Μία κυβέρνηση ετοιμάζεται να κλείσει κανάλια και ραδιόφωνα προωθώντας μία αμφίβολη ρύθμιση που δίνει λιγότερες άδειες από όσα ραδιοτηλεοπτικά ΜΜΕ εκπέμπουν σήμερα. Μια κυβέρνηση ανοίγει «βεντέτα» με εκδότες και μεγάλα συγκροτήματα Τύπου που τα καταγγέλλει για τα δάνειά τους και τα απειλεί με εξεταστική επιτροπή και «ξαφνικό θάνατο» επειδή έχουν… δανειστεί. Μία Ένωση Δημοσιογράφων που διαγράφει όσους δημοσιογράφους εξέφρασαν διαφορετική άποψη από την κυβέρνηση σε ένα κρίσιμο δημοψήφισμα. Και ένα κυβερνών κόμμα που, σε επετειακό βίντεο που φτιάχνει, στοχοποιεί δημοσιογράφους που κάνουν το λάθος να διαφωνούν με την κυβέρνηση. Προφανώς, θα περίμενε κανείς τα παραπάνω ανατριχιαστικά να συμβαίνουν σε μία χώρα του Τρίτου Κόσμου, σε ένα ανελεύθερο καθεστώς, ίσως στην Βόρεια Κορέα του Κιμ Γιονγκ Ουν. Κι όμως, τα παραπάνω είναι σκηνές από ένα σκοτεινό και ζοφερό αντιδημοκρατικό έργο που παίζεται σε μία ευρωπαϊκή χώρα, εν έτει 2016. Στην Ελλάδα!
Ο ΣΥΡΙΖΑ ουδέποτε τα είχε καλά με τους δημοσιογράφους, με τα ΜΜΕ και με την ελεύθερη κριτική. Από τότε που ανήλθε στην θέση της αξιωματικής αντιπολίτευσης, το νυν κυβερνών κόμμα κατήγγελλε τα «μέσα της διαπλοκής», έβλεπε παντού εχθρούς και φαντάσματα, κήρυττε εμπάργκο σε τηλεοπτικές και ραδιοφωνικές εκπομπές όταν δεν του άρεσε ο παρουσιαστής τους, ενώ υποσχόταν πως αν ερχόταν στην εξουσία, θα έπαιρνε δραστικά μέτρα.
Εφιάλτης
Φυσικά, αρκετοί δεν ξεχνούσαν ότι ο ΣΥΡΙΖΑ είναι ένα αριστερό κόμμα, χωρίς όμως να πιστεύει στον σταλινισμό. Έτσι, υπέθεταν πως όλα αυτά ήταν υπερβολές ενός κόμματος της αντιπολίτευσης που έψαχνε εναγωνίως τρόπους να συσπειρώσει το ακροατήριό του, να δείξει πόσο μαχητικό και ασυμβίβαστο είναι. Μόνο που ο ΣΥΡΙΖΑ φαίνεται πως… εννοούσε κατά κεραίαν όσα έλεγε όταν βρισκόταν στα έδρανα της αξιωματικής αντιπολίτευσης. Και δεν ήταν άλλο ένα κόμμα που τα έβαζε με τα «διαπλεκόμενα συμφέροντα» -τακτική προσφιλής και στον Ανδρέα Παπανδρέου, αλλά και στον γιο του, Γιώργο.
Έτσι, λοιπόν, εδώ και μήνες, η κοινωνία και τα ΜΜΕ, αλλά και η ίδια η κατακτημένη με αίμα αξία της ελευθεροτυπίας και του δικαιώματος του Τύπου να δημοσιεύει ό,τι θέλει, βρίσκονται στο απόσπασμα. Και το ίδιο ισχύει για αντιπολιτευόμενους δημοσιογράφους που ασκούν σκληρή κριτική στην κυβέρνηση –είτε γιατί ανήκουν σε άλλο πολιτικό χώρο, είτε διότι για τους ίδιους, δημοσιογραφία νοείται η σκληρή κριτική σε κάθε μορφής εξουσία. Άρα, και στην εξουσία του ΣΥΡΙΖΑ…
Μεθοδεύσεις
Η κορυφαία μεθόδευση της κυβέρνησης που πλήττει την ελευθερία του Τύπου αποτελεί η περίφημη ρύθμιση του υπουργού Επικρατείας, Νίκου Παππά, για δημοπράτηση αδειών πανελλαδικής τηλεοπτικής εμβέλειας. Τώρα, υπάρχουν 8 πανελλαδικά κανάλια, που εκπέμπουν με ιδιωτικές κεραίες, από ιδιωτικές εγκαταστάσεις. Και επίσης, υπάρχουν τρία κρατικά και άλλο ένα ουσιαστικά κρατικό, αφού πρόκειται για το κανάλι της Βουλής. Ωστόσο, παρά το γεγονός ότι με αυτά τα κανάλια το περίφημο «φάσμα των συχνοτήτων» λειτουργεί μια χαρά (δηλαδή δεν «μπερδεύεται» το σήμα του ενός καναλιού με το άλλο), η κυβέρνηση μεθοδεύει τον περιορισμό των καναλιών με το πρόσχημα ότι το συγκεκριμένο φάσμα δεν… τα αντέχει όλα. Έτσι, η κυβέρνηση ψήφισε πρόσφατα στη Βουλή τον συγκεκριμένο νόμο, με τον οποίο ορίζεται ότι θα δημοπρατηθούν μόνο 4 άδειες για σταθμούς πανελλαδικής εμβέλειας. Μάλιστα, στο Μαξίμου ακόμη επικαλούνται την μελέτη ενός «ινστιτούτου ραδιοτηλεοπτικών μέσων της Φλωρεντίας», που δεν το ξέρει ούτε η μητέρα του, προκειμένου να μας πείσουν ότι ο αριθμός «τέσσερα» για τις τηλεοπτικές άδειες προκύπτει κατόπιν ενδελεχούς επιστημονικής έρευνας και δεν είναι αυθαίρετος.
Το αποτέλεσμα, φυσικά, είναι αυτονόητο: η κυβέρνηση θα οδηγήσει κανάλια στο λουκέτο, εκατοντάδες –αν όχι χιλιάδες- εργαζόμενους στην ανεργία, ενώ ταυτόχρονα θα ανοίξει την πόρτα της τηλεόρασης και των πανελλαδικών συχνοτήτων σε φιλικούς προς την ίδια επιχειρηματίες και μιντιάρχες, που θα πάρουν την θέση των παλιών. Κάπως έτσι, οι «ενοχλητικές» φωνές θα έχουν φιμωθεί και τη θέση τους στο τηλεοπτικό στερέωμα θα έχουν πάρει φιλικά κανάλια και φιλικοί προς τον ΣΥΡΙΖΑ δημοσιογράφοι. Με άλλα λόγια, η κυβέρνηση στήνει την… δική της διαπλοκή και για να το κάνει αυτό, δεν διστάζει να παραβιάζει βάναυσα το δικαίωμα στην ελεύθερη πληροφόρηση και στην ελευθερία του Τύπου.
Βεντέτες και προγραφές
Βεβαίως, ο ΣΥΡΙΖΑ είχε προϊδεάσει, όπως προαναφέρθηκε, για τον αντιδημοκρατικό του κατήφορο. Για παράδειγμα, ο Αλέξης Τσίπρας, στην προσπάθειά του να μας πείσει ότι είναι… αντισυμβατικός, έχει κηρύξει εμπάργκο στο κανάλι Mega από το 2012, καθώς δεν έχει εμφανιστεί έκτοτε στο συγκεκριμένο σταθμό. Επίσης, όταν ένα άρθρο του δημοσιογράφου Γιάννη Πρετεντέρη δεν άρεσε στην Κουμουνδούρου, κήρυξε… «εμπάργκο» στην εκπομπή του και έκτοτε, κανένα στέλεχος του ΣΥΡΙΖΑ δεν εμφανίζεται στην «Ανατροπή».
Επίσης, η κυβέρνηση έχει σφίξει τον κλοιό σε βάρος του Δημοσιογραφικού Οργανισμού Λαμπράκη και του εκδότη του, Σταύρου Ψυχάρη, αφήνοντας υπονοούμενα για τις «συχνές επισκέψεις του στον εισαγγελέα». Μ’ άλλα λόγια, παρά το γεγονός ότι ο Σταύρος Ψυχάρης έως τώρα εξυπηρετεί κανονικά τα δάνειά του, η κυβέρνηση φτιάχνει ένα κλίμα αρνητικό για τον επιχειρηματία, καθώς αναρωτιέται κανείς ποιος διαφημιζόμενος θα θελήσει να «μπει στο μάτι» της κυβέρνησης και θα δώσει διαφήμιση στα «Νέα» ή το «Βήμα»; Το ίδιο ερώτημα, φυσικά, ισχύει και για τους τραπεζίτες, αφού ακόμη κι αν ο ΔΟΛ δεν έχει παραλείψει καμία πληρωμή δανείου, είναι προφανές ότι καμία τράπεζα δε θα ρισκάρει να διευκολύνει τον εν λόγω δημοσιογραφικό οργανισμό.
Σαν να μην έφταναν όλα τα παραπάνω, το νοσηρό αυτό κλίμα έχει δημιουργήσει και το φαινόμενο της αυτολογοκρισίας των δημοσιογράφων: μόλις την περασμένη εβδομάδα, η ΕΣΗΕΑ, δηλαδή η Ένωση των δημοσιογράφων που έχει δώσει μάχες για την ελευθερία του Τύπου, διέγραψε από μέλη της δημοσιογράφους που είχαν ταχθεί υπέρ του «Ναι» στο δημοψήφισμα του περασμένου Ιουλίου. Και η τραγική ειρωνεία είναι ότι η ζωή… δικαίωσε αυτούς τους δημοσιογράφους, αφού το «Όχι» της κυβέρνησης μετατράπηκε σε… «ναι» στο τρίτο Μνημόνιο μέσα σε μόλις μία εβδομάδα…
