διάρκεια της παραμονής μου στο Λονδίνο για μια επταετία γνώρισα βαθύτερα τον Elliot και μπήκε έτσι στο πετσί μου η γραφή του αφού διάβασα την ποίηση του με πάθος, ιδιαίτερα όταν ταξίδευα με το τρένο μεταξύ London Bridge και Greenwich. O Τάμεσης κυλούσε γκρίζος και μεγαλοπρεπής στα αριστερά μου όπως τον παρατηρούσα μέσα από τα θαμπωμένα τζάμια του υπέργειου σιδηρόδρομου ενώ στα χέρια μου κρατούσα μιαν έκδοση τσέπης των ποιημάτων του Eliot από τον εκδοτικό οίκο Faber & Faber που είχε ιδρύσει ο ίδιος ο ποιητής. Διαβάζω στα «Πρελούδια»: «The winter evening settles down with smell of stakes in passageways», (μτφρ) «Βασιλεύει το χειμωνιάτικο απόγευμα, ώρα έξι, τα αποκαΐδια καπνισμένων ημερών. Μια μπόρα δυνατή τυλίγει τα απόβλητα σαπισμένων φύλλων γύρω από τα πόδια σου και εφημερίδων από έρημους πάγκους. Κάνουν θόρυβο οι στάλες σε σπασμένες γρίλιες και καπέλα καμινάδων, στη γωνιά του δρόμου ένα άλογο μοναχικό χτυπά τις οπλές του και ξεφυσά, έπειτα το άναμμα των φαναριών». Μια μοναδική απόδοση της ατμόσφαιρας του χειμερινού Λονδίνου που μόνον όσοι έζησαν εκεί για καιρό μπορούν να αντιληφθούν μέσα από τις λέξεις του Eliot.
Ο σπουδαίος T.S. Eliot που τιμήθηκε με το βραβείο Nobel λογοτεχνίας υπήρξε άνθρωπος σπάνιας μόρφωσης και πνευματικής καλλιέργειας που είχε προοδευτικά υιοθετήσει μια χριστανική-μεταφυσική θεώρηση ζωής και είχε απορρίψει τον ιστορικό υλισμό και τις μαρξιστικές ιδέες. Θεωρούσε την ιδέα του θεού ως κατάκτηση του ευρωπαϊκού πολιτισμού ισχυριζόμενος ότι σε αντίθετη περίπτωση η αξία του Θεού θα αντικατασταθεί από ανθρώπινα είδωλα. Έλεγε χαρακτηριστικά ότι: «Αν δεν έχετε τον Θεό τότε θα είσαστε υποχρεωμένοι να προσκυνάτε τον Χίτλερ ή τον Στάλιν, ακόμη και αν ένας ευρωπαίος δεν πιστεύει ατομικά στην αξία της χριστιανικής πίστης όλα όσα πράττει και εκφράζει έχουν τις ρίζες τους στην κληρονομιά του χριστιανικού πολιτισμού, αν ο χριστιανισμός εξαφανισθεί κάποια μέρα τότε μαζί του θα εξαφανιστεί ολόκληρος ο πολιτισμός μας». Ο Eliot υπήρξε λάτρης της ελληνικής σοφίας και τόνιζε ότι προκειμένου να διασωθεί ο ευρωπαϊκός πολιτισμός θα πρέπει να αναβαπτίζεται στις πηγές του και να ανανεώνεται αδιάκοπα στην Ελλάδα και στη Ρώμη. Σήμερα στα πλαίσια της μεγάλης ευρωπαϊκής κρίσης (που δεν είναι μόνον οικονομική αλλά επίσης πολιτισμική) και του αυξανόμενου πανευρωπαϊκού ανθελληνισμού τα κείμενα και η σκέψη του Eliot είναι επίκαιρα όσο ποτέ ιδιαίτερα για εμάς τους έλληνες. Στη συνέχεια στα πλαίσια και της τρέχουσας περιόδου των Χριστουγέννων θα παραθέσω σε μετάφραση το υπέροχο ποίημα του T.S.Eliot με τίτλο «ΤΟ ΤΑΞΙΔΙ ΤΩΝ ΜΑΓΩΝ» (Journey of the Magi):
«Έπεσε πάνω στα κρύα ο ερχομός του, μέσα στου χρόνου την πιο άσχημη εποχή. Για ένα ταξίδι, και μάλιστα τόσο μακρύ, ύπουλοι οι δρόμοι και άγριος ο καιρός, ακριβώς πάνω στην καρδιά του χειμώνα. Και πληγιασμένες οι καμήλες, με πόδια πρησμένα να αντιστέκονται, να ξαπλώνουν πάνω στο λιωμένο χιόνι. Κάποιες στιγμές το μετανιώναμε, νοσταλγούσαμε τα θερινά παλάτια μας απάνω στις πλαγιές, τις κάμαρες μας, τις λυγερές κοπέλες που μας κέρναγαν σερμπέτια. Κι έπειτα οι γκρινιάρηδες καμηλιέρηδες να βλαστημούν και να το σκάνε γυρεύοντας ποτό και θηλυκά, και τις νύχτες να σβήνουν οι φωτιές και καταλύματα να μην υπάρχουν, οι πόλεις αφιλόξενες και τα χωριά εχθρικά χρεώνοντας πολλά. Δύσκολος καιρός για μάς. Τέλος διαλέξαμε νύχτα να ταξιδεύουμε, να λαγοκοιμόμαστε, με τις φωνές να φωνάζουν στα αυτιά μας κράζοντας πως όλα αυτά ήταν μια καθαρή τρέλα.
Έπειτα το ξημέρωμα σε εύκρατη φτάσαμε κοιλάδα, υγρή, πέρα από το σύνορο του χιονιού, μοσχοβολούσε η βλάστηση εκεί, με γάργαρο ποτάμι κι ένα νερόμυλο να μαστιγώνει το σκοτάδι και τρία δέντρα στο χαμηλό ουρανό. Κι ένα γέρικο άσπρο άλογο να ξεμακραίνει καλπάζοντας στο βοσκοτόπι. Κατόπι φτάσαμε σε καπηλειό πούχε μια δράνα πάνω από τη μπασιά, έξι χέρια σε ορθάνοιχτη πόρτα έπαιζαν ασήμι στα ζάρια και πόδια κλωτσούσαν τα αδειανά από κρασί φλασκιά. Όμως δεν ήξεραν τίποτε να μας πουν και συνεχίσαμε αδιάκοπα και νύχτα φτάσαμε, ούτε λεπτό νωρίτερα, το μέρος εκείνο βρήκαμε. Ήτανε για μας μια γερή ανταμοιβή. Πάει πολύς καιρός που έγιναν όλα αυτά, θυμάμαι καλά, όμως θα το ξανάκανα. Ετούτο όμως να γράψεις καλά. Ετούτο γράψε.
Το δρόμο αυτό τον πήραμε για Γέννηση ή για Θάνατο; Σίγουρα μια Γέννηση υπήρξε, είχαμε πολλές μαρτυρίες και αμφιβολία καμμιά. Είχα αντικρύσει γέννηση και θάνατο, όμως θαρρούσα πως δεν έμοιαζαν καθόλου. Ήταν η Γέννηση αυτή σκληρή αγωνία και πικρή για μας, εκείνα τα Βασίλεια. Όμως κι εκεί, στον αρχαίο νόμο μέσα, δε βρήκαμε αναπαμό, μ’ ένα λαό πούγινε ξένος καθώς γαντζώνονταν πάνω στους θεούς του. Θα έπρεπε να χαιρόμουνα με έναν άλλο θάνατο».
ΥΓ. Θεωρώ ότι η ποίηση δεν μεταφράζεται αλλά έκανα μια προσπάθεια να αποδώσω το υπέροχο αυτό ποίημα του Eliot στα ελληνικά από την πρωτότυπη έκδοση των Faber-Faber (TS Eliot: The complete poems and plays).
Μπορείτε να δείτε το πρωτότυπο κείμενο στο εξής link:
http://www.poetryarchive.org/poetryarchive/singlePoem.do?poemId=7070
