Το ότι ως δεξιός δεν πιστεύω στην «πάλη των τάξεων», αλλά στην εθνική και κοινωνική ενότητα, δεν σημαίνει πως οι κοινωνικές τάξεις δεν υπάρχουν…
ΑΠΟ ΤΟΝ ΦΑΗΛΟ Μ. ΚΡΑΝΙΔΙΩΤΗ, ΔΙΚΗΓΟΡΟ, ΠΡΟΕΔΡΟ ΤΗΣ ΝΕΑΣ ΔΕΞΙΑΣ
Το ότι θεωρώ εξόχως διχαστική και αντιπατριωτική τη μαρξιστική προσέγγιση δεν σημαίνει πως καταλύεται το καθήκον όλων μας για εξομάλυνση των κοινωνικών αντιθέσεων, διασφάλιση της κοινωνικής κινητικότητας μέσα από τη δημόσια Υγεία, τη δημόσια Παιδεία και τη -μέσα από αληθινή φιλελεύθερη οικονομική ανάπτυξη- διασφάλιση του αποτελεσματικότερου μέτρου κοινωνικής πολιτικής: μιας δημιουργικής και αξιοπρεπώς αμειβόμενης θέσης εργασίας για κάθε πολίτη της χώρας.
Εάν αφήσουμε τους ισχυρούς ή τους ακροαριστερούς συνδικαλιστές να «αυτορυθμιστούν», έχουμε ραντεβού με το χάος. Εάν καταλύσουμε κάθε κρατική εποπτεία στις συνθήκες εργασίας, τότε έχουμε πάλι ραντεβού με την όξυνση των κοινωνικών αντιθέσεων και τη σύγκρουση. Η ασυδοσία οποιουδήποτε -τραπεζών, μεγάλων επιχειρήσεων, αριστερών συνδικαλιστών και των κομμάτων τους- είναι αντιλαϊκή και άρα αντεθνική, αντιπατριωτική πολιτική. Εάν την ανάπτυξη και τη δημιουργία των θέσεων εργασίας τη φέρνουν η de facto κι ύστερα η de jure κατάργηση των αργιών, οι μισθοί των 300 και 400 ευρώ, οι απλήρωτες υπερωρίες, η κατάργηση κάθε ελέγχου, τότε οι πιο αναπτυγμένες χώρες στον κόσμο θα ήταν το Μπανγκλαντές και το Πακιστάν. Δεν είναι.
Εδώ είναι που πρέπει να χρησιμοποιούμε την αληθινή μετριοπάθεια και την κοινή λογική, κι όχι να βαφτίζουμε ως τέτοιες τη φτωχοποίηση όλο και περισσοτέρων, τον πανευρωπαϊκό αυτοκτονικό ιδεασμό, την επιδότηση του μουσουλμανικού εποικισμού και την αυτοϋπονόμευση της δημόσιας ασφάλειας. Οι εργαζόμενοι, που δουλεύουν για ψίχουλα -στα όρια της ανθρώπινης επιβίωσης- ή με ελάχιστο ελεύθερο χρόνο, δεν παράγουν ποιοτικά προϊόντα ούτε προσφέρουν ποιοτικές υπηρεσίες. Οι αληθινά αναπτυγμένες χώρες δεν έχουν νόμιμους δούλους ούτε μισθούς πείνας.
Η βαρβαρότητα και η αδικία δεν μπορεί να παράξουν τίποτα θετικό. Ίσως πρόσκαιρα υπερκέρδη, αλλά το κοινωνικό και το εθνικό κόστος θα αποδειχθούν πολύ μεγάλα, διότι έτσι συντρίβεται η κοινωνική κινητικότητα και η πατρίδα μπορεί να στερηθεί τους αρίστους, την αυριανή πολιτική, στρατιωτική, οικονομική και πνευματική ηγεσία της, και να μείνει με τον κατιμά της διεφθαρμένης φεουδαρχίας στο τιμόνι της χώρας.
Το αποτέλεσμα της δήθεν διαπραγμάτευσης που έκανε επί τόσον καιρό ο ΣΥΡΙΖΑ, με τον ψευτοδεξιό βοηθητικό του να σφυρίζει κλέφτικα κοιτάζοντας από την άλλη, είναι άλλη μια επίθεση στο εισόδημα των Ελλήνων, συνταξιούχων και μη. Η επίθεση στην ιδιωτική περιουσία συνεχίζεται και η φορολογία γίνεται ακόμη πιο αποτρεπτική, μη τυχόν και βρεθεί κανένας παλαβός που, αντί να φάει τα λεφτά του στις γυναίκες και στο καζίνο, θελήσει να έρθει να επενδύσει σε μια χώρα με συντριπτική φορολογία, γραφειοκρατία και κίνδυνο ανά πάσα στιγμή να αλλάξουν όλα.
Αυτή η «συνταγή» δημοσιονομικής μέγγενης εξασφαλίζει μόνο ότι θα πληρώνουμε τις δόσεις μας και πως θα γίνουμε ακόμη πιο φτωχοί, πηγαίνοντας ακόμη πιο ταχέως στην κατηφόρα της υπανάπτυξης ως γερμανικό gau.
Παράλληλα, ο ακροαριστερός πυρήνας της κυβέρνησης συνεχίζει σε όλα τα υπόλοιπα την παράδοξη, αλλά τόσο καταστροφική συνταγή. Από τη μια, πλήρης υποταγή στην πολιτική σκληρής λιτότητας και πλεονασμάτων, αρμέγοντας μια κοκαλιάρα αγελάδα που πλέον βγάζει αίμα κι όχι γάλα, και, από την άλλη, επιδοτούμενο ισλαμικό εποικισμό, επίθεση στην εθνική ταυτότητα, αμφισβήτηση της ιστορικής συνέχειας του έθνους και ολοκληρωτική υπερπροβολή και επιβολή των πιο αρρωστημένων και παρακμιακών προτύπων, με επίθεση στην παραδοσιακή οικογένεια. Κι όλα αυτά σε μια χώρα που δημογραφικά πεθαίνει, ενώ ο σοβινισμός των εχθρών συνεγείρεται στα βόρεια και τα ανατολικά.
Γι’ αυτό περισσότερο από ποτέ είναι ανάγκη για την ευρωπαϊκή άνοιξη της ελευθερίας, για μια Ελλάδα, μια Ευρώπη με ασφάλεια απέναντι στην επίθεση των ισλαμιστών, για την υπεράσπιση της εθνικής ταυτότητας κάθε χώρας αλλά και των βάσεων της συλλογικής μας ταυτότητας, της Ελλάδας, της Ρώμης και του χριστιανισμού.
Και φυσικά, μια τέτοια νέα ευρωπαϊκή συμμαχία να μην είναι τιμωρητική, να μην έχει σημαία που θυμίζει αντιπροσωπία αυτοκινήτων και μια διεφθαρμένη ελίτ εξόχως αντιευρωπαϊκή. Ελλάδα-κάστρο, Ευρώπη-φρούριο των εθνικών ταυτοτήτων, της χριστιανοσύνης, της αληθινής δημοκρατίας, της αλληλεγγύης και της εθνικής παραγωγής.
ΠΗΓΗ: ANTINEWS.GR