ΠΟΛΙΤΙΚΗ / ΕΠΙΚΑΙΡΟΤΗΤΑ / ΟΙΚΟΝΟΜΙΑ / ΥΓΕΙΑ / ΕΠΙΣΤΗΜΗ

ÂÏÕËÇ - ÓÕÍÅÄÑÉÁÓÇ ÔÏÕ ÕÐÏÕÑÃÉÊÏÕ ÓÕÌÂÏÕËÉÏÕ(EUROKINISSI/ÃÉÙÑÃÏÓ ÊÏÍÔÁÑÉÍÇÓ)

Ανεπίδεκτοι μαθήσεως

σε Ελλάδα/Πολιτική

ΕΠΙΠΟΛΑΙΟΤΗΤΑ, ΑΣΧΕΤΟΣΥΝΗ, ΑΝΕΠΑΡΚΕΙΑ ΑΛΛΑ ΚΑΙ ΑΔΥΝΑΜΙΑ ΚΑΤΑΝΟΗΣΗΣ ΤΩΝ ΔΙΕΘΝΩΝ ΣΥΣΧΕΤΙΣΜΩΝ ΕΙΝΑΙ ΔΥΣΤΥΧΩΣ ΤΑ ΧΑΡΑΚΤΗΡΙΣΤΙΚΑ ΤΟΥ ΣΥΡΙΖΑ ΤΑ ΟΠΟΙΑ ΤΟΝ ΦΕΡΝΟΥΝ ΜΕ ΤΑΧΥΤΗΤΑ ΣΕ ΜΟΝΟΨΗΦΙΟ ΠΟΣΟΣΤΟ ΑΛΛΑ ΠΑΡΑΛΛΗΛΑ ΔΙΑΛΥΟΥΝ Ο,ΤΙ ΕΧΕΙ ΜΕΙΝΕΙ ΟΡΘΙΟ ΣΤΗΝ ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΟΙΚΟΝΟΜΙΑ

Ένα ακόμη «ναυάγιο» στο Eurogroup, μία ακόμη απόδειξη πως η κυβέρνηση αυτή ούτε θέλει, ούτε μπορεί να μάθει από τα λάθη της: για μία ακόμη φορά, η ελληνική κοινωνία και όλοι μας ζούμε στο ίδιο έργο θεατές. Ένα έργο που επαναλαμβάνεται τα τελευταία 2,5 χρόνια, καθώς έχουμε μία κυβέρνηση που διστάζει να αναλάβει το πολιτικό κόστος των μέτρων για τα οποία έχει… δεσμευθεί και διαρκώς αναβάλλει να κλείσει τις συμφωνίες που συζητεί. Κάπως έτσι, ο λογαριασμός μεγαλώνει, η οικονομία επιδεινώνεται, η χώρα χάνει την μία ευκαιρία μετά την άλλη και το αποτέλεσμα είναι γνωστό: φτάνει η κυβέρνηση στο… παρά 5’ και, αντιμέτωπη με τις επείγουσες χρηματοδοτικές ανάγκες που υπαγορεύουν τα άδεια ταμεία, υπογράφει τα πάντα. Και τα «λουζόμαστε εμείς…
Θα περίμενε κανείς, έπειτα από 2,5 χρόνια συνεχών αποτυχιών και αδιέξοδων δήθεν «διαπραγματεύσεων», να έχει μάθει η κυβέρνηση το μάθημά της. Ήδη από την πρώτη ημέρα που ανέλαβε την εξουσία, ο ΣΥΡΙΖΑ κατέστησε σαφή την «δυσανεξία» που έχει απέναντι στην εφαρμογή προγραμμάτων δημοσιονομικής προσαρμογής. Και, βεβαίως, αυτό είναι απολύτως κατανοητό, καθώς το κόμμα της Αριστεράς προφανώς και δεν μπορεί εύκολα ή έστω, χωρίς «τύψεις» και ενοχές, να εφαρμόζει πολιτικές λιτότητας. Ωστόσο, αφ’ ης στιγμής στον ΣΥΡΙΖΑ κατάλαβαν ότι το πρόγραμμα ήταν εξαιρετικά «δύσπεπτο» για τους ίδιους και τη χώρα, είχαν δύο επιλογές: είτε να πουν ότι… δεν μπορούν και να βολευθούν στις βολικές θέσεις της αντιπολίτευσης, είτε να σφίξουν τα δόντια και να εφαρμόσουν ό,τι έπρεπε να εφαρμοστεί, προκειμένου να βγει η χώρα μία ώρα αρχύτερα από την επιτροπεία και τα Μνημόνια.

OΠΩΣ ΚΑΙ ΜΕ ΚΑΘΕΤΙ ΜΕ ΤΟ ΟΠΟΙΟ EΧΕΙ ΑΣΧΟΛΗΘΕΙ ΑΥΤΗ Η ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ, EΤΣΙ ΚΑΙ ΜΕ ΤΗΝ ΠΕΡΙΒΟΗΤΗ «ΔΙΑΠΡΑΓΜΑΤΕΥΣΗ» ΠΗΓΑΙΝΕΙ ΑΠΟ ΣΤΡΑΠΑΤΣΟ ΣΕ ΣΤΡΑΠΑΤΣΟ, ΔΥΣΤΥΧΩΣ ΟΧΙ ΜΟΝΟ ΓΙΑ ΤΗΝ ΙΔΙΑ, ΑΛΛΑ ΓΙΑ ΟΛΟΥΣ ΜΑΣ

Ίδιο μοτίβο
Ωστόσο, δεν έγινε τίποτα απ’ αυτά. Ο ΣΥΡΙΖΑ, γοητευμένος από τα θέλγητρα της εξουσίας, προφανώς και δεν την παρέδωσε. Όμως, ταυτοχρόνως, ουδέποτε κατανόησε και ότι από την στιγμή που υπέγραψε το Μνημόνιο, όφειλε να το τηρήσει. Κάπως έτσι, το πρώτο 8μηνο της διαπραγμάτευσης, η κυβέρνηση της Αριστεράς μάθαινε. Μάθαινε πώς διαμορφώνονται οι συσχετισμοί ισχύος στην Ευρώπη, διαπίστωνε ότι υπάρχουν κι άλλα ευρωπαϊκά κράτη που απολογούνται στους ψηφοφόρους τους και πως δεν γίνεται πάντα ό,τι θέλουμε στη ζωή. Τα δίδακτρα για να μάθει ο ΣΥΡΙΖΑ ήταν πανάκριβα: ήταν οι κλειστές τράπεζες, η συνολική επιβράδυνση της ελληνικής οικονομίας το 2015, αλλά και τα 86 δισεκατομμύρια ευρώ του τρίτου Μνημονίου. Θα περίμενε, λοιπόν, κανείς, με τόσο «ακριβά» δίδακτρα, να έχει μάθει το μάθημά του ο μαθητής. Ωστόσο, με δεδομένο ότι το μάθημα δεν το πλήρωσε ο μαθητής αλλά… όλοι εμείς, ο ΣΥΡΙΖΑ και η κυβέρνηση παρέμειναν ανεπίδεκτοι μαθήσεως.
Έκτοτε, λοιπόν, ακολουθείται το ίδιο μοτίβο στην διαπραγμάτευση: η κυβέρνηση γνωρίζει από πριν τί θα ζητήσουν οι δανειστές, αλλά και ποια πράγματα έχει η ίδια υπογράψει και δεσμευθεί ότι θα εφαρμόσει. Ωστόσο, συνεχώς αναλίσκει τον χρόνο σε ατέρμονες διαπραγματεύσεις, που εκτυλίσσονται παράλληλα σε όλα τα επίπεδα: ο Ευκλείδης Τσακαλώτος διαπραγματεύεται αενάως στα Eurogroup, o πρωθυπουργός βρίσκεται σε μία ατέρμονη πολιτική διαπραγμάτευση χωρίς κανένα όφελος, ενώ οι τεχνοκράτες και οι υπουργοί βρίσκονται διαρκώς σε συναντήσεις στο Χίλτον. Τα στελέχη της τρόικας, που έγιναν κουαρτέτο και μετονομάστηκαν σε… «θεσμούς», έχουν μετατρέψει τα αεροπορικά ταξίδια από τις έδρες των οργανισμών τους (Ουάσινγκτον, Βρυξέλλες, Φρανκφούρτη) σε δρομολόγιο… Παγκράτι-Κολιάτσου, καθώς κάθε λίγο και λιγάκι οι διαπραγματεύσεις στο Χίλτον αρχίζουν για να κρατήσουν μερικές εβδομάδες και να… καταλήξουν σε αδιέξοδο. Ο χρόνος περνά, οι μήνες περνούν και η οικονομία καταρρακώνεται. Και το αποτέλεσμα κάθε τέτοιας διαπραγμάτευσης είναι το ίδιο: η κυβέρνηση «το κουράζει» ως την ώρα που αρχίζουν να τελειώνουν τα χρήματα ή έρχεται η ώρα να πληρωθούν λήξεις ομολόγων και τότε καταλαβαίνει ότι θα επανέλθει πίσω στο 2015 και στην κατάσταση οιονεί χρεοκοπίας: κάπως έτσι έκλεισε πέρυσι τον Μάιο η αξιολόγηση, όταν έναν μήνα αργότερα «έσκαγαν» ομόλογα και δάνεια της χώρας. Κάπως έτσι τώρα φτάσαμε σχεδόν στον Ιούνιο με την αξιολόγηση ανοιχτή, όταν στις αρχές Ιουλίου η χώρα θα χρειαστεί περί τα 7 δισεκατομμύρια ευρώ, προκειμένου να εξυπηρετήσει τις δανειακές της ανάγκες. Μ’ άλλα λόγια, τώρα η κυβέρνηση «καίγεται» να πάρει την δόση, καθώς σε διαφορετική περίπτωση θα πρέπει να δώσει σχεδόν… 3 φορές τις εισπράξεις από τον ΕΝΦΙΑ για να μην χρεοκοπήσουμε! Το αποτέλεσμα είναι πως τώρα ο Αλέξης Τσίπρας και οι κυβερνώντες βρίσκονται εκ νέου με την πλάτη στον τοίχο, καθώς τα ταμεία έχουν αδειάσει, οι δανειστές αρνούνται να… κάνουν τα κέφια της Αθήνας για το χρέος και το αποτέλεσμα είναι πως οδεύουμε προς το κρίσιμο Eurogroup της 15ης Ιουνίου με την κυβέρνηση να είναι πλέον αναγκασμένη, για μία ακόμη φορά, να δεχθεί τα πάντα για να μην χρεοκοπήσει η χώρα.

Δεν μπορούν
Συν τοις άλλοις, είναι προφανές ότι αν είχε κλείσει η αξιολόγηση πριν έναν χρόνο -όπως έπρεπε να είχε γίνει βάσει χρονοδιαγράμματος- τότε ο λογαριασμός των μέτρων θα ήταν κατά πολύ μικρότερος. Και πέραν του λογαριασμού των μέτρων, θα ήταν εξαιρετικά μικρότερος και ένας άλλος λογαριασμός: η ζημιά που υφίσταται η πραγματική οικονομία και η κοινωνία από την τραγική καθυστέρηση στην ολοκλήρωση της αξιολόγησης. Εδώ και έναν χρόνο, η ανεργία δεν μειώνεται, η ανάπτυξη ακόμη βρίσκεται… στον πάγο, νέες επενδύσεις δεν γίνονται και γενικώς, η χώρα αργοπεθαίνει σαπίζοντας από την γάγγραινα της αναβλητικότητας, των μικροπολιτικών σχεδιασμών και από τον φόβο του πολιτικού κόστους. Με δεδομένο, μάλιστα, ότι δεν είναι πλέον λίγες οι φορές που την έχει πατήσει ο ΣΥΡΙΖΑ με τον ίδιο τρόπο, αδυνατώντας να αντιληφθεί ως πού θα φτάσουν τα όρια του Βόλφγκανγκ Σόιμπλε ή ως πού μπορεί να πιέσει η ελληνική πλευρά, πλέον η πραγματικότητα αποδεικνύει το πασιφανές: ότι αυτή η κυβέρνηση δεν είναι ότι δεν θέλει. Απλώς, δεν μπορεί να αντιληφθεί την πραγματικότητα, ούτε να ξεφύγει από τα βαθιά εγγεγραμμένα στο πολιτικό DNA λάθη της. Η ελληνική κοινωνία, όμως, δεν φταίει σε τίποτα. Αντιθέτως, έχει υποφέρει πάρα πολλά για να κυβερνάται από ανεπίδεκτους μαθήσεως…

Αφήστε μια απάντηση

Your email address will not be published.

*

Πρόσφατα από Ελλάδα

Go to Top