Η Ελλάδα δεν είναι μια χώρα σαν τις άλλες. Ο κανόνας του 1% δεν ισχύει εδώ. Δηλαδή το πρόβλημά μας δεν είναι πως 1% του πληθυσμού μας κατέχει το 50% του πλούτου της χώρας…
ΑΠΟ ΤΟΝ ΑΓΗ ΒΕΡΟΥΤΗ
Για πολλούς λόγους, ο πλούτος κατευθύνεται προς αρκετά μεγαλύτερο μέρος του πληθυσμού. Η χώρα μας έχει διαχρονικά δυο πληθυσμιακές ομάδες. Τους πολλούς που πληρώνουν, και τους λιγότερους που πληρώνονται από τους πολλούς. Ούτε καν επί τουρκοκρατίας το πρόβλημα δεν ήταν επικεντρωμένο σε μια μικρή μειοψηφία ανθρώπων όπως οι μπέηδες και οι προεστοί. Το πρόβλημα ήταν ότι γύρω τους δημιουργούσαν ένα δίκτυο υποστήριξης της εξουσίας τους, το οποίο είχε σημαντικότατο κόστος διατήρησης.
Η επανάσταση του ‘21 προέκυψε από το ύψος των φόρων, οι οποίοι έπρεπε να μαζευτούν από τον φτωχό και αγράμματο λαό, προκειμένου να ικανοποιηθούν οι αυξημένες απαιτήσεις του Σουλτάνου, αθροιστικά με το κόστος συντήρησης των μπέηδων και προεστών, των πρωτοπαλίκαρών τους, και των υπόλοιπων ιδιωτικών στρατών τους. Επίσης, καθόλου τυχαίο δεν είναι πως η Επανάσταση του 1821, μετά 2-3 χρόνια, κατέληξε σε εμφύλιο και προοριζόταν για παταγώδη αποτυχία, ενώ τη λύση τελικά έδωσαν οι συμμαχικές δυνάμεις στην Ναυμαχία του Ναυαρίνου το 1827.
Το πρόβλημα της μη-βιωσιμότητας του Ελληνικού συστήματος διαχείρισης του κράτους επαναλήφθηκε άλλες 5 φορές στο σύντομο βίο του Νέου Ελληνικού Κράτους. Όποτε χρεοκοπούσε η χώρα, ήταν επειδή αδυνατούσε να αποπληρώσει χρήματα που αφειδώς δανείζονταν οι κυβερνώντες αμέσως πριν την χρεοκοπία. Αυτό το έκαναν, νομίζοντας πως κάποιος μελλοντικός κυβερνήτης της χώρας θα έχει τη δυνατότητα ή την πρόθεση να επιβάλλει λιτότητα στους ιδιωτικούς στρατούς του. Αν δεν την είχε, αυτό δεν ήταν πρόβλημα για τον κυβερνήτη που δανειζόταν για να αυξήσει την επιρροή του και την πολιτική του ισχύ.
Τα δάνεια δημιουργούσαν πάντοτε πρόβλημα όταν κατέληγαν στη σίτιση των ιδιωτικών «στρατών εξουσίας», διότι ουσιαστικά δεν δημιουργούσαν προϋποθέσεις ανάπτυξης.
Όταν αναπόφευκτα ερχόταν η χρεοκοπία, τότε η λιτότητα ήταν μονόδρομος και επιβαλλόταν δήθεν από τους δανειστές, ενώ στην πραγματικότητα ήταν μονόδρομος για να μπορέσει η οικονομία να αναπνεύσει.
Ισάριθμες γενιές νεοελλήνων έχουν θυσιαστεί σε αυτό το παιγνίδι χρηματοδότησης των ιδιωτικών στρατών της εξουσίας με δανεικά, όσες φορές έχει χρεοκοπήσει η χώρα.
Υπάρχει κανείς που να πιστεύει, πράγματι, πως η ευρύτητα και ο τεράστιος αριθμός Ελλήνων της Ελληνικής Διασποράς είναι κάτι τυχαίο; Τώρα απλά είναι η σειρά της γενιάς μας. Το πρόβλημα δεν είναι δε μόνο σε κεντρικό επίπεδο. Η διαφθορά είναι εξαπλωμένη από το κατώτατο επίπεδο δημόσιας διοίκησης ως πολύ ψηλά. Το χρήμα από τα δίκτυα διαφθοράς, σε συνδυασμό με το χρήμα που διαχειρίζεται το κράτος, διαχέονται σε μια ομάδα ανθρώπων που πρόσκεινται στο εκάστοτε σύστημα εξουσίας. Ειδικά στην τοπική αυτοδιοίκηση, όπου οι έλεγχοι είναι λιγότερο εντατικοί και ενδελεχείς, λόγω απόστασης από τα κέντρα εξουσίας και τους ελεγκτικούς μηχανισμούς, το κρατικό χρήμα μπορεί να δημιουργήσει τοπικές μαφίες, όπου πάλι οι λίγοι χρησιμοποιούν το κρατικό χρήμα για να εκλέγονται, και κατόπιν μοιράζουν μέρος του σε ολοένα περισσότερους, ώσπου να καταρρεύσουν τα οικονομικά της τοπικής κοινωνίας και των μηχανισμών της τοπικής αυτοδιοίκησης.
Δήμοι των 20.000 και των 50.000 ή 100.000 κατοίκων είναι δανεισμένοι 15-20 χιλιάδες ευρώ ανά κάτοικο, συν τα χρήματα που προσφέρει η κεντρική κυβέρνηση, συν τα δημοτικά τέλη. Σαν ένα φράκταλ, ο τοπικός Μινώταυρος του ελληνικού συστήματος εξουσίας επαναλαμβάνεται σε μικρότερη κλίμακα όσο μικραίνει ο χώρος που μελετάει κάποιος.
Από απτυχίωτους με πλαστά πτυχία, σε χιλιάδες ανύπαρκτους οργανισμούς που χρηματοδοτούνται, σε συντάξεις τύπου Πυραμίδας Ponzi, σε παιδικές χαρές που χρηματοδοτήθηκαν από το κράτος και την Ευρωπαϊκή Ένωση με 800.000 ευρώ η μία, σε σχολεία χτισμένα χωρίς πολεοδομική άδεια, σε ξεφτιλισμένες εθνικές οδούς τιμής εξαπλάσιας από την γερμανική Autobahn, σε δημοσίους υπαλλήλους που δεν εμφανίζονται στη δουλειά τους για χρόνια ολόκληρα, σε εκατοντάδες ψευδοτυφλούς συνταξιούχους ενός μικρού τόπου, σε εκατομμύρια που εξαφανίζονται από τα ταμεία, σε πλακοστρώσεις των 600 (εξακοσίων) ευρώ το τετραγωνικό μέτρο.
Σε όλα αυτά, καύσιμο και σπινθήρας είναι πάντοτε «τα λεφτά των άλλων».
Ο Μινώταυρος τρώει χρήματα, και διασφαλίζει την επιβίωσή του στον φόβο των τοπικών κοινωνιών να αποτινάξουν τους μπέηδες, τους προεστούς και τα πρωτοπαλίκαρα, γιατί εκείνοι μπορούν να τους στείλουν την πολεοδομία Σύρου-Μυκόνου, την εφορία, να τους καθυστερήσουν 30 χρόνια την εφαρμογή του σχεδίου πόλεως, να τους καταστρέψουν τη ζωή για την απόπειρά τους να απελευθερωθούν.
Ο Μινώταυρος του κρατισμού, ως φερετζές του ελληνικού συστήματος διακυβέρνησης, θα τρώει γενιές Ελλήνων, όπως την τωρινή, ώσπου να θωρακιστεί θεσμικά η χώρα, με τρόπο που να μην μπορεί μια πολυεθνική να βγάζει τα κέρδη έξω αφορολόγητα, να μην μπορεί κάποιος να αγοράσει μια απόφαση της δημόσιας διοίκησης, να μην μπορούν οι μπέηδες ανεξέλεγκτα να απειλήσουν τον καθημερινό πολίτη με ολοκληρωτική καταστροφή αν δεν υποταχθεί σε αυτούς.
Ο Μινώταυρος κρύβεται στις λεπτομέρειες του ελληνικού συστήματος και δεν μπορεί κανείς να τον πολεμήσει με ανθρώπους, γιατί αντίστοιχα και εκείνος έχει τους δικούς του ανθρώπους.
Ο Τοπικός Μινώταυρος του κρατισμού, της διεφθαρμένης εξουσίας, της αυθαιρεσίας και της ατιμωρησίας μπορεί να καταπολεμηθεί με έναν τρόπο: Μόνο με την ίδρυση και τήρηση Θεσμών.
Αλλιώς, καληνύχτα για 1-2 γενιές μετά από τη Γενιά του Πολυτεχνείου.
Ο Μινώταυρος νίκησε.
Σε αυτό το παραμύθι δεν υπάρχει Θησέας.
