Ολυμπιολάτρεις και Ολυμπιομάχοι στην εποχή της υπέρμετρης έκφρασης γνώμης: Μία ατέρμονη λογομαχία για το δικαίωμα έκφρασης επιπόλαιων και μη συναισθημάτων…
ΑΠΟ ΤΟΝ ΣΠΥΡΟ ΔΑΡΣΙΝΟ
ΑΡΧΙΣΥΝΤΑΚΤΗ ΤΗΣ «ΩΡΑΣ ΤΩΝ ΣΠΟΡ»
Δεν υπάρχει λόγος να νιώθεις ενοχές επειδή πανηγύρισες για τη μεγάλη επιτυχία της Άννας Κορακάκη, η οποία κατέκτησε το χρυσό μετάλλιο στους Ολυμπιακούς Αγώνες. Το κορίτσι αυτό έχει τεράστιο ταλέντο προφανώς, ενώ έχει δουλέψει πολύ για να φτάσει στο απόλυτο σημείο, όπως είναι το ολυμπιακό επίπεδο. Το αν δεν ήξερες προηγουμένως τι σημαίνει σκοποβολή ή τις κατηγορίες του αθλήματος, δεν έχει την παραμικρή σημασία. Πανηγυρίζεις επειδή το νιώθεις, έστω και προσωρινά. Η νεαρή Άννα έφερε εις πέρας ένα σπουδαίο κατόρθωμα, το οποίο είναι εκατό τοις εκατό δικό της. Αν κάποιος πολιτικός ή άσχετος ή φίλαθλος ή πανηγυρτζής σπεύδει να πανηγυρίσει μαζί της, δεν καρπούται ούτε το ένα δέκατο της επιτυχίας της. Απλώς χοροπηδάει και ζητωκραυγάζει. Από την άλλη πλευρά δεν χρειάζεται ν’ αναθεματίζεις όταν κάποιος Ολυμπιονίκης στις δηλώσεις του, σπεύδει να προβάλει τα πατριωτικά του συναισθήματα, με σκέψεις οι οποίες κρύβουν χαρακτηρισμούς όπως «φασίστας» και άλλα σχετικά. Είτε με τον έναν είτε με τον άλλο τρόπο, η κατάκτηση ενός μεταλλίου, έστω και από έναν μοναχικό αθλητή αποτελεί μία επιτυχία, μία συλλογική ευκαιρία για χαρά. Υπέρμετρη ή χλιαρή, αυτό είναι καθαρά θέμα του χαρακτήρα μας ξεχωριστά.
Επίσης δεν έχει την παραμικρή σημασία το γεγονός πως καμία κυβέρνηση και καμία πολιτεία δεν στάθηκε επαρκώς δίπλα της για να φέρει την επιτυχία πιο… εύκολα. Αυτό αποτελεί ένα συστατικό ακόμη που κάνει ακόμη πιο ενδιαφέρουσα την ιστορία της Άννας. Είτε έτσι, είτε αλλιώς, η Άννα και η κάθε Άννα αυτής της μικρής χώρας θα βρει το δρόμο προς το όνειρο.
Καλά θα κάνεις να χαλαρώσεις. Να μην ενίστασαι για την απουσία της πολιτείας ή για το γεγονός πως δεν έχεις ασχοληθεί ποτέ στη ζωή σου με αυτό το άθλημα. Σε μία χώρα 10 εκατομμυρίων ανθρώπων, υπάρχει πολύ ταλέντο, πολύ διάθεση, αλλά ως εκεί. Δεν είμαστε μαθημένοι ούτε να προγραμματιζόμαστε, ούτε να οργανωνόμαστε, ούτε να έχουμε ατόφια γνώση. Εξάλλου αρεσκόμαστε να εκφράζουμε άποψη, χωρίς να έχουμε την παραμικρή ιδέα.
Μετά από σχεδόν 40 μετάλλια, από το 1996 και έπειτα, μετά από σπουδαίες επιτυχίες στο μπάσκετ, σε εθνικό και σε συλλογικό επίπεδο, μετά από το έπος του 2004, καταφέρνουμε ακόμη να είμαστε στο μηδέν. Και από το μηδέν και από το πουθενά κάνουμε θαύματα.
Ως Έλληνας έχεις και εσύ βαθιά αγάπη για τον αθλητισμό. Αυτό που σου λείπει είναι αφοσίωση, καθαρό μυαλό και συγκέντρωση, προσήλωση στον στόχο. Οι λίγοι, εκλεκτοί μεταξύ μας που απλώς επιτυγχάνουν όλα τα παραπάνω, διαπρέπουν. Αυτό είναι στο DNA μας.
Δεν μ’ αρέσει καθόλου η ύπαρξη της άποψης που θέλει κάποιους να κουνούν το δάχτυλο σε όσους πανηγυρίζουν. Ίσως θα ήταν προτιμότερο, αντί για κατήχηση και… νουθέτηση, να προβληματιζόμασταν για το επίπεδο υποδομών σε όλα μας τα αθλήματα. Ή για την κατάσταση την οποία καταντάμε όλα ανεξαιρέτως τα αθλητικά ιερά ανά τη χώρα. Είτε αυτό λέγεται μπασκέτα, είτε αυτό λέγεται γήπεδο τένις, είτε αυτό λέγεται πισίνα.
Στη χώρα μας υπάρχουν εκατοντάδες, ίσως και χιλιάδες σύλλογοι που φυτοζωούν, που περιμένουν από το υστέρημα των γονιών για να επιβιώσουν, για να μάθουν στα παιδιά μας ξιφασκία, σκοποβολή, πυγμαχία, πινγκ πονγκ, βόλεϊ, ποδόσφαιρο, μπάσκετ, ίσως κάποιο στιβικό άθλημα. Τα πάντα είναι ερασιτεχνικά, επειδή κατά βάση λειτουργούμε σε όλες τις εκφάνσεις της ζωής μας έτσι: Ερασιτεχνικά ζευγαρώνουμε, ερασιτεχνικά φτιάχνουμε οικογένειες, ερασιτεχνικά ανοίγουμε επιχειρήσεις, ερασιτεχνικά οδηγούμε στους δρόμους, ερασιτεχνικά μορφωνόμαστε. Απλά αυτή είναι η Ελλάδα.
Όλα τα παραπάνω δεν αποτελούν ούτε ωδή στον ωχαδερφισμό και φυσικά ούτε ωδή στον πατριωτικό αίσθημα. Η Άννα βρέθηκε και θα βρίσκεται για κάποιες ώρες στα στόματα πολλών συμπατριωτών μας. Αυτό που κέρδισε στην πραγματικότητα, είναι να βρίσκεται στο στόμα της Ιστορίας για πάντα. Όπως ο Λούης, ο Τσικλητήρας, ο Δήμας, ο Κακλαμανάκης. Κανείς δεν πανηγυρίζει πια γι’ αυτούς. Είναι όμως Αθάνατοι.
Όλα τα υπόλοιπα αποτελούν ένα ακόμη σκάλισμα, ένα δριμύ σπρώξιμο με την άκρη του στειλιαριού, μπας και σταματήσουμε να γυρνάμε πλευρό, μπας και απαιτήσουμε καλύτερες συνθήκες εκγύμνασης, μπας και σταματήσουν οι ομοσπονδίες να «τρώνε» τα λεφτά του προϋπολογισμού, μπας και σταματήσουμε να είμαστε τόσο επιπόλαια ρομαντικοί και να γίνουμε περισσότερο ρεαλιστές. Οι Ισπανοί είναι στην ίδια οικονομική μοίρα με εμάς. Ωστόσο κρατιούνται στη ζωή και παίρνουν κουράγιο από τους αθλητές τους. Συνεχίζουν να ονειρεύονται μέσω αυτών. Στο ποδόσφαιρο, στο μπάσκετ, στον μηχανοκίνητο αθλητισμό, στο τένις. Κάτι ίσως θα πρέπει να μας πουν όλα αυτά…
