Υπάρχουν πολλοί λόγοι που μπορούν να οδηγήσουν ένα λαό, ή κάποιο μέρος του σε εξέγερση, όπως πολύ αναλυτικά τους κατέγραψε ο Αριστοτέλης στα Πολιτικά!
ΑΠΟ ΤΟΝ ΠΕΤΡΟ ΔΟΥΚΑ, ΠΡΩΗΝ ΒΟΥΛΕΥΤΗ ΚΑΙ ΥΦΥΠΟΥΡΓΟ ΟΙΚΟΝΟΜΙΑΣ ΚΑΙ ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΩΝ
(συνέχεια από το προηγούμενο φύλλο) Απ´ την άλλη, οι «Ζηλωτές», που εξέφραζαν το «δήμο», τα ευρύτερα λαϊκά στρώματα και τους πολυπληθείς πρόσφυγες, με ηγέτη τον άρχοντα Μιχαήλ Παλαιολόγο και μετά (όταν δολοφονήθηκε ο Μιχαήλ), κάποιον Ανδρέα Παλαιολόγο. Βάση της δύναμής τους ήταν οι άκληροι, οι πένητες, οι άνεργοι, αλλά και η οργανωμένη συντεχνία των «Παραθαλασσίων», δηλαδή των ναυτικών. (Ακριβώς όπως και στην αρχαία Αθήνα, οι «Πάραλοι», δηλ. η τάξη των ναυτικών, ήταν πρωτοπόροι στη διεύρυνση της Δημοκρατίας!).
Το 1343, οι Ζηλωτές επαναστάτησαν, κυρίευσαν την ακρόπολη της Θεσσαλονίκης, φόνευσαν πολλούς ευγενείς και εγκατέστησαν το δικό τους ιδιότυπο καθεστώς!
Δήμευσαν και μοίρασαν τις περιουσίες των πλουσίων, ίσως και της εκκλησίας (αν και είναι πιθανό, οι χωρικοί που ήδη καλλιεργούσαν κτήματα των Μονών, απλά να τα καλλιεργούσαν πλέον χωρίς να αποδίδουν νοίκι στις Μονές ή φόρο, ή και άλλοι χωρικοί να εγκαταστάθηκαν σε αυτά χωρίς να πληρώνουν κάποιο νοίκι ή τέλος), επεδίωξαν διοικητική αυτονομία (κάτι που μάλλον οδήγησε σε κάποια απομόνωση το καθεστώς), ενώ φαίνεται πως ασκούσαν κάποιου είδους δημοκρατική/συλλογική διοίκηση.
(Γράφω «φαίνεται» γιατί δεν είναι σαφείς και απόλυτα αξιόπιστες οι πηγές).
Αλλά η φθορά και η παρακμή δεν άργησαν. Διώξεις αντιπάλων, απομόνωση, αυθαιρεσίες, οι ρεβανσισμοί και οι εκδικητικότατες, η κακοδιαχείριση, η πολυφωνία, οι συνεχείς πόλεμοι στην ενδοχώρα με την επακόλουθη φτώχεια, η αντίδραση των πλουσιοτέρων και της μεσαίας τάξης που εθίγετο από το κανονιστικό και διοικητικό αλαλούμ, είχαν προκαλέσει μεγάλη δυσαρέσκεια, είχαν αποδυναμώσει τους Ζηλωτές και έδωσαν την ευκαιρία, το 1349, στο νέο αυτοκρατορικό διοικητή, τον Θεόδωρο Μετοχίτη, σε σύμπραξη μάλιστα με τους ναυτικούς, τους πρώην συμμάχους των Ζηλωτών, να ανατρέψει το καθεστώς. Ακολούθησαν φυσικά, φυλακίσεις, διώξεις και εξορίες των Ζηλωτών και των συνοδοιπόρων τους!
Είναι η πρώτη φορά που στο Βυζάντιο και ίσως σε όλη την μεσαιωνική Δύση, που εγκαθιδρύθηκε τέτοιο επαναστατικό, συλλογικό και «δημοκρατικό» καθεστώς.
(Ας σημειώσουμε πως λίγα χρόνια πριν, το 1339, στην ολιγαρχική Γένουα, η ανερχόμενη τάξη των εμπόρων, η συντεχνία των ναυτικών (που είχαν αγανακτήσει γιατί για ένα διάστημα καθυστερούσε η πληρωμή τους και είχε φυλακιστεί ο αρχηγός τους Francesco Capurro όταν ζήτησε την παρέμβαση του Βασιλέως τη Γαλλίας), και τα φτωχότερα λαϊκά στρώματα, ξεσηκώθηκαν κατά της αριστοκρατίας των γαιοκτημόνων (των λεγόμενων Γουέλφων) και επέβαλλαν στους εκλέκτορες της πόλης (δηλαδή στο ολιγαρχικό καθεστώς που διοικούσε τη Γένοβα), την ανακήρυξη του ευγενούς στη καταγωγή, Σιμόνε Μποκανέγκρα ως Δόγη. Αλλά αυτή η εξεγερσούλα δεν είχε την «επαναστατικότητα» και ανατρεπτικότητα της επανάστασης της Θεσσαλονίκης!).
Αλλά δεν τελειώνουμε εδώ: Ας αναφέρουμε και κάποιες άλλες δικές μας εξεγέρσεις:
7. • Στην Ενετοκρατούμενη Κρήτη τα πράγματα δεν έλεγαν να ησυχάσουν, με τουλάχιστον 27 καταγεγραμμένες εξεγέρσεις.
Από αυτές ας αφηγηθούμε τις παρακάτω ιδιαίτερα αξιοπρόσεκτες:
• Περίπου 20 χρόνια μετά την Επανάσταση των Ζηλωτών στη Θεσσλονίκη, Ενετοί άρχοντες στη Κρήτη, με αρχηγό τον Τίτο Βενιέρη, αρνήθηκαν την πρόσθετη φορολογία, ξεσηκώθηκαν κατά της Βενετίας, και εγκαθίδρυσαν τη «Δημοκρατία του Αγίου Τίτου» 1364 – 1367 μ.Χ., με τη συνδρομή ντόπιων Κρητών. Οι Βενετοί, ισχυρότεροι, κατέπνιξαν το κίνημα.
8. • Ο «Ορνιθοπόλεμος» του 1470 μεταξύ Κρητών (κυρίως Σφακιανών) και των Ενετών, που εκτός από τους άλλους φόρους επέβαλλαν και ένα φόρο σε κάθε οικογένεια της Κρήτης που κάθε μήνα θα έπρεπε να προσφέρει στην Βενετική Αρχή και ένα καλοθρεμμένο κοτόπουλο. Καθώς όμως τα παιδιά των Κρητών μεγάλωναν, παντρευόντουσαν και δημιουργούσαν δικές τους οικογένειες, άρχισε να προκαλείται κάποια διαμάχη σχετικά με το σωστό ποσό που θα έπρεπε να στέλνει η κάθε περιοχή στους Βενετούς. Κάποιοι χωρικοί άρχισαν να προσφέρουν αυγά στους Βενετούς υποστηρίζοντας πως θα μπορούσαν να τα εκκολάψουν και να αναθρέψουν με αυτό τον τρόπο κοτόπουλα. Οι Βενετοί στράφηκαν άμεσα κατά των χωρικών που δεν απέδιδαν τον απαιτούμενο φόρο, εκδίδοντας άμεσα 10.000 καταδικαστικές αποφάσεις. Οι Σφακιανοί επέστρεψαν τις καταδίκες πίσω και κατηγόρησαν τη Βενετική αρχή των Χανίων για διαφθορά. Οι απεσταλμένοι των Σφακιανών στα Χανιά φυλακίστηκαν από τις τοπικές αρχές, γεγονός που προκάλεσε εξέγερση η οποία τερματίστηκε τρία χρόνια μετά όταν η Βενετική αρχή αποφάσισε να αποσύρει τον φόρο απ’ όλο το νησί της Κρήτης.
9. • Περίπου 50-60 χρόνια αργότερα γύρω στο 1527 (ή το 1570), κάποιες μεγάλες Ελληνικές οικογένειες της δυτικής Κρήτης αποφάσισαν να συναντηθούν στο μοναστήρι του Αγίου Ιωάννη στο Ακρωτήρι με σκοπό να οργανώσουν επανάσταση κατά των Βενετών.
Οπωσδήποτε το κίνητρο δεν ήταν απλά η οικονομική καταπίεση, αλλά και η πατριωτική περηφάνεια, η αγανάκτηση με την υποτιμητική συμπεριφορά των Βενετσιάνων.
Αρχηγός της ορίστηκε ο Γεώργιος Κανδανολέων.
Η επανάσταση σημείωσε στην αρχή επιτυχία με αποτέλεσμα οι Βενετοί να αναγκαστούν να αποσυρθούν στα Χανιά. Ο Κανδανολέων έκανε έδρα της περιοχής που είχε απελευθερωθεί τα Μέσκλα, 15 χιλιόμετρα νότια των Χανίων.
Σύμφωνα με αυτά που αναφέρει ο σπουδαιότατος Λευκαδίτης λόγιος Σπυρίδων Ζαμπέλιος στο βιβλίο του «Οι Κρητικοί Γάμοι. Ανέκδοτον επεισόδιον της Κρητικής Ιστορίας επί Βενετών (1570)» [Τορίνο, τυπ. Ουικεντίου Βώνα, 1871], ο γιός του Κανδαλέοντα, ο Πέτρος, ερωτεύτηκε την Σοφία, κόρη του Βενετού άρχοντα Φραντσέσκο Μολίνο. Ο Μολίνο τότε συνωμότησε με τον Δούκα του Ηρακλείου ώστε να τους παγιδεύσουν. Συμφώνησε προσχηματικά να γίνουν οι γάμοι μεταξύ του Πέτρου και της Σοφίας και κατά την προσέλευση των συγγενών του γαμπρού (που ήταν και οι πρωταγωνιστές της επανάστασης) στον γάμο, τους συνέλαβε και τους εκτέλεσε. Οι υπόλοιποι συλληφθέντες χωρίστηκαν σε τέσσερις ομάδες και απαγχονίστηκαν στα Χανιά, στο Κουτσογέρακο, στο Ρέθυμνο και στη Μέσκλα. Όσοι δεν συνελήφθησαν συνέχισαν την επανάσταση από τα ορεινά μέχρι που εξασφάλισαν αμνηστία από τους Βενετούς. Να θυμίσω πως ο Σαίξπηρ έγραψε τον «Ρωμαίο και την Ιουλιέττα» κατά το 1596-1597 μ.Χ., και ο Λόρκα τον «Ματωμένο Γάμο» το 1932! [ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ]
(Απόσπασμα από προδημοσίευση του νέου βιβλίου του Πέτρου Δούκα «Μαρξισμός και η Ανάπτυξη Κομμουνιστικών Ιδεών στην Αρχαία Ελλάδα»).
